{Shotgun ~} Broken raindrops

Als kleine vlokjes dwarrelde de sneeuw vanuit de wolken naar beneden. Shotgun paradeerde aan een vrij hoog tempo voor zijn kudde uit, gevolgd door Dratin, zijn Follower en de rest van de kudde. Er waren al een aantal dieren achtergebleven en vermoord als prooidier, maar zij waren gewoon niet sterk genoeg voor het leven van een War Horse in een land als Chimorea. Het kon hier erg leuk zijn, maar het leven was hard. Wie daar niet tegen kon, bleef achter en werd gedood. Maar nu werd het tijd voor nieuwe krachten om de zwakkere dieren zo nu en dan te beschermen. Shotgun was opzoek naar een gespierd, en lenig paard, om aan zijn kudde toe te voegen. Alleen zouden ze er op deze manier niet komen, en als alle andere paarden van de War Horses gedood waren, was hij aan de beurt. Dat wilde hij natuurlijk zo lang mogelijk uitstellen! Stilaan begon de keel van de hengst te prikkelen; hij had dorst. De kudde zou vast wel wat te drinken kunnen vinden bij Big Lake, waar ze best wel vaak langskwamen. Eerst zouden ze echter de Wooden Bridge moeten oversteken, wat voor sommige paarden geen makkie meer was. De grote, gespierde fries keek met een strenge blik naar Dratin. "Blijf hier bij de kudde. Ik ga kijken of het water drinkbaar is. Laat de andere paarden maar even grazen, en op krachten komen", beval hij. Zonder op Dratin's antwoord te wachten, vertrok hij in een galop in de richting van het fragiele bruggetje. Hij vertraagde toen hij in de buurt kwam van de houten planken en voorzichtig, stap voor stap, stak hij het riviertje over. Voor zich uit kon hij genieten van een prachtig uitzicht op het grote meer, waar hier en daar een kleine laag ijs op lag. Maar vandaag was er iets anders... Er stond een paard dat hij nog nooit eerder had gezien. Het dier was slank, maar toch leek het erg gespierd. Misschien, wilde dit paard zich wel aansluiten bij zijn kudde? Met zijn arrogante blik, die altijd op zijn gezicht af te lezen was, wandelde hij in de richting van het paard. Zijn ogen waren achterdochtig samengeknepen en vanop een kleine afstand hinnikte hij: "Wie ben jij?" Erg vriendelijk klonk hij niet, maar dat deed hij nooit. Aan een traag maar constant tempo wandelde hij naar het meer toe, maar nog vrij ver uit de buurt van de schimmel merrie. Shotgun drukte zijn hoef op het laagje ijs, zijn evenwicht op zijn achterpoten verplaatst zodat hij niet zou vallen.

De merrie keek hem aan. Ze zag er best goed uit, moest Shotgun toegeven. Maar dat was bijna zo bij elke merrie, dat gevoel had toch ook bijna elke hengst, niet dan? 'Vanilla is de naam', antwoordde de merrie waarna ze haar achterhand draaide. Hij hief zijn hoofd op en negeerde het water, en hij knikte even, waarna zijn typische grijze ogen wat zachter werden. "Ik ga je Vani noemen", zei hij, of ze dat nu fijn vond of niet. 'Zou ik nu jou naam mogen weten?', klonk ze op een harde en felle, maar toch wel zoete toon. Snel nam hij een slok van het water om de temperatuur drinkbaar te verklaren. Shotgun liep voorzichtig maar elegant op de schimmel af. "Natuurlijk", stelde hij het uit. "Ik ben Shotgun. Leider van de War Horses, opzoek naar nieuwe kuddedieren." Zijn stem klonk kortaf, en wel érg subtiel. Hij hield halt wanneer hij op nog ongeveer een meter van Vani verwijderd was. "Dus Vani, vertel 'ns wat over jezelf?", drong het zwarte, gespierde paard aan. Benieuwd naar haar reactie staarde hij haar aan en inspecteerde alles wat met haar uiterlijk te maken had, en wat haar een sterker, of slapper paard zou kunnen maken.

Eerst zag de merrie er nog wat wantrouwend uit -wat wel te begrijpen was- maar daar kwam al snel verandering in. 'Wat bedoel je met dat "opzoek naar kuddedieren"?', vroeg ze. "Je bent wel een nieuwsgierig type zeker?", lachte hij eventjes. Echt lachen was het niet, maar de serieuze blik was voor heel eventjes van zijn gezicht verdwenen. "Wat ik daarmee bedoel is, dat jij -van bouw en zo- wel in mijn kudde zou passen. Er zijn deze winter al wel wat dieren gestorven, en ik heb nieuwe krachten nodig om me bij te staan", verklaarde hij overtuigd. "Dus Vani, vertel 'ns wat over jezelf?" Hij wilde graag wat meer weten over haar, en haar karakter. Met deze vraag kon je meestal al veel te weten komen over een paard, gewoon door naar d'r reactie te kijken. 'Is goed, wat wil je weten? Of ik single ben? Ja lieve schat, dat ben ik', antwoordde de schimmel merrie met een grijns op haar gezicht, waarna ze even met haar staart sloeg. Dat was altijd leuke informatie, dus zette de hengst nog een stapje in haar richting. "Ja, leuk voor je. Ik geniet ook van een heerlijk vrijgezellen leven, lieve schat. Maar euh, hoe jong ben je? Zijn er specifieke dingen waar je van houdt, of waar je je aan ergert? Ben je Loner, heb je in je geschiedenis al bij andere Herds gezeten? Zo'n dingen dus, liefje", hinnikte Shotgun op een vrij droge toon. Hij schudde zijn hoofd even, zodat zijn manen weer in de juiste plooi kwamen te liggen.

Hij leek de merrie al soort van weg te jagen, wat helemaal zijn bedoeling was... 'Ja, vind ik wel erg leuk ja', hinnikte ze waarna ze een aantal pasjes naar achteren zette. 'Ik ben 6 jaar jong, inderdaad. Ik erger me aan paarden die denken dat ze beter zijn dan mij, terwijl iedereen weet dat dat echt onmogelijk is', vervolgde ze. Shotgun knikte met een kleine grijns op zijn gezicht. Ze leek wel wat op hem, ook al zou dat wel eens voor vonken kunnen zorgen... Twee paarden die vonden dat net zíj de beste waren, dat kon nooit goed komen, of wel? 'Ik zat in een herd ja, maar die ik door die verdomde wolven uitgeroeid, maar 5 paarden overleefde.' De zwarte hengst knikte kort. Ze bleef hem strak aankijken, wat hij best wel angstaanjagend begon te vinden, op de een of andere manier. 'Maar, pas ik wel in die herd van je? Wat voor een herd is het?', vroeg ze. "Vandaar mijn vragen. Wil je bij mijn kudde komen, moet je zelfstandig zijn. Je moet in staat zijn om te vechten, ook al heb je daar niet meteen een reden voor. Je moet doorzettingsvermogen hebben, en je mag niet zo'n zwak geval zijn. De meeste paarden bij de War Horses zijn - niet zo erg vriendelijk uitgedrukt - echte egoïsten", zei hij. "Je moet ook tegen de waarheid kunnen. Het leven is soms hard, maar daar moet je nu eenmaal tegen kunnen", legde hij verder uit. Egoïsme had ze zo te zien wel, had hij al opgemerkt.

De merrie keek weg en draaide haar hoofd wat in het rond. Hij gaf haar de hele uitleg over zijn kudde, waarna ze haar hoef even in de grond drukte. 'Het klink erg verleidelijk, maar ik heb één vraag nog', keek ze hem aan met haar oren naar voren gericht. "Ja?", hinnikte Shotgun op een vragende toon, best wel benieuwd naar de vraag. 'Is dus iedereen een 'bitch' en vindt iedereen zichzelf geweldig?', vroeg ze. De hengst haalde zijn schouders even op. "Nee, niet iédereen, maar een heel deel wel, moet ik toegeven. Maar ik denk dat jij daar wel bijpast", knipoogde hij. Het was helemaal niet gemeen bedoeld, want in zijn oren klonk het net positief!