{ OPEN } Bring me back in time ~

that kind of love was the killing kind,

there was a time when i was so broken hearted love wasn't much of a friend of mine the tables have turned cause me and them ways have parted that kind of love was the killing kind now listen all i want is someone i can't resist i know all i need to know by the way i got kissed i was crying when i met now i'm trying to forget you love is sweet misery i was crying just to get you now i'm dying cause i let you do what you do down on me -------------------------------------------

De vlammende zon scheen door de kale bomen, waar langzaam knopjes aan kwamen. De lucht was donkeroranje. De berg voor haar was zwart door de licht weerkaatsing, evenals de haflinger merrie zelf. Een zwarte schim bewoog zich langzaam voort. Enkele wolken maakte de heldere lucht grauw, alsof het aanvoelde dat ze vertrok. Ze kwam terug, maar wanneer wist ze niet. Misschien kwam ze wel helemaal niet terug, hadden ze haar gevonden en afgemaakt. Met zijn allen. Zo zwak waren ze. De merrie wist dat haar kudde haar niet vergeten was, dat ze met alle plezier haar afslachtte. Ze stond gegraveerd in de geschiedenisboeken van haar kudde. Ze haatte haar kudde. Ze hoorde er helemaal niet thuis, niemand vond dat ze daar hoorde. Ze wist het. Daarnaast was er ook een kans dat ze Demarage tegen kwam. Die wilde haar zeker te weten vermoorden. Ze werd na gejaagd, misschien was het beter dat ze wegging. Ze wist dat niemand haar ging missen. De merrie schudde haar dikke manen uit, met pijn in haar hart beseffend dat niemand haar werkelijk mocht. Ze voelde zich weer gebruikt. Haar sadistische ik kwam langzaam terug, zo gefrustreerd was ze. Ze kreeg langzaam de bloeddorst terug. Maar ze wist dat het dom was als ze opnieuw ermee begon. Dat ze nergens meer veilig was, al was ze dat al amper ergens. Ze voelde zich gevolgd, bedrukt. Ze wist dat ze er tussen uit moest, voordat er weer een bloedbad werd aangebracht. Want haar zusje was niet de enige die ze vermoordt had. Een scheut van verdriet schoot door haar hart. Ze had niemand er over verteld, zou ze ook nooit doen.
"Ga!" gilde ze en ze zag hoe de jonge, sterke hengst haar verachtelijk aankeek. Ze had weer het gevoel dat ze hem heel wat ging doen, maar hij wist niets van haar daden. Hij wist niet dat ze gevaarlijk was. De hengst greens voldaan, hij had de merrie heel wat wonden aangebracht, vooral psychisch. De merrie keek hem woedend aan, haar neusgaten werden langzaam wijder. In sierlijke cirkels draaide hij om haar heen, het maakte haar nerveus. Hij duwde met zijn snuit in haar flank, hardhandig. "Laat me met rust," klonk haar felle, scherpe stem. Alle vriendelijkheid was verdwenen. Maar de hengst luisterde niet naar haar waarschuwing. Die arme stakker wist niet wat hem te wachten stond. Shay hoorde enkele stemmen in haar hoofd. Ze vertelde haar hem te vermoorden, maar ze probeerde zich in te houden. De hengst greens. "Zal ik je nog wat vertellen?" klonk zijn stem. De merrie brieste woedend. "Zeg," klonk haar stem ruw en dreigend. Ze raakte haar geduld kwijt. De hengst grinnikte sinister. "Je weet toch wel, die Allegro?" De merrie kende hem beter dan de rest van deze wereld, en dat wist de hengst. "Hij was dood aangetroffen, wat jammer nou," klonk zijn snijdende woorden, de merrie besefte dat hij hem vermoord had. En toen werd alles wazig, haar woede had nu de volledige controle over haar.
De merrie wist wat ze was, een moordenaar. Een beest. Hij had met haar gespeeld, hij had grote fouten gemaakt. Ze was bang voor zichzelf, ze vertrouwde niemand omdat ze bang was diegene pijn te doen. Maar ook dit wist niemand. Ze was bang in een woedetrance te zitten en haar geliefde te vermoorden. Ze was een monster.
Met sierlijke stappen waagde de merrie zich naar de rand van de afgrond voor haar. Ze staarde de diepte in. Al haar gedachten kwamen terug, alleen de verkeerde. Ze kon niet meer denken aan de goede momenten van haar leven. Alsof ze er niet waren, maar ze waren er zeker wel. Vooral toen ze loner was. Ze had geweldige momenten, daar leerde Allegro kennen. Hij won wél haar vertrouwen, maar ze was hem al snel kwijt. Wraak wilde haar kudde, maar vooral psychisch. Het was ze gelukt. De merrie wilde geen enkele relatie meer met iemand. Ze was angstig, weer iemand te verliezen. Dat verklaarde meteen waarom ze de naam Karma had. Alles om haar heen stierf. Ze wilde het anderen niet aan doen. Ze wilde haar persoonlijk pakken. Maar wilde dat ze pijn voelde. De merrie wendde haar blik af van de afgrond. Ze wist niet of ze voor haar geliefden zou vechten, of dat ze gewoon niemand meer in vertrouwen zou nemen. Het laatste was het makkelijkst. Want niemand wilde haar vertrouwen, dus hoefde ze ook geen moeite te doen. De merrie zette nog enkele stappen de vreemde treden op, niet gemaakt door paarden. Iets onmogelijks was hier gebeurt. Maar omhoog was niet de juiste weg. Ze moest hier weg, wel levend. De merrie twijfelde, maar zette weer wat onhandige stappen naar beneden. Haar neus ving enkele onbekende geuren op, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Haar witte manen zweefde mee met de zacht waaiende wind. Er klonk zacht gerommel in de verte, donder. Ze trok zich er alleen niks van aan. Enkel stappen naar beneden zetten, enkel doorzetten. Even twijfelde ze of ze hier moest blijven, maar voor wie? Assassin zou haar niet dringend nodig hebben, Focus zou blij zijn als ze opgedonderd was. Ze zuchtte opnieuw en zette weer stappen naar beneden. Ze was er geheel van overtuigd dat niemand haar ging missen, wat haar een fijner gevoel gaf. Een honger- en dorstgevoel drong haar binnen. Ze was enkel te koppig toe te geven, ze wilde weg van hier. Ze hoefde nog maar even, even er tussenuit. Ze dacht terug aan de tijd die ze in Chimorea had. Toen ze Odysseus tegenkwam. Toen ze de grommerige merrie Shadow tegen kwam. En Focus, maar ze zag er geen nut in om hem te vermoorden. En toen ze alles over Demarage verteld had tegen Assassin, maar merkte dat ze zwak was. Ze was ook zwak. Woorden spookte door haar hoofd. Langzaam werd de oranje lucht blauw. De hete zon zat haar tegen. Ze had dorst, was moe. Ze had de hele nacht niet geslapen. Ineens bedacht de merrie dat ze zich misschien maar over moest geven aan Demarage, zodat hij niet naar Chimorea kwam. Ze wist dat het een slim plan was, dan was ook gelijk iedereen van haar af. Dat ging ze doen, om anderen te beschermen. “Bye Chimorea,” mompelde ze zachtjes, haar stem hees van verdriet. Maar algauw duwde ze dominant haar kop in de lucht, wetend dat ze tegen hem ging vechten tot het eind van haar leven, wat al snel zou komen. Een zucht verliet haar mond, een ijskoude rilling liep over haar rug. Maar ze besloot dat het een goede keuze was. Met gewaagde, zelfverzekerde passen liep ze van de laatste trede. Ze ging voor het eerst wat goeds doen, besefte ze. De merrie draafde voorzichtig aan en ging er snel vandoor, tegen de zon in. Ze was verdwenen, waarschijnlijk voor eeuwig.

Be careful
Try not to lead her
She will break your heart and hate you and will lead you.
She's a beast
I call her Karma

TAGGED: OPEN | WORDS: 1139 | NOTES: Tot mei ! :D