Are you ready for the danger? {Artemis}

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

Met zijn ogen gericht op de diepte van de kloof, stond Odysseus op de ongelijke, stenen grond. De kloof was naar zijn weten al eeuwen oud en er werd rond verteld dat hij oneindig diep was, hij wilde niet weten wat er gebeurde als je daar in zou vallen. Althans, hij wilde het zelf niet meemaken. Eigenlijk leek het hem best grappig als een ander paard – geen van zijn kudde natuurlijk – erin zou vallen, ja dat zou best grappig zijn. Met een zucht begon hij weer te lopen, balancerend langs de rand van de kloof. Zou hij echt oneindig zijn? Zou je nooit meer stoppen met vallen? Of zou je de grond met een ontiegelijke snelheid raken? Een stem in hem, sprak hem toe gewoon te springen. De pijn die zou volgen nadat hij de grond had geraakt, zou niets zijn in vergelijking met de pijn die hij dagelijks voelde. En daarna, zou het allemaal voorbij zijn. Met trillende benen en een ongelijke ademhaling hield hij halt, om iets meer voorover te buigen. Hoewel zijn benen nog veilig op de stenen grond stonden, hing een deel van zijn bovenlichaam boven de kloof. Nee.. Dit kon hij niet doen.. Hij ademde nog steeds hevig, maar voelde er niets voor te springen.

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

Artemis was aan het draven en zag de hengst in de verte staan.
Zelfs van een afstand was hij mooi en stoer.
De merrie kwam langzaam tot stap en stond stil bij de hengst.
‘’Weetje wat vreemd is?’’ hinnikte Artemis.
‘’Ik heb al veel van je geleerd, maar ik weet niet eens hoe je heet.
Niet dat dat het belangrijkste is, want al zal je je hele leven zwijgen, blijf ik je bijzonder vinden.’’
Ook al kende Artemis de hengst nog maar net, het voelde zo vertrouwt en dat kwam niet alleen door zijn mooie ogen. De fries bleef nog een beetje in het rond kijken, maar keek alweer heel snel terug in de ogen van de hengst.

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

De stem van een ander paard, deed hem opschrikken uit zijn wanhopige gedachtestroom. Hij hief zijn hoofd met zoveel kracht op, dat hij er voor zorgde dat zijn benen bijna van de stenen afgeleden. De hengst slaakte een opgeluchte zucht, toen hij weer veilig met alle benen stevig op de ondergrond stond. Hij keek opzij, waar de Friese merrie – Artemis genaamd – stond. ‘’Weetje wat vreemd is?’’ Had ze gehinnikt, Odysseus keek haar vragend aan. ‘’Ik heb al veel van je geleerd, maar ik weet niet eens hoe je heet. Niet dat dat het belangrijkste is, want al zal je je hele leven zwijgen, blijf ik je bijzonder vinden.’’ Vervolgde ze. ”Ah ja, dat is waar. Maar ach, één naam doet er voor mij op het moment niet zo toe. My life is a mess..” Hij glimlachte zwak en keek even voor zich uit. ”Odysseus is de naam.” Hij kuchte even zacht. ”Mooie plek, is het niet? Het heeft een soort ‘gevaarlijke’ sfeer. Ben je hier al eens geweest?”

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

”Ah ja, dat is waar. Maar ach, één naam doet er voor mij op het moment niet zo toe. My life is a mess..”
”Odysseus is de naam.”
De perfecte naam voor de perfecte hengst dacht Artemis.
”Mooie plek, is het niet? Het heeft een soort ‘gevaarlijke’ sfeer. Ben je hier al eens geweest?”
Artemis keek Odysseus diep in zijn ogen.
‘’Deze plek is prachtig, het gevaar is duidelijk merkbaar.
Zover ik weet ben ik hier nog nooit geweest.
Ik had hier ook met niemand anders kunnen staan.
Ik vind het fijn hier, samen met jou bedoel ik.’’
Artemis kon de woorden nauwelijks uit haar mond krijgen, ze was altijd zo zeker van haar woorden, maar als ze met Odysseus moest praten ging het toch wat moeilijker als het serieus werd.
De merrie keek tevreden voor zich uit

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

‘’Deze plek is prachtig, het gevaar is duidelijk merkbaar. Zover ik weet ben ik hier nog nooit geweest. Ik had hier ook met niemand anders kunnen staan. Ik vind het fijn hier, samen met jou bedoel ik.’’ Sprak de merrie. Odysseus grijnsde. ”Deze kloof is eeuwenoud, althans dat zeggen ze. Het schijnt dat hij oneindig diep is. Geen idee of het waar is, maar ik wil het dan ook niet al te graag uittesten.” Grapte hij, nee normaal was hij niet zo opgewekt. Maar de hengst zat dan ook weer vol in wat hij zelf zijn “flirt-modus” noemde, en tja dan was hij wat vrolijker. Hij wierp een korte blik op de merrie, ondanks dat hij haar leuk vond. Was het niet hetzelfde als wat hij voelde voor Themis. De knabstrupper schudde zijn hoofd. ”Zullen we een stukje verder lopen?”

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

”Deze kloof is eeuwenoud, althans dat zeggen ze. Het schijnt dat hij oneindig diep is. Geen idee of het waar is, maar ik wil het dan ook niet al te graag uittesten.”
Door deze opmerking verscheen er een klein lachje bij Artemis.
Odysseus had niet lang daarna met zijn hoofd geschud.
Artemis kon niet inschatten wat dit knikken betekende, maar wat het ook was ze werd er niet echt vrolijk van.
De merrie keek weer een beetje om zich heen.
Het was fijn om bij Odysseus te zijn, maar ook frustrerend.
Artemis kon maar niet bedenken wat hij van haar wilde.
Ooit zal het duidelijk worden,maar of het dan het wachten waard is geweest?
”Zullen we een stukje verder lopen?”
Artemis knikte instemmend.

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

Artemis had enkel instemmend geknikt. De gevlekte hengst haalde zijn schouders op en zette zichzelf weer in beweging, zijn blik gericht op de grond om zijn evenwicht te bewaren terwijl hij op de ongelijke grond naast de kloof liep. Hij was er niet helemaal bij met zijn hoofd, zijn gedachtes dwaalden ergens ver weg. Voornamelijk bij Themis. Maar ook bij compleet onnozele dingen, zoals de vraag of de kloof echt oneindig diep zou zijn. Of dat het gewoon een verzinsel zou zijn geweest, om kleine veulentjes angst aan te jagen? Pas na een tijdje herinnerde hij zich dat hij in gezelschap was van de Friese merrie. ”Vertel me eens wat meer over jezelf, ik ken je immers nog niet zo goed..”

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

Het was wel duidelijk dat Odysseus een afwezig was.
Artemis kon niet peilen waar hij zat met zijn gedachten.
”Vertel me eens wat meer over jezelf, ik ken je immers nog niet zo goed..”
‘’Zoals je inmiddels wel gemerkt hebt ben ik een diva die barst van het zelfvertrouwen en zeker geen blad voor de mond neemt’’ hinnikte de fries vrolijk. ‘’Wat meestal niet van mij verwacht wordt is dat ik alles voor paarden over heb waar ik om geef en van hou. Dat ik blij ben op mezelf, wil niet zeggen dat ik niet aan anderen denk. Ik zal ook bereid zijn om alles voor de kudde te geven. Ik weet niet of dat is wat je wilde horen’’.
Artemis keek Odysseus vragend en benieuwd aan.

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

‘’Zoals je inmiddels wel gemerkt hebt ben ik een diva die barst van het zelfvertrouwen en zeker geen blad voor de mond neemt. Wat meestal niet van mij verwacht wordt is dat ik alles voor paarden over heb waar ik om geef en van hou. Dat ik blij ben op mezelf, wil niet zeggen dat ik niet aan anderen denk. Ik zal ook bereid zijn om alles voor de kudde te geven. Ik weet niet of dat is wat je wilde horen’’. Odysseus dacht even na, een paard dat bereid was zich in te zetten voor de kudde was natuurlijk fijn. Immers had hij op het moment niet al te veel hulp meer van anderen, zonder Themis als Follower. Dus een actief lid, dat zich inzette voor zijn kudde was nooit mis. ”Juist. En beschouw jij jezelf als een goed of een slecht paard?” Het was voor hem een interessante vraag, natuurlijk had hij een hekel aan die “goedzakken”. Maar wat anderen in hem zagen als “slecht”, was voor hem als het ware “goed”. Tja, dat filosofisch denken steeg hem af en toe iets te veel naar zijn hoofd.

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

”Juist. En beschouw jij jezelf als een goed of een slecht paard?”
‘’Voor de paarden waar ik van hou heb ik een goed hart, maar ik ben tot de meest slechte dingen in staat. Over het algemeen zou ik mezelf als een slecht paard beschrijven.’’
Artemis was tevreden over haar woorden, ook al vond ze het eerst moeilijk om over serieuze dingen te praten in het bijzijn van Odysseus.
Het ging haar nu wel goed af.
Artemis was niet onzeker aangelegd, maar als er liefde in het spel kwam veranderde de sterke diva in een onzekere fries.
De merrie besloot haar gedachten ergens anders op te richten en wat te vragen aan de prachtige Odysseus.
‘’Zou jij nog wat over jezelf willen vertellen?’’ hinnikte Artemis.

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

‘’Voor de paarden waar ik van hou heb ik een goed hart, maar ik ben tot de meest slechte dingen in staat. Over het algemeen zou ik mezelf als een slecht paard beschrijven.’’ De hengst knikte, terwijl hij zwijgend doorliep. Zelf was hij één en al slecht, door zijn verleden, zijn omgeving. Vooral door zijn familie. De opbouw van een slechte kudde had er dan ook niet echt bij geholpen. Tja.. Het was nou eenmaal niet anders. ‘’Zou jij nog wat over jezelf willen vertellen?’’ Hinnikte de merrie achter hem. ”Behalve dat ik een bloeddorstige sukkel ben die zijn leven verkloot? Nee, eigenlijk niet nee.” Merkte hij droog op.

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

”Behalve dat ik een bloeddorstige sukkel ben die zijn leven verkloot? Nee, eigenlijk niet nee.”
Artemis keek verbaasd.
Zo’n sterke hengst als Odysseus die zegt dat hij zijn leven verkloot, had ze niet aan zien komen.
‘’Waarom denk je dat je je leven verkloot?’’.
Artemis wist niet of dit gepast was om dit te vragen dus hinnikte ze er snel achteraan: ‘’je hoeft het niet te vertellen, maar ik wil dat je weet dat ik je bijzonder vind, hoe je ook leeft’’.
De merrie mocht dan arrogant zijn, ze zou nooit Odysseus willen kwetsen.
Ze zou zelfs bereid zijn om haar leven voor hem te geven.

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

‘’Waarom denk je dat je je leven verkloot?’’.  Odysseus rolde met zijn ogen. Merries. Ondanks dat ze ontzettend aantrekkelijk waren, konden ze zich soms zó bemoeien met andermans zaken. Soms waren het net veulens. Hij onderdrukte een klagende zucht, maar voordat hij iets kon zeggen, begon de merrie alweer te spreken. ‘’Je hoeft het niet te vertellen, maar ik wil dat je weet dat ik je bijzonder vind, hoe je ook leeft’’. De knabstrupper schraapte zijn keel. ”Hoe kan je me zo snel al bijzonder vinden? Je weet pas net mijn naam?” Merkte hij, nieuwsgierig op. ”Ach, mijn leven is altijd al vrij zwaar geweest. Het ging de laatste tijd weer goed. Totdat de liefde van mijn leven met de horizon verdween..” Hij zweeg, verdomme waarom praatte hij altijd zijn mond voorbij? Het ging de merrie helemaal niets aan, wat er tussen hem en zijn follower speelde.

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

”Hoe kan je me zo snel al bijzonder vinden? Je weet pas net mijn naam?”
‘’Je durfde mij de waarheid te vertellen, je hebt mij laten inzien dat ik door moet gaan, zwaar leven of geen zwaar leven. Als je dat voor elkaar kan krijgen bij andere, dan ben je naar mijn mening bijzonder. ‘’
”Ach, mijn leven is altijd al vrij zwaar geweest. Het ging de laatste tijd weer goed. Totdat de liefde van mijn leven met de horizon verdween..”
Artemis dacht even na.
Hoe kon ze hier nou het beste op reageren?
‘’Liefde is de puurste kracht die er is.
Het laat je rare dingen doen, maar als het goed gaat voel je je fantastisch.
Jij hebt nu een negatieve ervaring met de liefde, maar dit betekent niet dat je het hebt verkloot.
Ik ken jouw grote liefde niet en het verhaal eromheen ook niet, maar ik weet zeker dat jij ooit gelukkig wordt.
Dat gun ik je, wat er ook gebeurd en ik voel dat het waarheid zal worden.’’
Artemis was verward, ze gunde de hengst waar ze zoveel van hield, een liefdevolle toekomst met een ander.

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

‘’Je durfde mij de waarheid te vertellen, je hebt mij laten inzien dat ik door moet gaan, zwaar leven of geen zwaar leven. Als je dat voor elkaar kan krijgen bij andere, dan ben je naar mijn mening bijzonder. ‘’ De hengst haalde licht zijn schouders op. ”Dat is gewoon hoe ik leef, het is de enige manier voor mij om deze wereld door te komen zonder in te storten. Nope, echt bijzonder is het niet.” Hij dacht even na, waarna hij besloot toch nog te spreken. ”Ach, mijn leven is altijd al vrij zwaar geweest. Het ging de laatste tijd weer goed. Totdat de liefde van mijn leven met de horizon verdween..” Het bleef voor een kort moment stil. ‘’Liefde is de puurste kracht die er is. Het laat je rare dingen doen, maar als het goed gaat voel je je fantastisch. Jij hebt nu een negatieve ervaring met de liefde, maar dit betekent niet dat je het hebt verkloot.Ik ken jouw grote liefde niet en het verhaal eromheen ook niet, maar ik weet zeker dat jij ooit gelukkig wordt. Dat gun ik je, wat er ook gebeurd en ik voel dat het waarheid zal worden.’’ Antwoordde Artemis. ”Ik heb nooit liefde gekend en ik zal het ook nooit gaan kennen, ik ben niet het type om écht lief te hebben. Zo ben ik niet gemaakt, zo ben ik niet opgegroeid. Zo zal ik nooit worden.”

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

”Dat is gewoon hoe ik leef, het is de enige manier voor mij om deze wereld door te komen zonder in te storten. Nope, echt bijzonder is het niet.”
Artemis dacht na. Het was bijzonder, maar haar compliment wilde ze niet herhalen.
‘’Als dat is hoe je erover denkt, zal het wel waar zijn. Jij bent de enige die weet hoe je in elkaar zit.’’
De wind liet de manen van de fries dansen in de lucht.
Ach, mijn leven is altijd al vrij zwaar geweest. Het ging de laatste tijd weer goed. Totdat de liefde van mijn leven met de horizon verdween..”
De merrie even van slag.
Odysseus had de liefde van zijn leven gevonden en dat was zij niet.
Hoewel Artemis heel zeker was van zichzelf was ze duidelijk gekwetst.
De fries keek even voor zich uit.
‘’Het is verschrikkelijk dat je grote liefde is verdwenen en ik waardeer het alleen maar meer dat je toch doorgaat. Al is het misschien niet voor jezelf, maar voor haar. De merrie mag zich zeer gelukkig prijzen dat je zoveel om haar geeft.’’
Artemis was een beetje verward.
Ondanks dat Odysseus niet verliefd was op haar, hoopte ze dat hij gelukkig zal worden met wie dat ook was. Toch deed het haar pijn om deze afwijzing door te laten dringen.
Ze wist dat ze door moest, dat had ze immers van Odysseus geleerd.
”Ik heb nooit liefde gekend en ik zal het ook nooit gaan kennen, ik ben niet het type om écht lief te hebben. Zo ben ik niet gemaakt, zo ben ik niet opgegroeid. Zo zal ik nooit worden.”
‘’Zoals ik al zei jij bent de enige die weet hoe het zit.’’
De merrie staarde voor zich uit een wachtte geduldig de reactie van Odysseus af.

HE'S A LOVER BOY AT PLAY, HE DON'T PLAY BY RULES

‘’Als dat is hoe je erover denkt, zal het wel waar zijn. Jij bent de enige die weet hoe je in elkaar zit. Het is verschrikkelijk dat je grote liefde is verdwenen en ik waardeer het alleen maar meer dat je toch doorgaat. Al is het misschien niet voor jezelf, maar voor haar. De merrie mag zich zeer gelukkig prijzen dat je zoveel om haar geeft. Zoals ik al zei jij bent de enige die weet hoe het zit.’’ Sprak de Friese merrie. Odysseus staarde peinzend voor zich uit, terwijl hij met beheerste bewegingen langs de kloof liep. ”Hmm..” Klonk zijn stem, als slechts een fluistering. ”Ach, mijn gevoelens doen er ook niet zoveel toe. We moeten ons niet af laten leiden door onze gevoelens, emoties en gedachtes. Daar zijn we niet voor gebouwd, we moeten overleven. Overleven is in deze wereld het enige dat telt, alleen de sterkste kunnen winnen. En laten de sterkste, juist aan onze kant staan.” Een kleine sadistische glimlach verscheen rond zijn lippen. ”De slechte kant.”

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

”Ach, mijn gevoelens doen er ook niet zoveel toe. We moeten ons niet af laten leiden door onze gevoelens, emoties en gedachtes. Daar zijn we niet voor gebouwd, we moeten overleven. Overleven is in deze wereld het enige dat telt, alleen de sterkste kunnen winnen. En laten de sterkste, juist aan onze kant staan.
De slechte kant.”
Artemis glimlachte. ‘’Overleven is het enige wat we kunnen doen. Als we er voor vechten, zal de slechtheid ons toelachen.’’ De merrie was misschien een diva, maar slechtheid zal zij nooit uit de weg gaan. ‘’De slechte kant zal de enige manier zijn om te overleven. En als de sterkste aan onze kant staan, word dit een heerlijke overlevingsstrijd.’’
Artemis zag er sterker uit dan ooit.

‘’Overleven is het enige wat we kunnen doen. Als we er voor vechten, zal de slechtheid ons toelachen. De slechte kant zal de enige manier zijn om te overleven. En als de sterkste aan onze kant staan, word dit een heerlijke overlevingsstrijd.’’ De hengst knikte, terwijl hij voor een moment zwijgend doorstapte. Een koude wind woelde zacht door zijn vacht, manen en staart. Zijn donkere ogen keken de omgeving af. ”Maar hoewel we slechte dingen doen, maakt ons dat nog niet echt slecht, toch?” Hinnikte de gestippelde hengst. ”We zullen nooit echt slecht kunnen zijn, omdat dit voor ons gewoon een manier van leven is. Natuurlijk we staan aan de zogenaamde “slechte kant”, maar maakt ons dat dan ook meteen slecht?”

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

”Maar hoewel we slechte dingen doen, maakt ons dat nog niet echt slecht, toch?”
Artemis knikte. ‘’Daar heb jij weer gelijk in’’ hinnikte de fries met een speelse glimlacht.
”We zullen nooit echt slecht kunnen zijn, omdat dit voor ons gewoon een manier van leven is. Natuurlijk we staan aan de zogenaamde “slechte kant”, maar maakt ons dat dan ook meteen slecht?”
‘’Nee echt slecht zijn we inderdaad niet, je hebt gelijk.
Dat ik je gelijk geef mag je als een compliment zien, want zo snel geef ik niet toe.’’
De glimlach van de zwarte merrie maakte haar uiterst charmant.
Er zat zelfs een lichte twinkeling in de ogen van de merrie.
Zo zag Artemis er op haar best uit.
Terwijl Artemis een partij mooi stond te wezen waaide er een zachte wind.
De manen van de fries waaiden elegant omhoog.

‘’Daar heb jij weer gelijk in.’’  Had de Friese merrie gehinnikt, een speelse glimlach stond op haar gelaat. ”We zullen nooit echt slecht kunnen zijn, omdat dit voor ons gewoon een manier van leven is. Natuurlijk we staan aan de zogenaamde “slechte kant”, maar maakt ons dat dan ook meteen slecht?” Weerklonk zijn eigen stem tot in de dieptes van de kloof. ‘’Nee echt slecht zijn we inderdaad niet, je hebt gelijk. Dat ik je gelijk geef mag je als een compliment zien, want zo snel geef ik niet toe.’’ De speelse glimlach van Artemis, was veranderd in iets charmants. De gestippelde hengst rolde met zijn ogen. ”Hoe slecht ervaar jij jezelf, Artemis?” Hinnikte hij. ”Er van uitgaand dat we wel degelijk slechte paarden zijn.” Voegde hij eraan toe. Langzaam begon hij weer te stappen, de schoonheid die de merrie opzette negerend.

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

”Hoe slecht ervaar jij jezelf, Artemis?
Er van uitgaand dat we wel degelijk slechte paarden zijn.”
´´Ik ben niet slecht, maar ik ben tot slechte dingen in staat als het gaat om overleven.
Soms moet je tot slechte dingen in staat zijn om te blijven leven. Niet alleen met je lichaam, maar ook in je hoofd, in mijn geval mijn bijzonder mooie hoofd.´´
De merrie keek voor zich uit.
Het was al weer een tijdje geleden dat de diva in haar naar buiten was gekomen.
´´Hoe slecht ben jij eigenlijk?´´ hinnikte de merrie.
´´Wat is het belangrijkste waar je voor wilt overleven?´´
Artemis keek in het rond.
Haar manen waaiden sierlijk omhoog.

I'M A SOLDIER TO MY OWN EMPTINESS

”Zo zo, wat een arrogantie weer,”
´´Weet ik toch´´ hinnikte Artemis met een grijns.
”Ik ben slecht, misschien zelfs iets te slecht.
Ik overleef omdat ik sterk ben, niet omdat ik iets specifieks heb om voor te blijven leven.
Okay, misschien dat ik wil overleven om mijn vader te bewijzen dat hij mij niet klein kan krijgen, ondanks dat we nooit meer contact met elkaar hebben.”
Artemis dacht even na.
´´Kijk dat noem ik nog eens een overlevingsdoel.
Anderen mogen en kunnen je niet klein krijgen.
Jij bent jij en daar mag je trots op zijn wat er ook gebeurd.''
De merrie hield haar grijns op haar gezicht en keek Odysseus aan.