Spring Love {Themis}

Themis

THUNDER ONLY HAPPENS WHEN IT'S RAINING

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

'Ik was jong en onbezonnen. Ik was wit, en de kudde was racistisch. Als ik graag schoon wilde zijn, werd ik in de modder geduwd omdat 'de kudde door mij in gevaar zou zijn’. Maar de oudere veulens van eerder die lente bleven me pesten. Ze verzonnen andere, nieuwe dingen. Gingen me pesten met mijn vacht, mijn bewegingen, mijn ouders die beiden niet wit maar ook niet zwart waren. Ik mocht niet met hen meedoen, maar mijn ouders hielden vol dat het beter zou worden. Dat ze het zelf ook mee hadden gemaakt. Ik hield moed. Maar ik was niet slecht genoeg, niet lief genoeg, niet mooi genoeg, maar ook niet lelijk genoeg. Het was nooit goed, in geen enkel opzicht. Toen ik 2 jaar oud was, op de Grass Hills, dacht ik alleen te zijn. Maar enkele van mijn pesters kwamen tevoorschijn en begonnen me weer te treiteren. Er ging een knop om. Als een soort slaap, en het voelde heerlijk. Toen ik wakker werd, lagen er om mij heen verschillende lichaamsdelen. Ik zat onder het bloed, en in de stukken om mij heen waren geen paarden meer te herkennen. Ik heb hun vlees gegeten, heb me gewassen, en ben terug gegaan naar de kudde. Eenmaal terug stapte ik op mijn ouders af. Nog voor ik iets gezegd had, begonnen mijn ouders erover dat het allemaal beter zou worden, op een vermoeide toon. Alsof ik hen fysiek en mentaal compleet had uitgeput. Opnieuw een slaap, maar ik had er meer controle over. Opnieuw werd ik ondergesmeerd met bloed, ik heb het vlees van mijn ouders gegeten en gerold in de overblijfselen van hun lichaam.' Sprakeloos hoorde de hengst haar verhaal aan, zonder haar ook maar één keer te onderbreken. Zijn eigen verleden voelde nogal nietig, in vergelijking met die van Themis. Voorzichtig legde hij zijn gestippelde neus tegen haar witte kaak aan, ditmaal was het zijn beurt om haar te steunen. ”Missy..” Maar hij kon niet op zijn woorden komen, hij kon niets verzinnen om de merrie ook maar iets bij te staan.

Themis

THUNDER ONLY HAPPENS WHEN IT'S RAINING

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

'Je bent nu toch niet bang voor me hea?' Klonk haar stem, op een hoge en beknepen toon. 'Toch? Ody? Ik hoor eigenlijk bang voor jou te zijn... Maar ik hoorde ook bang voor mijn ouders te zijn. Op hun laatste momenten schreeuwden ze echter van angst. Ik hoor hen 's nachts nog krijsen. Beangstigend. Maar het voelt toch ook zo goed. Zo goed.' De hengst verschoof zijn neus iets, waardoor deze nu net boven Themis’ mondhoek drukte. ”Missy, rustig..” Suste hij haar zacht toe. ”Natuurlijk ben ik niet bang voor je, wat je ook doet ik zal nooit bang voor je kunnen zijn. Daarvoor houd ik teveel van je.” Zijn mondhoeken trokken iets omhoog, tot een klein glimlachje.

Themis

THUNDER ONLY HAPPENS WHEN IT'S RAINING

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

'Gelukkig,' had de merrie verzucht. Odysseus wierp haar een zijdelingse glimlach. ”We moeten maar eens terug gaan naar de kudde,” sprak hij zacht. ”Voordat de anderen per ongeluk een ravijn inlopen of zo, zonder de hulp van hun almachtige leiders,” grinnikte hij erachteraan. De knabstrupper hield halt, om een kort moment Themis’ schouder aan te kunnen raken met zijn neus. ”Kom je mee?” Hij glimlachte haar liefdevol toe, om vervolgens zonder op antwoord te wachten zichzelf tot een langzame draf te zetten. Terug naar de kudde, in de hoop dat de witte merrie hem zonder enige problemen zou volgen. In de hoop dat ze bij hem zou blijven, ook binnen de kudde. Zodat hij het echt zou kunnen gaan zien, als hun kudde en niet alleen zijn kudde.