Solid Smoke {Story}

VICTIM OF A LOVER

Okay, dus dankzij het verhaal van Fachi (♥). Heb ik eindelijk de motivatie gekregen te beginnen aan een verhaal dat ik al heel lang heb willen schrijven, let me know what you think about it and enjoy ~

Het licht dat door de ramen scheen, werd steeds donkerder. En ondanks dat het wellicht iets te donker was in het grote kantoor, voelde niemand er iets voor op te staan en de lichten aan te doen. Uren streken voorbij. Het enige geluid dat hoorbaar was in de zaal, was het getik van typende mensen, hun ademhaling en af en toe wat gekuch. Iedereen was zo verwikkeld in hun werk, dat ze amper doorhadden wat er om hen heen gebeurde.  Met een gepijnigde blik staarde de vijfentwintig jarige blondine naar het beeldscherm voor haar, ze had een vreselijke hekel aan haar baan en het werd alleen nog maar erger toen ze in zag dat het vandaag weer eens nachtwerk zou gaan worden. Met enige tegenzin verdiepte ze zich weer in haar werk, de meesten anderen waren al vertrokken en de laatste stond nu ook op het punt te vertrekken. De stilte jaagde haar angst aan, het voelde niet goed. Het voelde nooit goed als ze in haar eentje was wanneer ze moest overwerken, ondanks dat het kantoor waar ze werkte niet eens zo groot was. Beth schrok op toen de lichten opeens aansprongen, ze had de duisternis eigenlijk wel fijn gevonden. Haar blauwe ogen konden nooit zo goed tegen het licht. De vrouw haalde opgelucht adem, toen ze haar opdrachtgever zag staan in de deuropening. Het was een oudere man, van een jaar of vijftig met bruin haar en stralend blauwe ogen. “Oh, sorry Beth. Het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken,” Mark – mijn baas – grijnsde licht terwijl hij sprak. “Hoelang ben je nog bezig met die planning? Ik ga namelijk nu naar huis, dus dan zal jij af moeten sluiten.” Klonk zijn luidde stem. “Of je moet al klaar zijn,” voegde hij er droogjes aan toe. Beth schudde haar hoofd en haalde een hand door haar korte blonde haren. “Het gaat nog wel even duren, dus ik zal wel afsluiten.” Ze haalde met een snelle beweging haar sleutels uit haar zak en hield deze omhoog, om hem eraan te herinneren dat ze sinds kort haar eigen sleutels in bezit had. “Oh ja, ik vergeet steeds dat jij die nu ook hebt. Ach, dan vertrek ik ook maar. Succes met je werk.” Zonder op een verder antwoord te wachten, draaide de man zich om en liep de zaal uit. Met een zucht stortte de blondine zich weer op haar werk.

Een soort rook vulde de kamer, maar Beth had het pas te laat door om te vluchten. Ze leunde loom achterover, zich maar halfbewust van wat er gebeurde. Het geluid van voetstappen weerklonk door de voorheen zo stille zaal. Echter, voelde de vrouw geen angst, ze leek helemaal niets te voelen. Ze was enkel bewust van haar eigen ademhaling en hartslag, de voetstappen leken helemaal niet tot haar door te dringen hoewel ze deze wel hoorde. De schrik sloeg pas bij haar toe, toen ze het mes langs haar gezicht voelde gaan. Ze voelde het warme bloed langs haar wang stromen. Tranen welden op in haar ogen, ze wist dat het einde zou komen, sterker nog ze wist wie haar tot haar einde zou brengen. Haar angst verlamde haar nog meer, dan de rook al had gedaan. Ze kon geen woord uitbrengen, laat staan schreeuwen, zelf ademhalen werd met de minuut lastiger. Ze kon zich niet verzetten tegen de pijn, tegen het mes dat langs haar gezicht bleef glijden. Plotseling, drukte het scherpe metaal van het mes tegen haar keel. Zwarte vlekken dansten voor haar ogen, hoe hard ze zich er ook tegen verzette.

IT'S A WICKED WORLD

Met een zucht parkeerde Dawn haar auto bij het hoofdkantoor van het bedrijf ‘Awakening’, ook wel bekend als het momentele plaats delict. Ze had nog niet de precieze details van de zaak gekregen, ze had alleen te horen gekregen dat er een moord was gepleegd en dat zij degene was die het uit moest gaan zoeken.  Haar ranke vingers zochten het handvat van de deur, die ze met tegenzin opende. Ondanks dat ze al een tijdje rechercheur was bij de politie en de mensen daar duidelijk vertrouwen in haar hadden, immers kon ze anders nooit zo’n grote zaak als deze voorgeschoteld krijgen, voelde ze zich nog steeds iets onzeker over haar doen en laten. De brunette was dan ook nog maar zevenentwintig jaar, ze was op een redelijk jonge leeftijd klaar met de middelbare school waardoor ze al vroeg was gaan studeren. En nu stond ze hier, klaar voor haar eerste echte moordzaak. De andere opdrachten die ze had gekregen, gingen over diefstallen of drugs. Een moord was iets heel anders in haar ogen.  Met een lint was de ingang van het kantoor afgezet, politieauto’s stonden verdeeld over de parkeerplaats. Agenten renden voorbij, of waren druk met elkaar in gesprek. Nieuwsgierige bewoners van de stad werden weggestuurd. Een auto knalde zelfs bijna tegen een lantaarnpaal op, omdat de bestuurder te druk bezig was met het bekijken van het hele gebeuren.  Ze kon het hem niet kwalijk nemen, er gebeurde niet vaak zoiets heftigs als deze moord.

Eenmaal buiten haar auto, blies de wind vrijwel meteen haar bruine haren door de war. Dawn huiverde, het was een ijskoude winter en het was een wonder dat het nog niet begonnen was met sneeuwen. Ze sprong bijna een meter de lucht in van schrik, toen twee handen haar schouders beetpakte. “Goedemorgen mevrouw de detective,” klonk een zware stem in haar oor. De vrouw draaide zich om, waardoor ze oog in oog kwam te staan met één van haar beste vrienden;  Elliot Ambrose. Hij was politieagent en ze hadden wel vaker samen gewerkt, hij was enkel drie jaar ouder dan zij was en ze waren ook al voor een lange tijd vrienden. Ze glimlachte hem toe. “Jezus, laat me niet zo schrikken man,” sprak ze met een gespeelde boosheid. “Ik wist niet dat ik tegenwoordig aangesproken werd met Jezus, maar bedankt voor het compliment.” Hij lachte om zijn eigen grap, dat was een gewoonte van hem die Dawn’s glimlach altijd iets breder maakte. “Zeg, maar moet jij niet eens naar binnen? Voordat het lijk wegloopt?” Ze rolde met haar ogen en gaf hem een zachte stomp tegen zijn schouder, waarna ze zich zonder verder nog iets te zeggen omdraaide en in de richting van de ingang liep.

Op haar knieën zat ze voor het witte “tentje” dat de bedoeling had om het lijk af te schermen, terwijl ze met haar handen de twee lappen stof opzij schoof riep ze de agent achter haar dingen toe die hij op moest schrijven. Normaal hielp Elliot haar bij dit soort onderzoeken, maar hij moest zich vandaag bezig houden met andere dingen. Tot haar spijt. Haar grijze ogen gleden langs het lichaam heen. “Duidelijke schade aan het gezicht, wonden zijn hoogstwaarschijnlijk gemaakt met een mes.” Ze stopte even met praten, om de agent tijd te geven alles op te schrijven. “Er loopt een diepe snee over haar keel, die heeft haar hoogstwaarschijnlijk het leven gekost.” Op het moment dat de detective weer overeind wilde komen, viel haar oog op de arm van het slachtoffer. “Vreemd..” Haar stem was slechts een fluistering, tegen niemand in het bijzonder gericht. “Er is ook gesneden in haar arm, echter vormen de wonden een tekst.” Ze viel even stil om de tekst beter te kunnen bestuderen, erg duidelijk was het niet. “Er staan ‘lover’, met ernaast een soort hartje. Of in ieder geval, iets wat lijkt op een hartje. Verder geen zichtbaar letsel, of in elk geval niets wat met het blote oog te zien is.” De vrouw kwam overeind en streek een bruine lok haar uit haar gezicht. “Heb je alles opgeschreven?” De mannelijke agent knikte en overhandigde haar het notitieboekje. “Goed, ik kan de rest van het onderzoek zelf wel aan. Kan je aan één van de werkers in het lab vragen of ze het lijk weg willen halen voor nader onderzoek?” De man mompelde iets wat amper te verstaan was, Dawn nam maar aan dat hij “natuurlijk” zei. Met een knikje bedankte ze hem, waarna ze zich omdraaide en de kamer rondkeek.  

Een rilling schoot langs haar ruggengraat, hoe kon iemand zoiets vreselijk doen? Het gezicht van het meisje was zo gehavend, dat ze zich afvroeg of ze haar überhaupt ooit zouden kunnen identificeren. Wellicht met de hulp van mensen die ook in het kantoor werkten. Ze pakte een pen uit haar jaszak en sloeg het notitieboekje open. De kleinste details konden het verschil maken tussen een succesvolle zaak en een mislukte zaak, dat had ze wel gemerkt. Een ongevallen stoel, naast een paar bloedvlekken.  Een computer, waarop een onafgemaakte planning te zien was. Was het meisje een van de planners in het bedrijf? Haar ogen bestudeerden het beeldscherm nog wat beter. ‘Laatst opgeslagen om 01.30’ stond er ergens onderaan het scherm, waarschijnlijk had het meisje over moeten werken. Als dit haar werkplek was, tenminste. Misschien dat haar baas de dader was? Daar hoorde je wel vaker verhalen over, wellicht was dit er één van? Alles schreef ze zorgvuldig op in het boekje, de afstand van de omgevallen stoel tot aan de muur, of er nog andere dingen waren omgevallen. Maar veel verder kwam ze er niet mee. Dawn keek de andere werkplekken na, de computers waren allemaal afgesloten. Dus waarschijnlijk was het meisje alleen geweest, toen ze aangevallen werd. Bij sommige computers lagen stapels papier of vergeten werk, kleine briefjes die dienden als een herinnering voor onafgemaakte projecten. Het enige wat ze daar uit op kon maken, was dat het bedrijf meubels produceerden. En laat dat nou juist iets zijn wat haar niet zoveel interesseerde, daarvoor kon ze ook Google gebruiken..