Do you feel alive? {Themis}

from Kíli @ Kickstart

D

e laatste dagen had de witte Follower geen rust meer kunnen vinden. Constant waren haar spieren aangespannen en was ze op van de zenuwen. Bij elk ongewoon geluid, van een kuchje tot een plotseling doorgetrapte tak, sprongen haar spieren terug als veren en schrok ze zich wezenloos. Het was onmogelijk dat Odysseus het niet gemerkt had, maar haar kersverse partner had er tot nu toe nog geen woord over laten vallen, bizar genoeg. Maar zo kon het niet altijd doorgaan. Schimmen uit het verleden plaagden haar, oude geuren leken door de wind express in haar neus te worden geblazen, maar als ze ze rook waren ze oud en stoffig. Bij elke beweging zag ze weer een bedreiging voor het veulen dat eens aan haar zijde liep, maar nu al jaren lang verdwenen was en niet meer terug zou komen ook. Zou hij nog leven? Shay had ze enkele malen geroken, maar de haflinger was veel recenter door haar gespot en leefde nog steeds in Chimorea. Maar haar zoon? En haar dochter, die ze toen der tijd bij haar zus had ondergebracht omdat ze zelf niet genoeg melk had? Zou Delusion nog steeds leven, hier in Chimorea of erbuiten? In ieder geval waren beide veulens - wonder boven wonder - gezond gebleven. Maar ze waren opgegroeid, en hadden hun moeder en pleegmoeder al snel de terug toe gekeerd. Het leven was hard. Beide veulens hadden niet echt op Themis geleken. Ze hadden meer op hun vader geleken, maar de merrie had het keer op keer niet in zich hen wat aan te doen. Het waren geen goedzakjes. Dat zouden ze nooit zijn.
Het kabbelende water naast haar deed haar, al lopende, bijna in slaap vallen. Het rustieke geluid maakte dat ze langzaam alle oude herinneringen naar boven liet komen zonder ze weg te drukken, en ze haast met vreugde herbeleefde. Hoewel hun vader een bevlieging was, was de merrie altijd blij geweest met haar veulens. Heel blij.

from Kíli @ Kickstart

M

inuten lang bleef de witte merrie in haar herinneringen verzonken op haar plaats staan. Opnieuw beleefde ze de momenten dat ze met Shay, Delusion en Graham over de Hills galoppeerde, Shay bedankte omdat ze het leven van haar tweede veulen had gered door haar bij zich te nemen. Ja, Delusion was sterk geworden, evenals haar broer. Had ze er wat aan gehad in het verdere leven? De tijd moest het uitwijzen. Als de merrie haar dochter en zoon nooit meer zou zien, zou ze ervan uitgaan dat deze een - in hun opzicht - gelukkig leven hadden geleid en op normale leeftijd zouden sterven, zoals zij dat ook ooit hoopte te doen. Met misschien wel nog een zoon of dochter erbij, maar ditmaal met een vader die ze wél kon uitstaan. Want hoewel de hengst haar prachtige veulens had geschonken, was ze nooit blij met hun relatie geweest.
Een vogel krijste en deed de kruising opkijken uit haar mijmeringen. Verder stroomafwaarts, vlak naast de rivier stond een paard. Het leek een hengst te zijn. Niet heel breed gebouwd, met een bruine vacht en zwarte manen. Qua kleuren precies zijn vader. Qua vormen en bouw precies zijn moeder. Maar het kon niet. Graham kón simpelweg niet daar staan, binnen haar bereik. Het. Kón. Gewoon. Niet. Ze hallucineerde, was misschien een andere zoon van haar oude partner tegen gekomen. Maar niet Graham. Onmogelijk. Toch kon Themis zichzelf er niet van weerhouden op de ander toe te lopen en zachtjes zijn naam te noemen. 'Graham.' Het was haast niet zo luid dat hij het zou kunnen horen. Misschien als hij haar gehoor had ge-erft. 'Graham, ben jij dat?' sprak ze opnieuw, luider ditmaal.

from Kíli @ Kickstart

from Kíli @ Kickstart

W

aarom, o waarom, kwam de merrie haar zoon eindelijk tegen en dacht laatst genoemde plotseling dat ze een hallucinatie was? Sinds wanneer hallucineerde haar zoon überhaupt? 'Mam. Ik ehm.. ben Graham niet..' Verbaasd trok de witte merrie haar wenkbrauwen op. 'Wat is er mis met de naam die je oude moedertje bij je geboorte op je hoofd geplakt heeft?' Enigzins beledigd keek ze weg. 'Niet meer in ieder geval, mijn naam is nu Hallucination,' werd het al snel verklaard. [b]'Hallucination? Heb je vaker Hallucinaties...?' sprak ze, dit maal bezorgd naar hem toe buigende. 'Wat is er met je gebeurd, mijn zoon..?'

from Kíli @ Kickstart

'N

iet meer in ieder geval, mijn naam is nu Hallucination,’ had haar zoon verklaard, nadat ze beledigd weg had gekeken. Waarom dan toch? 'Hallucination? Heb je vaker Hallucinaties...? Wat is er met je gebeurd, mijn zoon..?' Bezorgd staarde ze hem aan, probeerde via zijn ogen naar binnen te kijken. De omgeving, eventuele gevaren of ontdekking door Cheyenne of Odysseus - haar partner notabene - was totaal naar de achtergrond verdrongen terwijl ze zo stond met haar zoon. Wat was er met hem gebeurd, in die tijd dat hij weg was? 'Ik ehm... Ik heb inderdaad steeds vaker last van hallucinaties.' Echter stopte de bruine hengst hier. Bemoedigend keek de witte merrie hem aan. 'Maar waarom dan? Wat is er gebeurd?' Waarom zweeg hij? 'Vroeger had je hoogstens eens een nachtmerrie.' voegde ze er nog snel eens bij.

from Kíli @ Kickstart

❝M

aar waarom dan? Wat is er gebeurd?' bezorgd, maar toch ook bemoedigend. Had hij het vertrouwen nog, dat ze in die vroegere tijden zo voorzichtig en moeizaam had verworven. Was er nog een flintertje over gebleven dat ze nu naar boven kon halen, om het hele verhaal uit hem los te kunnen wrikken? Al had hij het advies van een goeierikje nodig, ze wilde hem helpen. 'Vroeger had je hoogstens een nachtmerrie.' voegde ze er snel nog bij, en wendde haar blik af naar het kabbelende riviertje naast haar. Hoe imposant het normaal zo sterke water voor andere paarden misschien was, haar interesseerde het niets en deed het niets. Water was water. Ze dronk het, zwom erin, en zorgde dat het haar niet verzwolg. Ze was er niet bang voor. De wind was niet sterk vandaag, maar speelde haast voorzichtig met haar manen en maakte het lentegroene gras om haar benen aan haar vel kietelen. 'Ik..' begon haar zoon zacht in zijn antwoord. 'I killed someone.' Alhoewel het voor de sneeuwwitte merrie niets bijzonders was, was het alsof een koude hand haar hart vastgreep en langzaam begon te knijpen. Haar zoon had... had wát? Haar lieve, goeie, misschien wat vreemde zoon had iemand vermoord? 'Maar waarom dan toch Gra-Hallucination?' kwamen de gefluisterde woorden langzaam over haar lippen. 'Wat is er dan toch gebeurd?'

from Kíli @ Kickstart

A

lhoewel het voor de sneeuwwitte merrie niets bijzonders was, was het alsof een koude hand haar hart vastgreep en langzaam begon te knijpen. Haar zoon had... had wát? Haar lieve, goeie, misschien wat vreemde zoon had iemand vermoord? 'Maar waarom dan toch Gra-Hallucination?' kwamen de gefluisterde woorden langzaam over haar lippen. 'Wat is er dan toch gebeurd?' Het was een enorme schok voor haar. Hoe erg ze het ook geprobeerd had, in haar Graham had nooit iets slechts gezeten. Waarom in Hallucination dan wel? In principe was het immers hetzelfde paard. Haar zelfde zoon. Enkel de naam was anders. Zo moest het zijn. Zo zou het zijn. 'Het was.. een mengeling van paniek, angst misschien zelfs waanzin.' Zo luidde het antwoord van haar zoon. Waarom kon ze niet blij zijn? Immers was er eindelijk eens iets slechts uit haar zoon voort gevloeid. Maar, wist ze, ze kon er niet blij om zijn omdat het het kapot had gemaakt. Als het hem net zo veel goed gedaan had als het haar had gedaan... Dan was er geen probleem geweest. Dan heette hij nog steeds Graham. 'En het heeft je geen goed gedaan.' Nu ze het zo uitsprak wist ze dat het het ultieme bewijs was. Haar zoon was niet slecht, had het niet in zich, en zou het dus ook nooit worden. Pech. Ze moest er mee leven. Vermoeid keek ze weg, om zijn blik niet op te hoeven vangen.

❝E

n het heeft je geen goed gedaan.' Nu ze het zo uitsprak wist ze dat het het ultieme bewijs was. Haar zoon was niet slecht, had het niet in zich, en zou het dus ook nooit worden. Pech. Ze moest er mee leven. Vermoeid keek ze weg, om zijn blik niet op te hoeven vangen. 'Nope, dat heeft het zeker niet..' sprak haar zoon. Nog steeds ontweek ze zijn blik, maar langzaam aan begon ze weer op te kijken. Ze kon aan haar wateren voelen dat het gesprek een andere wending zou gaan nemen. 'En hoe gaat het dan met jou, mam?' Kijk, daar was de wending al. 'Ik moet zeggen... dat het met mij best goed gaat. Ik heb iemand ontmoet...' lichtelijk verlegen geworden keek de merrie snel weg.

P

lotseling waren de ogen van haar geliefde zoon gevuld met een vrolijke twinkeling, en de merrie was verrast door deze plotselinge omslag. ‘Ooooh mam! Wat leuk voor je! Wie is het? Is hij hier in de buurt? Mag ik hem ontmoeten?’ klonk de plotseling ontzettend blije stem van haar zoon. Met een vrolijke lach beantwoordde ze de grijns van haar zoon. ‘Of is het een zij?’ klonk de stem van haar zoon plotseling. Bevreemd staarde Themis hem aan. ’Eh… Nee, ik ben, voor zover ik weet, nog steeds hetero. Maar… wie weet. Jij niet dan?’ vriendelijk keek ze haar zoon aan, om hem te laten merken dat het absoluut niet erg zou zijn als hij homo bleek.

❝E

h… Nee, ik ben, voor zover ik weet, nog steeds hetero. Maar… wie weet. Jij niet dan?’ Vriendelijk keek de witte merrie haar zoon aan, benieuwd naar het antwoord. Was hij dan toch gay, nu hij deze optie zo snel opperde? Op zich had de merrie er absoluut geen probleem mee als haar zoon gay was. Eigenlijk zou het best grappig zijn. ‘Euhmm… Nope… Ik ben honderd procent gay,’ verklaarde haar zoon met een grote glimlach. Themis grijnsde zelfvoldaan terug. Misschien dat ze het ergens in haar achterhoofd altijd al geweten had. ’En… Heb je al een vriend Hallu?’ Een opgetogen grijns sierde haar mond terwijl ze haar zoon aankeek. Haar zoon waar ze ondanks al zijn foutjes, toch zo trots op was. ’Ik ben trots op je, weet je dat?’ klonk haar stem plotseling zacht.

O

pgetogen stond de witte merrie vlak naast haar zoon, en hoorde hem aan. Het was heerlijk voor haar, om even alleen maar aan de goede dingen van het leven van een ander te denken, in plaats van aan haar eigen leven te moeten denken. Het deed haar keer op keer geen goed. Wat haar partner haar flikte. Wat andere paarden haar flikten. Het was heerlijk om even bij haar zoon te zijn en gewoon… te kunnen ontspannen. ‘Geen vriend, nog niet tenminste. Ik heb wel een zeker iemand op het oog,’ verklaarde hij met een breder wordende lach. ’Oooooh, vertel!’ hinnikte ze enthousiast. Ik ben trots op je, weet je dat?’ Klonk de stem van de witte merrie plotseling zacht. ‘Dank je, mam. Dat.. dat betekent veel voor mij.’ Een liefdevolle glimlach ontstond rond de lippen van de merrie. ’Maar, wie heb je op het oog? Hoe heet hij? Hoe ziet hij eruit?’

❝H

ij ehm.. Hij heet Hannibal, hij is een zwarte Morgan. Maar ik vroeg het eerst, vertel eens wat over jouw grote liefde.’ Werd het de witte merrie plagend toe gehinnikt. Een grinnik verliet haar mond, terwijl ze even weg keek. Hoe moest ze Odysseus nu beschrijven? ’Het is een Appaloosa met bruine stippen, zeg maar voskleurige stippen. Hij heet Odysseus… En is nogal aan flirt.’ verzuchtte de merrie. ’Ik heb wel eens problemen met hem gehad, omdat hij met andere merries flirtte, en ik daar dan kwaad om werd… Een keer ben ik er tussen gekomen en heb ik gezegd dat ik op die merrie viel, in plaats van op hem.’ biechtte de merrie haast soepel op.