Cue the rain {Themis}

Een zilveren merrie stapte met aarzelende stappen tussen de hoge bomen door. Haar buik begon al iets uit te dijen, en leek voor de merrie al mee te deinen op haar bewegingen. Het nieuws dat ze even geleden te horen had gekregen was voor haar in eerste instantie een schok geweest, tot ze er echt blij mee kon zijn. Dit was immers toch wat ze gewild had? Van iemand die ook echt van haar hield? Dan moest ze niet zeuren als haar wens in vervulling ging. Daar moest ze juist blij mee zijn. Ze hield het zichzelf elke keer weer voor, en nam deze instelling dan van haar innerlijke stem over. Het was tijd om het haar partner te vertellen. Maar eerst zou ze hem moeten vinden, waar hij ook was. Bij de kudde was enkel Cheyenne te vinden geweest, de Spice Horse droeg haar taken goed, ondanks het feit dat Themis haar nog steeds niet mocht na wat er een tijd geleden gebeurd was. Misschien moest ze het verleden laten rusten en de merrie opnieuw accepteren…

Een bekende geur dreef haar neusgaten binnen, en de merrie spitste haar oren om misschien een ander teken van aanwezigheid op te vangen van het paard dat ze rook. Gelukkig was dit ook precies het paard dat ze zocht. Met een vlotte tred stapte de merrie tussen de bomen uit, het zonlicht en het bloemenveld in. ’Odysseus!’ De gestippelde hengst leek haar aanwezigheid al veel eerder opgemerkt te hebben, maar dit deerde haar niet. Ze was blij dat hij haar duidelijk graag wilde zien. Haar snelle stap ging vloeiend over in een snelle draf, en de merrie hoopte dat haar buik voor de hengst nog niet zo opgezwollen was als hij voor haar leek. Ze zou het immers zo geweldig vinden als het een verrassing bleef..

Terwijl de merrie zijn naam riep, keek de hengst haar richting op en grijnsde breed naar haar, terwijl ze op hem af kwam gedraafd. Odysseus kwam ook in beweging, en kwam haar tegemoet. Een grote lach sierde haar gezicht, terwijl ze zijn liefkozingen onderging en haar neus tegen zijn hals legde. ‘Missy, hoe gaat het met je?’ Het was bijzonder hoe erg hun relatie verandert was. Maar hun relatie stond voor nog een grotere verandering. Ze moest het hem vertellen. Het was tijd dat hij het zou weten, dat hij met haar blij kon zijn. Althans… Hij had haar nog gevraagd, of ze nog wel een veulen van hem wilde… Dus hoe kon het antwoord dan negatief zijn? ’Het gaat geweldig.’ Haar lach bereidde zich uit, haar ogen twinkelden nog meer. ’Ik heb nieuws dat jij, hopelijk, ook heel fijn zult vinden.’ Zou ze wachten op zijn reactie? Nee, lang kon ze het niet meer houden. Misschien dat ze zou wachten op een ‘Vertel?’ of iets in die richting. ’Ik ben drachtig.’

’Het gaat geweldig.’ Haar lach bereidde zich uit, haar ogen twinkelden nog meer. ’Ik heb nieuws dat jij, hopelijk, ook heel fijn zult vinden.’ Zou ze wachten op zijn reactie? Nee, lang kon ze het niet meer houden. Misschien dat ze zou wachten op een ‘Vertel?’ of iets in die richting. ’Ik ben drachtig.’ Even leek de hengst tegenover haar sprakeloos. Echter vond hij – zoals altijd – al snel zijn tong weer terug. ‘Missy! Dat is… geweldig! Dat is echt… wauw.’ Een warm gevoel kwam snel op in het binnenste van de merrie, terwijl ze haar partner zo ongewoon blij en gelukkig zag. Het deed haar zo ontzettend veel goed hem zo te zien. Te weten dat hij ook een andere kant had. ‘Ik heb het gevoel dat ik nog nooit zulk mooi nieuws heb gehad als dit.’ Breed werd ze toe gegrijnsd, en de merrie lachte gelukkig terug. Ze voelde zich zo geweldig op het moment. Ze had een nieuw paard in haar buik, bizar genoeg. Op een dag zou het zo ver zijn, en had ze plotseling nog een veulen. Dan had ze er drie. ’Ik laat het even bij je inzinken. Ik zie je snel weer, my dear.’ met een laatste aanraking en een zwiep van haar staart draaide ze zich om en verdween opnieuw tussen de bomen.