Sorry, not sorry {Artemis}

---

De duisternis in de verre dieptes van het bos, stelde hem ietwat op zijn gemak. Het was er rustig, het enige gevaar dat er dreigde waren die van giftige dieren. Er waren maar weinig paarden die zich zover in het bos durfden te vertonen, de gestippelde hengst behoorde tot dit schamele groepje paarden. Het duister had hem altijd op zijn gemak gesteld, hij was nou eenmaal een slecht paard. Ondanks dat hij dit vroeger nooit door had gehad, het had altijd al in zijn bloed gezeten. Altijd.

Odysseus snoof de muffige boslucht op, ondanks dat het bladerdek vrij dik was – waardoor het geen licht doorliet – zag je toch her en der wat water op de grond van één van de regenbuien die zo typerend konden zijn voor de lente in Chimorea. Soms was het warm, zag je overal vogels, vlinders en andere kleine diertjes en soms sloeg het weer opeens om, dan werd het weer kouder, waren er regenbuien en soms zelfs onweersbuien.

Met hoog opgetrokken benen en ruime passen, galoppeerde de jonge leider door het donkere bos. Behendig ontweek hij de bomen die zijn pad kruisten. Het geluid van takjes die braken onder zijn hoeven en de wind die zacht door zijn oren suisde, weergalmde angstwekkend hard door het rustige, stille bos.

Voor een enkel moment was hij het conflict van een aantal dagen weer vergeten, tot een zeker bekende geur zijn neus binnendrong. Artemis. Hij had de merrie een paar dagen geleden geprobeerd te versieren, uit angst dat ze anders de kudde zou verlaten. Spijtig genoeg, was op dat moment Themis – zijn partner – het toneel opgekomen en toen zat hij nogal in de problemen. Hij had het nog steeds niet goed gemaakt met de Friese merrie, en was eigenlijk ook niet van plan dit te gaan doen. Met een zucht en een hoofd vol tegenzin, verplaatste hij vanuit de galop zijn koers. Om het geurspoor te kunnen volgen.

---

”Artemis.” Sprak hij kortaf, terwijl hij voor haar was verschenen en op enkele meters afstand was blijven staan. Nee. Hij ging het niet met haar goed maken, dat vertikte hij. De hele situatie was niet eens echt zijn schuld, toch? De merrie had in de eerste instantie gewoon moeten accepteren dat hij al bezet was, punt uit. En sowieso, het was algemeen binnen de kudde bekend dat hij geen lieverdje was. Dat hij anderen kwetste zonder het zelf door te hebben, maar dat het hem ook helemaal niets kon schelen. Artemis moest in zijn ogen maar gewoon tegen een stootje kunnen, of het nou mentaal of fysiek was. Ze waren niet voor niets een slechte kudde.

---

''Luister, ik accepteer dat je gelukkig bent met een ander en ik gun je al het geluk van de wereld. Het zal alleen wel even duren voordat ik mij weer goed voel. De verliefdheid gaat niet zomaar over, maar het komt goed. Het ligt niet aan jou, maar aan mij. Het is erg vervelend om gevoelens te hebben voor iemand waarmee je nooit samen zult zijn, maar life goes on. Dat heb jij mij geleerd en dat zal ik nooit vergeten. '' De gestippelde hengst hief verrast zijn hoofd en keek Artemis doordringend aan. Ging het zó gemakkelijk? Dat was fijn, voor hem althans. Dan hoefde hij ook zijn excuses niet meer aan te bieden. ”Dus je bent niet meer boos?” Eigenlijk vond Odysseus het een beetje jammer dat de merrie niet boos op hem was geworden, ze waren immers een slechte kudde. Hij had bijna van haar verwacht kwaad te worden. ”Had ik eigenlijk wel verwacht, aangezien je bij een slechte kudde hoort,” vervolgde hij schouderophalend.

---

‘’Nee Odysseus ik ben niet meer boos. Eigenlijk ben ik ook nooit echt boos geweest, meer geketst, maar dat doe er nu niet meer toe.’’ De hengst keek de merrie met opgetrokken wenkbrauwen aan. ”Had ik eigenlijk wel verwacht, aangezien je bij een slechte kudde hoort,” sprak hij schouderophalend. ‘’Ik heb er niet zo veel aan om boos te zijn. Je bent gelukkig, daar gaat het mij om. Al zou ik boos zijn, zou dat niets veranderen. Het is het voor mij gewoon niet waard om mijn energie te verspillen aan iets waar ik niets aan kan doen. Ik denk dat er wel belangrijkere dingen in het leven zijn.’’ Odysseus rolde met zijn ogen bij het zien van de kleine glimlach op haar gelaat. ”Juist. En je gekwetst voelen is geen energie verspilling?” Kaatste hij terug.

---

‘’Natuurlijk wel, maar daar kan ik niet al te veel aan doen, dat heeft tijd nodig. Over boos zijn heb ik nog enigszins controle, dat maakt het verschil. Ik hoor bij de slechte kudde, maar dat betekent niet dat ik mijn woede de vrije loop laat gaan, daar verlies ik mezelf mee en dat wil ik juist niet. Ik wil verder kunnen en niet blijven hangen in wat er is gebeurd. Het is allemaal verkeerd gelopen en het meeste daarvan is mijn schuld, maar ik kan het niet terugdraaien.’’ De hengst knikte langzaam, ondanks dat hij het nog niet helemaal begreep. Daarvoor moest hij zich beter inleven in anderen, en dat was iets wat hij absoluut niet kon. En overigens ook gewoon geen zin in had. ”Blijf je wel bij de kudde? Ondanks dit hele gebeuren?”

---

‘’Als jij er verder geen problemen mee hebt, blijf ik graag bij deze kudde. Ik wil graag helpen om deze kudde bij elkaar te houden en wat er verder is gebeurd dat doet er niet toe. Zoals ik al zei life goes on en dat wil ik dat graag benadrukken door bij deze kudde te blijven.’’ De hengst knikte, ietwat opgelucht. ”Leden kunnen we niet verliezen, dus wat mij betreft blijf je maar gewoon,” bromde hij met een ernstige ondertoon in zijn lage stem. ”Ik moet alleen wel zeker weten, dat je niet voor problemen gaat zorgen binnen de kudde. Vanwege het conflict met Themis. Vooral nu heb ik dat liever niet,” hij keek de merrie peilend aan. ”Ik word vader, namelijk.”

---

‘’Allereerst gefeliciteerd, je wordt vast een geweldige vader. Ik wens je veel geluk met Themis en met je aankomende veulen. Het zal allemaal fantastisch voor je zijn. Van mij zul je geen last hebben, ik help met de kudde bij elkaar houden, meer niet. Er is wel genoeg drama geweest dus het is goed zo.’’ De hengst keek Artemis quasi verrast aan, hij had op z’n minst iets van woede verwacht. Maar dat bleef weg. De gestippelde hengst wist niet of hij daar blij mee moest zijn of niet. ”Dank je.” Bromde hij kortaf. ”Waarom heb je eigenlijk de groep Guardian gekozen? Bij de vergadering van laatst,” klonk Odysseus’ stem vragend.

---

‘’Indringers verjagen leek me wel wat. Paarden die niks met onze kudde te maken hebben en ons misschien kwaad willen doen hebben hier niks te zoeken. Dat levert alleen maar ellende op en dat is iets waar ik een hekel aan heb. De veiligheid is van de kudde is het allerbelangrijkste, als we dat niet hebben is alles verloren. En ik wil graag meehelpen om die veiligheid de behouden.’’ De hengst knikte langzaam, de rol van Guardian leek ook wel bij haar te passen. Zelf had hij voor Fighter gekozen, maar dat kwam natuurlijk doordat hij nog wel eens gewelddadig kon zijn. ”De veiligheid van de kudde is misschien wel het belangrijkste om voor te strijden inderdaad, vooral voor de.. veulens.” Hij aarzelde een beetje bij het laatste woord, omdat ze op het moment alleen Nikè in de kudde hadden als veulen zijnde. Maar, daar zou snel verandering in komen.

---

‘’Ik ben blij dat ik bij de kudde mag blijven, ik was bang dat ik na al het gedoe het alleen moest doen. Dankje Odysseus dat je mij die kans geeft.’’ De hengst haalde zijn schouders op, wat had hij anders moeten doen? Hij mocht nou eenmaal geen leden verliezen. ”Ik denk dat het voor ons het beste is om elkaar even met rust te laten, na dit alles.” Odysseus verplaatste zijn blik naar de donkere bomen. ”Je kan gewoon bij de kudde blijven, dat vind ik prima. Maar houdt in je achterhoofd dat we een slechte kudde zijn en dit ook zullen blijven, onze reputatie kan niet verloren gaan door goede paarden.” De gestippelde hengst draaide zich om zonder verder nog iets te zeggen en draafde rustig terug naar de kudde.