Do you feel alive? {Themis}

Haar zoon grinnikte op zachte toon. ‘Dus toch wel een beetje gay, mam?’ klonk zijn plagende response, en de merrie keek even weg. ’Misschien ben ik ergens, diep van binnen, wel bi-seksueel. Maar, daar is het niet het moment voor. Trouwens, alle merries zijn toch voor minstens veertig procent lesbisch. Zo heb ik het vroeger geleerd.’ grinnikte ze bij de herinnering aan dat oude gezegde, of wat het dan ook was. Zo had haar vader altijd tegen haar moeder gesproken, als die weer eens een andere merrie bekritiseerde. Heel soms waren haar ouders zo slecht nog niet geweest. ‘Die Odysseus, hij zorgt toch wel een beetje goed voor je hè? Anders zal ik straks nog maatregelen moeten nemen,’ grijnsde haar zoon haar toe. ’Ik zal je roepen als ik je nodig heb, in zo’n geval,’ beloofde ze haar zoon snel. Misschien bleek het nog wel handig, zo’n troef achter de hand. ’Maar vertel, wanneer ga je de eerste stap zetten met die Hannibal van je? En hoe?’ Nieuwsgierig keek ze haar zoon aan. Ze gunde het hem zo.

‘Ik weet het niet,’ antwoordde haar zoon op haar laatste vraag, en de merrie knikte. Ze kende het gevoel niet te weten wat dan toch te moeten maar al te goed. En het was blijkbaar een familie-trekje geworden, als ook haar zoon dit gevoel kende. ‘Ik ben niet goed met dat soort dingen. Misschien moet ik maar gewoon afwachten, misschien zet hij de eerste stap.’ Luidde het verdere antwoord. Opnieuw knikte de merrie, nadenkend dit keer. ’En als hij voor de hoeveelste keer dat je hem treft niets heeft gedaan, wat dan?’ grinnikte ze, om eens achter de romantische ideeën van haar zoon te komen. ’Wat zou voor jou de perfecte avond samen met hem zijn? Maakt niet uit of jullie elkaar pas net kennen of al heel lang hebben.’ Nieuwsgierig staarde ze hem aan.

‘Hé, ik ben de bruid. Dus dan mag hij mooi de eerste stap zetten,’ gaf haar zoon lachend antwoord. Natuurlijk, hij was dus de ‘vrouw’ van het stel. De ‘huppel-gay’. Grappig toch, dan had de witte merrie diep van binnen toch twee dochters, zoals ze in het begin gehoopt had. Althans, ze wilde een dochter en wist niet dat ze drachtig was van een tweeling. Maar dat terzijde, was de merrie blijk met haar zoon. Dochter. Zoon. Dochter. Wat hij ook was. ’Wat zou voor jou de perfecte avond samen met hem zijn? Maakt niet uit of jullie elkaar pas net kennen of al heel lang hebben.’ Nieuwsgierig staarde de witte merrie haar bruine zoon aan. ‘Zolang hij er is, is het wat mij betreft perfect.’ Zijn simpele antwoord klonk, en deed een glimlach om zijn moeders lippen verschijnen. Wat was hij toch anders dan dat zij was. En aan de andere kant herkende ze steeds meer dingen van haar in de jonge hengst. ’Prachtig. Dan wens ik je veel geluk. Ik moet maar eens terug naar de kudde, ik hoop niet dat Odysseus hen alleen heeft gelaten met onze Spice Horse,’ grinnikte de merrie. ’Zie ik je vaker? Blijf je in Chimorea?’ Ze probeerde haar zoon niet al te hoopvol aan te kijken, maar dit lukte niet helemaal.

’Prachtig. Dan wens ik je veel geluk. Ik moest maar eens terug naar de kudde, ik hoop niet dat Odysseus hen alleen heeft gelaten met onze Spice Horse,’ grinnikte ze. ‘Zie ik je vaker? Blijf je in Chimorea?’ Hoopvol staarde de witte merrie haar zoon aan, terwijl deze glimlachte en begon aan een antwoord. ‘Ik ben wel van plan in Chimorea te blijven. We zien elkaar vast wel vaker,’ beloofde hij haar. ‘Tot ooit mam.’ En daar ging haar zoon. ’Tot snel zoon. Het ga je goed.’ Langzaam draaide de merrie zich om. ’Als je ooit hulp nodig mocht hebben, weet je me te vinden. Ik zal er altijd voor je zijn.’