Solid Smoke Reprise {Story 2.0}

---

OOC: Dit is de herschrijving van het verhaal waar ik ooit mee ben begonnen, maar het nooit heb afgemaakt {klik}. So enjoy ~

De dood lijkt zo ver weg, maar op sommige momenten lijkt hij naast je te staan. Als een schaduw. Echter, blijkt de dood niet zo duister te zijn als het zwart in je eigen schaduw. De dood.. Het is een warm verwelkomend licht, dat steeds donkerder wordt. Net zolang totdat het compleet zwart is voor je ogen. Je ogen zullen zich niet meer openen, in de meeste gevallen althans. Het zal altijd zwart blijven, je zal voor altijd in het donker tastten. Hoewel de meesten de hoop al hadden opgegeven, had mijn lichaam dat nog niet. Wonder boven wonder, openden mijn ogen zich weer. Er was geen laatste keer, nog niet.

In de wetenschap is de dood makkelijk te beschrijven, omdat we weten wat het is. We hebben de kennis om te weten wat er gebeurd met je lichaam als je sterft. Je hart zal stoppen met kloppen, er zal geen zuurstof meer vervoerd worden door je bloed. De organen zullen hun werking verliezen. En langzaam maar zeker, zal je hele lichaam stoppen met werken. Zodra je hart niet meer klopt, zodra je geen ademhaling meer hebt, zodra je lichaam niet meer werkt zal men je beschouwen als dood. De tijd van dood zal worden genoteerd en je wordt afgevoerd, ze bewaren je lichaam ergens zodat je familie kan beslissen wat ze er mee willen doen. Doneren, verbranden, begraven. Meestal hoeft je familie niet eens te beslissen, dan heb je dat zelf al gedaan. Door het invullen van een donorformulier, sommigen geven zelfs aan wat ze liever hebben; verbrandt worden tot een hoopje as, of onder een koude laag aarde liggen.

Wat er met je ziel gebeurd als je sterft, is een heel ander verhaal. We weten namelijk niet wat er gebeurd. Hier hebben we geen enkele kennis over, enkel de doden zullen weten wat er nou precies in je hoofd omgaat als je sterft. Maar ja, doden kunnen nou eenmaal niet doorvertellen wat er gebeurd. We zullen eerst moeten sterven, voor deze kennis zich bij ons voegt. Er bestaan verhalen over mensen die uit de dood zijn opgestaan, die het licht hebben gezien. Maar is dit een waarneming die we allemaal zullen ervaren? Misschien dat je waarneemt waar je in gelooft, dus dat sommige mensen het licht zullen ervaren en anderen helemaal niets. Omdat ze niet geloven dat er iets gebeurd als je sterft.

En eigenlijk, maakt dit mij allemaal helemaal niets uit. Ik hoef niet te weten wat er gebeurd als ik sterf, ik leef in het heden en niet in de toekomst. Weliswaar, ik heb tegenover de dood gestaan. Heel dichtbij zelfs, veel kan ik me er niet van herinneren. Één ding weet ik zeker, en dat is dat mijn ziel sterk genoeg was om door te zetten. Sterk genoeg om te overleven, sterk genoeg om mijn moordenaar nog één maal in de ogen te kijken. Voordat hij afgevoerd werd door de politie en ik in een coma belandde.

Zodra we sterven, gaat er een schakel in ons hoofd om. Die ervoor zorgt dat we vechten voor ons leven. Sommigen zielen zullen sterk genoeg zijn te overleven, anderen geven de strijd op.

---

Met een gefrustreerd gezicht staarde ik naar de planning op mijn computer, er leek helemaal niets van te kloppen. Dat gebeurde wel vaker, als ik toch laat werkte, dan was mijn hoofd er niet helemaal bij en raakte ik compleet in de war. Een klagende zucht rolde over mijn lippen, terwijl ik op het kruisje in de rechterbovenhoek van mijn computer klikte. Ik kon maar beter opnieuw beginnen, zo kwam er toch niets van terecht. Alvorens een hand door mijn korte blonde haren gehaald te hebben, begon ik weer afspraken te verslepen en te verifiëren. Door het overwerken wat ik de laatste tijd veel te vaak had moeten doen, puur omdat ik mijn werk anders niet afkreeg, herinnerde ik me er steeds weer aan hoe graag ik een andere baan wilde. Echter, was het nooit daadwerkelijk in me opgekomen van baan te wisselen. Het was misschien niet het spannendste baantje, om in de planning te werken bij Awakening, een beddenproducent. Maar het betaalde wel goed, het werk zelf was op zich ook wel leuk. Puzzelen was altijd al één van haar grootste hobby’s geweest, dus dat kwam wel goed van pas. De kamer waarin ik bijna elke dag te vinden was voor mijn werk, was groot. Er lagen zwarte, glanzende tegels op de grond en de muren waren wit gekleurd. Verder stonden er twee lichte houten lange tafels, met aan elke lange zijde zeven stoelen. Overal waar een witte stoel stond, stond een computer op tafel. Er werd hier zoal gewerkt aan de planning, waar ik en een paar anderen voor verantwoordelijk waren, de boekhouding, inkopen en verkopen. Awakening was in korte tijd een verrassend groot bedrijf geworden, iets wat niemand van te voren had gedacht.

“Is Andrea er niet?” Klonk een stem naast me. Ik wierp een blik opzij, naar de vrouw die naast me zat; Jodi Hunt. Ik schudde mijn hoofd, de paar plukjes blond haar die iets te lang waren vlogen mee in mijn bewegingen. “Ze is ziek,” respondeerde ik. “Hmm.. Of gewoon aan het feesten, Andrea kennende.” Ik moest zacht lachen om Jodi’s woorden, ze had wel gelijk. “Maar verdomme, dat ze er juist nu niet is. Ze moet me helpen met die boekhouding.” Ik keek naar de brunette, wiens ogen geïrriteerd naar het scherm keken. “Kan ik je misschien ergens mee helpen?” De vrouw schudde kort met haar hoofd. “Nope, ik heb hiervoor echt iemand van de boekhouding nodig.” Ze wierp een blik op haar horloge, het was een mooi bruin met goud klokwerk. “Ach, laat ook maar. Dat maak ik morgen wel af, het is al laat en ik heb voor de rest toch geen werk meer. Zie ik je morgen?” Ik knikte, een vriendelijke glimlach lag rond mijn lippen. “Maak het niet te laat hè, je werkt de laatste tijd veel te veel,” sprak de vrouw grijnzend, terwijl ze opstond en naar haar jas reikte. “Komt goed hoor schat.” Jodi schudde mismoedig haar hoofd bij mijn antwoord en zwaaide haar rode laktas over haar schouder, met lange passen liep ze naar de glazen deur. “Tot morgen dan.” Met de deur die dichtviel, was ook Jodi verdwenen. Waardoor het opeens heel stil leek in de kamer, waar enkel nog het tikkende geluid van vingers op toetsenborden weerklonk. Er waren nog maar enkele mensen in de kamer, die blijkbaar het nut ervan in zagen tot laat te blijven werken. Één blik op het scherm van mijn computer, was genoeg om in te zien dat ik hier ook nog wel even zou zitten. Minstens twee uur, als ik het goed inschatte. En dat terwijl het nu al elf uur was.. Dit ging een hele lange avond worden.

Ik zag zelf ook wel in dat ik mijn werk allang af had kunnen hebben. Ik was er alleen gewoon niet zo bij met mijn hoofd de laatste tijd, mijn gedachtes leken soms zo ver weg. Elke dag dwaalden ze wel weer af naar Thomas Shark, een jongen die ik een tijd geleden had ontmoet. Het was een leuke gozer, een goede vriend ook. Misschien zelfs wel meer dan gewoon een vriend. Okay, okay ik geef het toe; ik vind hem leuk. Het is wel een beetje een raar typ, dat is ook zeker een feit. Maar hij is niettemin heel erg aardig, knap ook. En juist, dit is dus wat er elke dag weer gebeurd. Ik hoef maar een gedachte te verspillen aan Thomas en weg is mijn concentratie, dan zit ik gewoon wat voor me uit te staren, of in gedachten verzonken een heel word-document te vullen met de letter a, of iets anders in die trant.

Met een schok hief ik mijn hoofd, de gedachtes wegschuivend naar een uiterste hoek in mijn hoofd. Het geluid van een openende deur, had mijn gedachtes weggejaagd. Ik keek recht in de ogen van een blonde man; Mark, mijn baas. Een charmante glimlach stond rond zijn lippen, terwijl hij de kamer doorkeek. Ikzelf keek ook even om me heen. Ik had door mijn dagdromen niet doorgehad dat alweer drie kwartier verstreken waren, allemaal verspilde tijd. Onderhand waren alle andere werknemers ook vertrokken. “Beth, ik ga er zo ook vandoor. Ben je nog lang bezig?” Ik verplaatste mijn blik naar het scherm van mijn computer, waar een nog lege planning op stond. “Jup, dit gaat nog wel even duren denk ik.” De blonde man, met zijn twinkelende blauwe ogen, viste zijn sleutels uit zijn jaszak. “Kan jij dan even afsluiten, als je straks weggaat? Dan hoef ik ook niet te blijven namelijk.” Ik glimlachte hem toe, het voelde altijd zo fijn om te weten dat er genoeg vertrouwen in je was dat je de sleutels van de zaak kon krijgen. “Natuurlijk.” Met een lach ving ik de sleutelbos op, die me toegeworpen werd. “Dan ga ik er nu vandoor, werk ze!”

De tijd was langzaam verstreken, na het vertrek van Mark. De progressie in mijn werk leek nog langzamer te verstrijken, maar die vooruitgang ging eigenlijk ook wel heel erg langzaam. Ik had nog maar een kwart van mijn werk gedaan, terwijl het al bijna na 12’en was. “Jij bent ook niet echt een workaholic hè?” Was wat ik vroeger altijd te horen kreeg van mijn moeder, van kleins af aan was ik al geen harde werker. Nooit geweest en ik vrees dat ik dat ook nooit zou worden. Met een verveelde blik in mijn helderblauwe ogen, versleepte ik met mijn muis afspraken van de ene dag naar de ander. Misschien dat het toch wel eens tijd werd voor een nieuwe baan, één waarin mijn “workaholic kant” – mits ik die überhaupt had – wel naar boven kwam. Want dat was nu absoluut niet het geval.

Het was een kwestie van enkele secondes, voordat ik doorkreeg dat er een verandering was in de kamer. Ik tilde moeizaam mijn hoofd op, het verwonderde me hoe vermoeid al mijn bewegingen leken. Was ik dan opeens zo moe geworden? Ik schudde, langzaam en mistroostig, mijn hoofd, de gedachtes als het ware wegschuddend. Ik moest eerst weten wat er hier aan de hand was. Het voelde alsof er iemand anders in de kamer was, maar door de loomheid die parten speelde in mijn hoofd kon ik niet zien wie of wat het was. Een zachte hoest ontsnapte uit mijn keel, hoewel hij maar vaag doordrong tot mijn oren. Ergens ver in mijn achterhoofd, was ik me bewust van de rook die de kamer leek te vullen. Ik wist niet wat het was, waarom het er was of wat het deed. Maar het was er wel, daar was ik honderd procent zeker van. Verwoed keek ik om me heen, vechtend tegen de loomheid in mijn hoofd. Onderhand merkte ik de moeite die het me kostte om mijn oogleden open te houden. Nog steeds had ik geen flauw idee wat er aan de hand was, had ik misschien een soort epileptische aanval? Op de basisschool had ik daar wel last van, maar onderhand was de epilepsie alweer weggezakt. De kans dat het een aanval was, leek mij minuscuul. Mijn ademhaling leek steeds gejaagder te worden, het kostte me dan ook veel meer moeite dan gewoonlijk om adem te halen. Het leek alsof ik gewoon veel minder lucht binnenkreeg, wist ik veel dat dit ook daadwerkelijk het geval was. Mijn ogen speurden de omgeving af, op zoek naar de bron van mijn beroerde ademtocht. Ik kuchte nogmaals, mijn keel voelde droog en pijnlijk aan. Tranen sprongen in mijn ogen, alsof er rook langs streek.

Mijn ogen, met diens troebele zicht door het spontane tranen, keken de omgeving verder af. Mijn hoofd voelde steeds slapper aan. Mijn lichaam beefde, zonder dat ik het zelf echt doorhad, alsof er iemand plotseling alle ramen open had gezet. Ik keek roekeloos om me heen, zonder echt iets in me op te nemen. Hoewel ik me ergens vaag bewust was van het gestalte dat aan de andere kant van de kamer stond, leek het niet tot mijn hoofd door te dringen dat er misschien gevaar dreigde. Mijn zintuigen leken te slapen onder de walm die in de kamer hing, mijn zicht was slecht, ik rook niets en het enige wat ik hoorde was een zachte ruis. Het geluid van voetstappen weerklonk zwak door tot in mijn oren. Er was dus wel iemand anders in de ruimte, had hij de rook veroorzaakt? Plotselinge angst overspoelde mijn andere emoties, alsof mijn zintuigen – inclusief de gedachtegang van mijn hersenen – weer in werking kwamen. Wat als er wel gevaar dreigde? Hoe hard ik ook probeerde, mijn lichaam leek niet in staat te zijn op te staan. Het voelde haast alsof ik vast zat aan de stoel, met mijn handen vast aan de tafel. Mijn helderblauwe ogen schoten nog altijd langs het interieur, angstig ditmaal. Het duurde even voordat ik erachter kwam dat het gestalte zich had verplaatst, het stond niet langer meer aan de andere kant van de kamer. Ik voelde een zachte hand op mijn schouder, en kon nog net op tijd omhoog kijken om het gezicht van mijn moordenaar te kunnen zien. Vlak na de blik die ik omhoog wierp, voelde ik het scherpe metaal dat langs mijn keel sneed. Mijn oogleden zakten langzaam weg, mijn lichaam vocht hevig tegen de pijn. Tegen de dood, maar het einde was al te dichtbij.

---

“Wat zijn die hechtingen? Had ze die al?” Klonk mijn stem, terwijl ik Summer – de hoofdonderzoekster van het forensische laboratorium – met een vragende blik in mijn helderblauwe ogen aankeek. “Volgens haar medische dossier,” de brunette gleed met één van haar ranke vingers langs het papier terwijl ze sprak. “Heeft ze nooit een operatie in de buurt van haar borst, ook geen plastische chirurgie of iets dergelijks.” Ik knikte langzaam, mijn hersenen draaiden overuren. Zoals ze altijd deden, wanneer ik bezig was met een zaak. En nu al helemaal, het was nota bene mijn eerste moordzaak. “Er is maar één manier om erachter te komen wat die hechtingen verbergen.” Ik volgde de bewegingen van de getinte vrouw, terwijl deze het karretje met instrumenten dichterbij de tafel zette. “En dat is, door ze te verwijderen.” Met nauwkeurige en langzame bewegingen, pakte Summer het knoopje van de hechting vast met een pincet en sneed met haar andere hand de hechting onder het knoopje. Vervolgens trok ze met een simpele beweging de hechting uit de huid. Ze bleef deze handelingen net zo lang herhalen totdat alle hechtingen waren verwijderd. Juist toen we eindelijk het écht leuke onderzoek konden beginnen, hoorde ik een zware stem achter me. “Dawn, kan ik je even spreken?” Het was de stem van Dale Chambers, mijn baas. Het was een breedgeschouderde en lange man, met bruin haar en bruine ogen. Ik wierp een weifelende blik op Summer, ik wilde dolgraag aanwezig zijn bij het onderzoek. Maar toen zij me toeknikte dat ik kon gaan, sprong ik toch maar van mijn stoel af en liep met korte, snelle passen de gang op.

“Er moeten vanavond om zeven uur precies mensen ingelicht worden over deze moord,” begon Dale nors. “Ik wil dat jij dit gaat doen, aangezien jij aangesteld bent deze zaak op te lossen. Laat Summer de rest van het lichaam onderzoeken, dan kan jij naar het plaats delict om daar even rond te kijken. Verwerk alle informatie die je hebt in je inlichting.” Ik keek de man – die minimaal één kop boven mij uitstak – fronsend aan. “Kan iemand anders dat niet doen?” Protesteerde ik. “Nee, de mensen die je moet inlichten zijn ook de mensen die je gaan helpen met het onderzoek. Als je een goede leider wilt zijn, moet je ze zelf inlichten.” Met een chagrijnig hoofd draaide ik me op mijn hielen om en stapte de onderzoeksruimte weer in.

“Ik moet onderzoek doen op het plaats delict, ga jij verder met dit onderzoek?” De lange vrouw die aan de zijkant van de tafel stond, haar ogen voor één kort moment afhoudend van het lichaam, knikte en glimlachte. “Ik denk dat ik wel klaar ben wanneer jij terug bent, succes.” Ik mompelde kortaf een “jij ook” en vertrok.

Eenmaal buiten, met de gure wind die bijna dwars door mijn jas heentrok. Wilde ik met heel mijn hart dat ik nog binnen was, om Summer te kunnen helpen bij haar onderzoek. “April Fools, wacht.” Klonk een stem achter me, op het moment dat ik met mijn sleutel zocht naar het slot in de deur van mijn zwarte jeep. Een diepe zucht rolde over mijn lippen, bij het horen van de bijnaam die Elliot – mijn beste vriend – me had gegeven. “Is het nog steeds niet afgelopen met die verdomde bijnaam?” Sprak ik hem lachend toe. Met een glimlach op zijn gelaat, gaf de gespierde, zwartharige man me een zachte stomp tegen mijn schouder. “Nooit, dat weet je toch liefje,” klonk zijn plagende weerwoord. “Ik moet je helpen bij je onderzoek, van Dale. So, here I am. Vertel me onderweg maar wat de zaak allemaal inhoud.”

“Het gaat om de dood van Beth Andrews, 28 jaar, werkte bij de planning voor het bedrijf Awakening. Summer is haar lichaam op het moment onderzoeken, we weten nog niet precies wat de doodsoorzaak is. Waarschijnlijk doodgebloed, maar dat zal alleen onderzoek kunnen bewijzen.” De man naast me knikte langzaam, hij staarde nadenkend uit het raam. “Weet je al wie je team is voor dit onderzoek?” Ik zweeg, om me op de weg te kunnen focussen. “Nope, Dale heeft me enkel verteld dat ik vanavond iedereen moet inlichten over de informatie die we verzameld hebben. Maar ik neem aan dat jij in het team zit?” Ik kreeg geen antwoord, de man leek compleet verzonken in gedachten, en dus nam ik maar aan dat het een ja was.

Met een afwezige blik in mijn blauwe ogen keek ik omhoog naar het grote kantoorgebouw, wachtende op Elliot die de benodigde spullen uit de kofferbak haalde. Zodra hij naast me was komen staan, overhandigde hij me een zwarte koffer – gevuld met alle benodigde instrumenten voor ons onderzoek.
Gefocust staarde ik naar het kleine apparaat in mijn hand, het was bedoeld om eventuele stoffen in de lucht op te kunnen meten. Het werd vaker gebruikt bij onderzoeken, ook als er geen blijk was van dat de maximaal aanvaardbare concentratie overschreden werd. “Er zit nog een heel klein beetje stikstof in de lucht, het is nog vrij recent. Misschien dat de stikstof stukje bij beetje is toegevoerd, waardoor ze suffig werd. Het ziet er niet naar uit dat de MAC waarde is overschreden.” Weergalmde mijn stem door de grote ruimte. Voorzichtig kwam ik weer overeind. Terwijl ik de kamer doorkeek haalde ik langzaam een hand door mijn lange, bruine haar. Elliot zat neergeknield bij de omgevallen stoel, om de afstand tussen de stoel en de muur te meten. Het bleef toch vreemd, dat kleine details als de afstand tussen een muur en een omgevallen stoel zoveel kon betekenen voor een onderzoek bij een moordzaak. “De omgevallen stoel zou kunnen betekenen dat er enig teken van verzet was van het slachtoffer, bloed op de grond.” Klonk het response van de breedgeschouderde man. Ik haalde het fototoestel uit de zwarte koffer, om foto’s te kunnen nemen van de kamer. Van de uitgeschakelde computers, de computer waar het slachtoffer aan had zitten werken, de omgevallen stoel en het bloed. Geen één plekje werd overgeslagen, we moesten nú de benodigde aanwijzingen hebben. Anders zou alles weer verstoord worden door de politieagenten, die niet altijd evenveel respect leken te hebben voor het werk van forensische rechercheurs. “Klaar?” Vroeg ik aan mijn collega, met een knikje respondeerde hij dat we konden vertrekken.

“Beth Andrews, 28 jaar, werknemer bij de planning van het bedrijf Awakening, haar lichaam is op 12 februari gevonden. Waarschijnlijk is ze in de nacht van 11 op 12 februari gedood. We hebben nog niet met haar kennissen gesproken, dus ik kan enkel de wetenschappelijke feiten met jullie delen.” Klonk het begin van mijn presentatie, met een norse blik keek ik het groepje agenten langs. Waarom moest ik ze inlichten? Ik sta verdomme bekend als de meest lompe en norse vrouw van het hele forensische lab, ik ben totaal niet goed in communiceren en dan laten ze mij een presentatie geven? “Summer Cripton heeft het lichaam onderzocht, er zit een diepe snee in haar keel en haar gezicht is ontzettend toegetakeld. Ook is het woord Lover in haar arm gesneden. Verder is haar hart verwijderd, de snee die hierbij is gemaakt is zorgvuldig dicht gehecht.” Ik schraapte zacht, bijna onhoorbaar mijn keel, alvorens verder te praten. “Elliot en ik zijn later die middag naar het plaats delict vertrokken. Er zijn sporen van stikstof gevonden, de MAC waarde is waarschijnlijk niet overschreden toen het werd toegevoerd. Stikstof zou er voor kunnen hebben gezorgd dat het slachtoffer zich suf voelde en hierdoor niet kon tegenstribbelen toen ze werd aangevallen. Verder lag er bloed rond een omgevallen stoel, wat toch ook weer kan duiden op een kleine worsteling. Maar dit weten we niet honderd procent zeker. Morgen zullen we de kennissen van Andrews ondervragen, als er iemand is die enig idee heeft over wat er gebeurd kan zijn. Dan hoor ik dit graag.”

---

zucht liet ik me neervallen op de stoel naast de operatietafel, met mijn vingertoppen masseerde ik mijn slapen. “Kan jij het niet van me overnemen? Ik ben helemaal niet goed met die mensen.” Verzuchtte ik klagend, terwijl mijn blauwe ogen Summer aankeken. “Daniel ergert zich rot aan me.” De getinte vrouw voor me deed zichtbaar moeite haar lach in te houden. “Hé, dan had je maar in het lab moeten werken. Waarom laat je Daniel niet gewoon de rest van de gesprekken doen? Aangezien hij wel normaal kan communiceren,” de laatste zin werd me plagend toegesproken. Ikzelf zag er echter niet echt de lol van in en trok een vuil gezicht, met een soepele beweging streek ik mijn bruine lokken uit mijn gezicht. “Dan krijg ik op mijn kop van Dale,” respondeerde ik. “En ik moet nog een hele dag mensen uithoren, dit wordt een hel..” Summer lachte zacht, waarschijnlijk bij het aanzicht van mijn mopperende hoofd.  “Wat doe je dan nog hier?” Merkte de getinte vrouw op, een spottende glimlach lag rond haar lippen. “Daar heb je een punt..” Klonk mijn stem mompelend, terwijl ik met tegenzin overeind kwam. “Veel plezier met die geweldig leuke mensen.” Kon ik Summer nog vaag horen roepen, toen ik al halverwege de gang terug naar de verhoorkamers was.

“Heeft u enig idee of Beth verliefd was op iemand, of misschien een relatie had?” Ik keek de blonde man voor me peilend aan. We hadden het verhoor met Jodi maar opgegeven, het enige wat die meid leek te kunnen was huilen. Mark Jenkins – de baas van Beth – zweeg voor een geruime tijd, hij leek een beetje afwezig. Ik vroeg me dan ook af of de bleke kleur van zijn huid natuurlijk was, of dat het kwam door alle stress. Hij had vast wel het een en ander aan problemen op zijn dak gekregen, met de dood van één van zijn medewerkers. Mensen leken te vergeten dat goedgetrainde seriemoordenaars over het algemeen weinig problemen hadden met het uitschakelen van beveiligingscamera’s, het openbreken van sloten et cetera. En dan gaan ze er, bij moorden als deze, vanuit dat de eigenaren van zulke kantoren gewoon te gierig zijn om hun gebouwen fatsoenlijk te beveiligen. “Ik heb Beth wel eens horen praten met Jodi en Andrea,” Mark was eindelijk begonnen met spreken, twijfelend weliswaar. “Volgens mij had ze iets met ene Thomas, ze had tenminste een oogje op hem. Of hij op haar. Ik weet het niet precies,” eindigde hij schouderophalend. Aan zijn gezicht was af te lezen dat hij niet precies begreep, waarom ze in een verhoor vroegen naar het liefdesleven van zijn recent overleden medewerker. “Sorry, maar wat heeft dit te doen met de dood van Beth?” Klonk dan ook de al verwachte vraag. “Dat is informatie die nog niet met mensen buiten het forensische team gedeeld mag worden. Weet u toevallig ook de achternaam van die Thomas?” De man schudde mistroostig zijn hoofd, zijn halflange blonde lokken bewogen mee met zijn bewegingen. “Nee, ik heb zijn achternaam volgens mij niet horen vallen in dat gesprek. Maar wellicht dat Andrea het nog weet, of Jodi.”
“Jodi hebben we daarnet al gesproken, of althans we hebben een poging gedaan tot.” Respondeerde ik met een ietwat cynische glimlach. “Kunt u mij de achternaam en misschien ook het nummer geven van Andrea? Dan kunnen we haar bereiken om een afspraak te maken.”Mark knikte en gaf me het nummer door.

Met mijn iPhone aan mijn oor, gebaarde ik om stilte. We zaten aan onze gewoonlijke lunchtafel, met de gewoonlijke mensen; Summer, Elliot, Jimmy en Jordy. De twee laatste zijn net zoals de getinte vrouw aan de tafel onderzoekers in het lab. Jimmy is een lange, slanke gozer, met bruin haar en heldere blauwe ogen, Jordy heeft precies het tegenovergestelde postuur; hij is klein en erg fors, hij is roodharig met grijze ogen. Beide zijn het goede kerels, ondanks dat ik ze niet zo goed ken als de andere twee aan de tafel. “Hallo, spreek ik met Andrea Samuels?” Sprak ik, toen de telefoon aan de andere lijn eindelijk opgenomen werd. “Met Dawn Collins, forensisch rechercheur. Ik bel u in verband met het overlijden van Beth Andrews, één van uw collega’s. Zou u vandaag misschien tijd hebben voor een korte verhoring?” De stem aan de andere kant van de lijn was zacht en hoog. “Ik zou om vijf uur kunnen, wat is het adres?” Ik stemde vriendelijk toe en gaf haar het adres op, we zeiden elkaar beleefd gedag. Eindelijk kreeg ik de kans mijn telefoon weg te leggen en me op mijn eten te storten. “Grappig eigenlijk, dat de minst sociale rechercheur die we hier hebben vandaag de meeste verhoringen moet afleggen,” merkte Jimmy met een plagende glimlach op. Ik gaf hem een schop tegen zijn scheen aan. “Jullie moeten medelijden hebben met degene die samen met haar de verhoringen af moeten leggen, verschrikkelijk.” Klonk een nieuwe stem achter me, ik draaide me om en zag Daniel staan met een zelfvoldane grijns. Het duurde dan ook even voordat ik doorhad dat iedereen aan de tafel – behalve ik natuurlijk – me plagend uitlachte. Geweldig, die vrienden van mij.

Ik liep met een chagrijnige blik in mijn heldere ogen voor de zoveelste keer één van de verhoorkamers binnen, met een zucht liet ik me op de bureaustoel zakken die achter het metalen bureau stond. Zoals gewoonlijk, was ik weer eens veel te vroeg en dus deed ik maar een poging mijn papieren te ordenen. Met de nadruk op een poging. De deur ging langzaam open en een kleine, bleke vrouw met blond haar liep de kamer binnen. Ik herkende haar vaag als één van de mensen die aan de balie van het gebouw werkte, echter had ik geen flauw idee wat haar naam was. De vrouw was gevolgd door een andere vrouw, deze had een gemiddelde lengte en was broodmager. Haar zwarte lokken reikte tot haar middel en ze had groene ogen. Ik veerde overeind, nadat de eerste vrouw de kamer uit was, om de zwartharige dame een hand te kunnen geven. “Andrea, neem ik aan? Neem plaats.” De vrouw knikte, alvorens te gaan zitten.

“Ik neem aan dat u al op de hoogte bent van wat er met Beth gebeurd is, ik mag u echter nog niet informeren over wat we tijdens de onderzoeken hebben aangetroffen.” Begon ik mijn verhaal, terwijl ik aan het prutsen was met de kleine recorder. Toen ik hem eindelijk had aangekregen, kon het verhoor beginnen. “Wat was uw relatie met Beth?” Klonk de eerste vraag. “Ze was gewoon een collega van me, we waren wel vrienden maar kenden elkaar ook niet super goed.” Sprak de vrouw haar antwoord onverschillig uit. “U was niet op uw werk, de dag dat ze werd vermoordt. Maar, waar was u dan?” Andrea keek me fronsend aan, je kon merken dat de vragen haar maar weinig boeiden. Ik vroeg me af hoe het in hemelsnaam mogelijk was dat deze vrouw zo onverschillig leek over de dood van één van haar collega’s. Tenzij.. Nou ja, het was dat ik zonder écht bewijs niemand vast mocht zetten, anders had ze wat mij betreft direct een enkeltje gevangenis kunnen krijgen. “Thomas, wat is zijn relatie met Beth? En weet u toevallig ook zijn achternaam?” Het bleef even stil, de zwartharige vrouw leek haar herinneringen even naar boven te moeten halen. Voordat ze kon antwoorden.

“Thomas Stark, hij had een relatie met Beth.”