There's no such thing as evil {Themis}

from Kíli @ Kickstart

W

oorden schoten te kort als de sneeuwwitte merrie aan haar verleden dacht. Verraden, verloren, compleet de weg kwijt. Paarden hadden haar, keer op keer weer, tot het uiterste weten te drijven. Tot de witte merrie hier eindelijk, tot al haar genoegen, uit was gebarsten. Alsof ze na een slapeloos jaar eindelijk in een heerlijke, diepe slaap was gevallen. Echter werd ze, steeds opnieuw, wakker met bloed. Bloed aan haar hoeven, bloed aan haar lippen, bloed in haar manen, bloed op haar vacht... Maar zelf voelde Themis nergens pijn. Nee... Alles werd duidelijk met een blik om zich heen. Enkele lichamen, sommigen zo verminkt en uit elkaar gerukt dat er haast geen paard meer in te herkennen was, omringden de merrie. Het bloed stroomde vrijelijk, alsof de grond aan het bloedden was. Met een vreselijke voldoening was de merrie naar de rivier verdwenen en had ze al het bloed van haar vacht gewassen. Maar dit was niet de enige keer geweest, dat haar lichaam haar die heerlijke slaap vol dromen had gegund. The Madness Always Returns.

Gedachten volgden de merrie en dwongen haar naar haar eerste misdaad, de plaats waar haar vernomen vrienden haar tot het uiterste hadden gebracht. De merrie was hen dankbaar. Ze hadden haar geholpen eindelijk dat hoogste punt van rust te bereiken, haar eigen betoverde slaap. Een sinister gegrinnik rolde over haar lippen, terwijl ze zich bedacht hoe heerlijk de merrie het stiekem vond hier te zijn, op de overblijfselen van haar eerste vrienden. Ze had hen geholpen, en daar was ze blij mee. Ze keken van boven op haar neer, hoefden het vreselijke leven op aarde niet langer te volgen. Het was haar taak. Haar missie. Alles moest geholpen worden. Soms was daar leed voor nodig. Soms lang. Soms kort. Soms bloederig. Meestal bloederig.
De geur van een ander paard deed de merrie opkijken. Nog iemand om te helpen? 'Hallo daar.' Werd het zacht uitgesproken in de richting van een palomino merrie, ergens voor haar in het bloemenveld.

from Kíli @ Kickstart

D

e wereld was een vreemde plek, iets waar de witte merrie al lange tijd van overtuigd was. Verschillende emoties lagen veel te dicht bij elkaar. Haat en liefde. Blijheid en woede. Normaal en volledig geschift. Tegenpolen, maar toch dichter bij elkaar dan andere emoties. Iets wat Themis maar al te vaak had mogen meemaken. De palomino merrie leek de goedheid zelve - maar dat zei helemaal niets. Zelfs Themis was goed in acteren, en deed zich wel vaker voor als een goedaardige dikkerd. Echter was de merrie vandaag haar slanke, giftige zelf. Jammer voor de palomino merrie. Naïevelingetje. 'Hoi. Ik eh.. ben Shield. Wie ben jij?' klonk de vriendelijke stem van de ander. Themis liet een angstaanjagende schim van een glimlach om haar mond verschijnen. 'Aangenaam, Shield.' de merrie legde alle nadruk op de naam. 'Ik wordt betiteld als Themis, dezer dagen.' Langzaam aan kwam de witte merrie dichterbij en begon deze om de ander heen te cirkelen. 'Vertel mij eens. Heb je ooit gehoord van de verlossing?'

from Kíli @ Kickstart

D

e andere merrie, die de naam Shield bleek te dragen. 'M-mooie naam, Themis.' De witte merrie haalde bescheiden haar schouders op. 'Hebben mijn ouders toch nog iets goed gedaan.' merkte ze schamper op, terwijl ze rond de palomino merrie bleef cirkelen. Werd dit haar volgende verloste? Kon ze straks weer met een van geluk vervulde borstkas neerkijken op de overblijfselen van weer een paard dat ze een dienst had bewezen? 'En euh.. nee.. nog nooit van gehoord.. Wil ik het weten?' De laatste opmerking werd op een droge toon uitgesproken, en de merrie stootte een schril lachje uit. 'Maar natuurlijk. De verlossing. Daar moet iedereen van weten.' Voor de ander bleef Themis stilstaan, en keek de ander met gekanteld hoofd aan. 'Ik zal het je uitleggen. Luister goed, dit is belangrijk. Het leid je leven.' Begon ze op een doordringende fluistertoon. 'De verlossing is het verlaten van je zware lichaam hier op aarde. Je geest vliegt, vrij als een vogel, de lucht in en bent vrij in het rijk van de doden om te gaan en te staan waar je wilt. Verlost van je aardse zorgen.' Haar stem had enigzins filosofisch geklonken, maar schakkelde nu weer enigzins over naar duister. 'Echter moet het lichaam in een bepaalde staat verkeren voor de geest het lichaam geheel kan verlaten.'

from Kíli @ Kickstart

S

hield leek, tot de ergenis van de witte merrie, niet het dringende van de situatie in te zien. Waarom snapte ze niet hoe belangrijk dit wel niet was, dat Themis dit als haar taak, haar roeping zag? Het leek haar onmogelijk het niet te begrijpen, ze had het toch net uitgelegd? Was was er nu heerlijker dan eigen baas zijn, vrij als een vogel en licht als een veertje? 'Maar is dat niet precies hetzelfde als sterven?' Vroeg de ander aarzelend, en de merrie knikte enkele malen, alvorens haar hoofd te schudden. 'Om verlost te worden, moet je lichaam een zekere mate van... marteling ondergaan. Als je meewerkt voel je haast geen pijn.' 'En hoe weet je dat je na die verlossing vrij zal zijn in het rijk van de doden? Je bent zelf ook niet dood..' Vervolgde de palomino. Themis schudde haar hoofd. 'Ik ben nog niet dood, omdat het mijn roeping en mijn taak is om eerst alle anderen te verlossen, voor ik zelf heen ga.'

from Kíli @ Kickstart

N

og steeds leek de haflinger voor haar het geheel niet te snappen. Vreemd. Zo moeilijk was het toch niet? De witte merrie dacht juist dat ze het heel duidelijk had uitgelegd. Misschien moest ze er eigenlijk niet meer aan vast houden. Te veel paarden leken het vreemd te vinden. Misschien moest ze die vreemde stem, die ze zo af en toe hoorde en die haar over de verlossing verteld had, negeren. Misschien hoorde het echt niet. 'En, wat moet ik met deze informatie?' vroeg Shield zacht. Themis grinnikte. 'Je mag kiezen, of je de verlossing nu wilt of dat je het uit wilt stellen.' klonk haar stem, plotseling enorm vrolijk. 'Dus, wat luid je antwoord, allerbeste Shield?'

from Kíli @ Kickstart

W

aarom ook niet... De merrie bedacht dat ze best eens kon proberen aardig te zijn tegen andere paarden. Het was nu drie dagen geleden dat ze uit the Olympus was gestapt en de kudde achter zich had gelaten. 'Nee bedankt, allerbeste Themis.' Antwoordde de haflingermerrie tegenover haar, op een enigzins plagerige toon. Themis grinnikte, en draaide even met haar ogen. 'Ik heb nog niet genoeg gezien van de wereld, om al verlost te worden.' praatte Shield verder. 'Dat snap ik. Ehm.. Sorry dat ik zo eng deed. Ik... Heb nu eenmaal een vreemde overtuiging. En een stem in mijn hoofd die hem me aangepraat heeft.' Ze haalde verontschuldigend haar schouders op. 'Maar kwaadaardigeheid heeft de boventoon.' Grinnikte ze, half kwaadaardig en sinister, half grappend.

from Kíli @ Kickstart

N

og steeds leek de haflinger haar wat vreemd te vinden. Nouja, misschien was ze dat ook wel. 'Maar.. doodt jij – of nee verlos jij,' verbeterde de merrie zichzelf, voor ze verder ging. Themis knikte glimlachend, goedkeurend. 'Paarden voor je plezier? Omdat die stem het je verteld?' Voorzichtig begon de merrie te knikken, terwijl een kleine grijns rond haar lippen speelde. 'Oh, absoluut. Misschien moet je het eens proberen. Bij een konijn bijvoorbeeld.' Stelde ze glimlachend voor. 'En waar komt die kwaadaardigheid vandaan? Paarden zijn niet van nature kwaadaardig..' Nog steeds glimlachend schudde de merrie voorzichtig haar hoofd. 'Oh, van nature misschien niet zo erg als nu. Maar ik ben ooit doorgeslagen. Gepest. Ik heb toen gemoord. En gescheurd. En verwoest. Het was als een slaap.' Het hoofd van de merrie was tijdens die woorden steeds wat verder naar beneden gezakt. Ze was er niet zo trots op.