Talking to shadows {Shay}

I FEAR NOT KNOWING WHO I AM

Met een vlugge drafpas, liep de redelijk kleingebouwde, bruine hengst langs het grote meer. De zachte wind streek langs zijn dunne vacht. Zijn ogen keken voorzichtig de omgeving af, een beetje angstig voor hallucinaties of andere beelden die zijn gave hem liet zien. Over het algemeen was hij eerder bang voor zijn gave, dan dat hij er echt blij mee was. De jonge Hallucination, had een behoorlijk verleden achter de rug. Een groot deel daar van had hij zo diep weggestopt in zijn hoofd, dat hij het zich niet eens meer kon herinneren. Zijn gedachtes reikten vooral uit naar de dingen die in het dagelijks leven een grote rol speelden, zoals zijn gave en de dood van Hobbs.

De hengst heeft de gave om bij elk klein detail in de natuur dat niet klopt, bijvoorbeeld een paar druppels bloed of een vernielde struik, precies te kunnen redeneren wat er gebeurd is. Hij ziet dit allemaal vanuit zijn eigen oogpunt, alsof hij het meemaakt. Alsof hij de rol van een ander overneemt. Het is heel raar, eng ook naar zijn mening. Deze gave, zorgt er deels voor dat Hallucination ‘gek’ in zijn hoofd is. Of in elk geval, niet helemaal honderd procent.

that kind of love was the killing kind,

there was a time when i was so broken hearted love wasn't much of a friend of mine the tables have turned cause me and them ways have parted that kind of love was the killing kind now listen all i want is someone i can't resist i know all i need to know by the way i got kissed i was crying when i met now i'm trying to forget you love is sweet misery i was crying just to get you now i'm dying cause i let you do what you do down on me -------------------------------------------

De merrie staarde naar de grijze hemel, het was een lange tijd geleden dat ze die gezien had. De merrie zette enkele stappen naar voor, haar kaken op elkaar gedrukt. Ze was flink vermagerd, vooral omdat ze te koppig was om te rusten. Natuurlijk had ze het wel gedaan, als ze zeker wist dat ze een veilige plek had. Ook had ze amper gegeten. De merrie had hem gezien, hij haar ook. De hengst had haar bedreigd, de merrie had hem bespot. Even ging er een siddering door haar heen. Ze voelde de pijnlijke trap nog steeds, die hij afvuurde op haar schoft. Maar ze bleef staan, sterker nog. Ze trapte terug. Tegen zijn ribben. Ook hij was zwak, maar gespierd en zijn ogen glommen bij de gedachte haar te vermoorden. Het was hem niet gelukt. De merrie was weggegaan nadat ze hem hard getrapt had, ze wist niet hoe het nou eigenlijk met hem ging. De merrie wist dat ze terug kon keren nadat ze hem gezien had. En ze was levend terug gekeerd, al hoewel je het niet meer echt levend kon noemen. Even snoof de merrie en schraapte ze haar hoeven door de enigszins modderige aarde die op de grond lag. Haar blik zocht af naar wat groens. Ze had behoorlijk honger en ze zag er niet gezond uit, al helemaal niet met haar vacht die langzaam veranderde naar haar zomervacht. Ze wist dat als ze niet snel zou eten en iets aan haar slaperigheid deed dat de verharing niet eens ging lukken. Ergens uit vage bronnen wist ze dat brandnetelsap hielpen bij verharing. Ze had het ergens gehoort, misschien bij het medicijnpaard van haar oude kudde. De merrie voelde weer een stekende pijn omhoog kruipen toen ze even op haar rechtervoorbeen steunde, waar een diepe wond zat. Maar ze was er niet erg aan toe, ze was er weleens erger aan toe geweest. Ze overleeft dit wel, behalve als ze ineens een of andere moordzuchtige paard tegen komt. De merrie besloot haar pij geen aandacht te geven en begon op enkele van de sappige, groene grasspiertjes te kauwen. Ze moest echt wat eten. Ze nam een grote hap van de sappige sprieten, maar keek algauw nerveus op. Ze wilde totaal niet dit gebied uit oog houden, ze wist niet wat zich hier verscholen hield. Er klonk zacht getrippel van paardenhoeven. Haar gespierde nek draaide zich meteen om, haar blik viel op een bruine hengst voor haar. Hij was niet erg grootgebouwd, maar dat maakte niks uit. Ze snoof zijn lucht op, het was bekend. Maar lang geleden dat ze het geroken had, misschien één à twee jaar. De merrie keek hem wat wantrouwend aan, haar gedachten nog wat op een rijtje aan het zetten. Ze verroerde zich niet, wetend dat ze niet zou winnen als hij haar als bedreiging zag. Ze keek hem nog eens goed aan. "Hallo," klonk haar rillende stem, hees doordat ze lang niet gesproken had. Ineens drong er een naam tot haar door, die precies bij de hengst paste. Graham! "G-Graham?"

Be careful
Try not to lead her
She will break your heart and hate you and will lead you.
She's a beast
I call her Karma

TAGGED: Hallu :3| WORDS: 501 | NOTES: -

I FEAR NOT KNOWING WHO I AM

"Hallo," klonk een rillende, hese stem die hem bekend voor kwam. Echter kon hij geen naam plakken bij de haflinger merrie, misschien dat het kwam door de toestand waarin ze zich verkeerde. “G-Graham?” Klonk de stem nogmaals. Hallucination sloot voor een kort moment zijn ogen, zijn hersenen draaiden overuren. Was het? Nee.. Dat kon haast niet. De bruine hengst opende zijn ogen weer, om nog een blik te kunnen werpen op de merrie. Shay.. Het kon haast niet anders.. ”Shay..?” Vroeg hij zacht, alvorens een paar passen dichterbij te zetten. ”En ehm. Ik heet sinds kort Hallucination, Graham is verleden tijd,” voegde hij eraan toe. Hij stond zowaar tegenover zijn eigen tante, eerst was hij zijn moeder al tegengekomen, toen zijn tweelingzus. Was dit dan na alles toch een hallucinatie? Of was het gewoon een grote familie reünie? Hij had de anderen al in geen tijden meer gezien.

that kind of love was the killing kind,

there was a time when i was so broken hearted love wasn't much of a friend of mine the tables have turned cause me and them ways have parted that kind of love was the killing kind now listen all i want is someone i can't resist i know all i need to know by the way i got kissed i was crying when i met now i'm trying to forget you love is sweet misery i was crying just to get you now i'm dying cause i let you do what you do down on me -------------------------------------------

"G-Graham?" vroeg ze een beetje aarzelend, haar blik was nog strak op de hengst gericht. ”Shay..?” vroeg de hengst, waarschijnlijk herkende hij haar vaag door hoe ze eruit zag en doordat het zo lang geleden was dat hij haar gezien had. Een kleine glimlach verscheen op het gelaat van de merrie en haar ogen onderzochten hem. ”En ehm. Ik heet sinds kort Hallucination, Graham is verleden tijd,” voegde hij eraan toe. De merrie keek hem wat vragend aan. Hallucination? De merrie vroeg zich af of hij het een mooie naam vond, of dat er iets achter verscholen was. Ze onderzocht hem, of er wonden of iets zaten. Maar nee, hij zag er gezond uit. "Gaat het verder wel oké?" vroeg ze aarzelend en ze zette enkele stappen naar voren, haar blik gericht op de jonge hengst. De merrie besefte dat ze haar zus ook wel miste, de sneeuwwitte merrie Themis. Ze duwde haar neus tegen zijn hals. "Fijn dat je er weer bent," verklaarde ze tenslotte en ze glimlachte, haar ogen glommen. Het was wat vreemd, maar ze was blij dat er nu iemand was die ze kende, en dan niet als vijand.

Be careful
Try not to lead her
She will break your heart and hate you and will lead you.
She's a beast
I call her Karma

TAGGED: Hallu :3| WORDS: 195 | NOTES: -

I FEAR NOT KNOWING WHO I AM

 "Gaat het verder wel oké?"  Vroeg de merrie aarzelend en ze zette enkele stappen naar voren, waarna ze haar neus tegen zijn hals aanduwde. ”Voor zover het kan, wel ja..” Mompelde Hallucination zacht. "Fijn dat je er weer bent," verklaarde de haflinger tenslotte. ”Het is ook fijn jou weer te zien.” Hij glimlachte licht. ”En, hoe gaat het met jou?” Ondanks dat hij zelf degene was geweest die voor zijn verleden was gevlucht, kon hij niets anders dan toegeven dat hij zijn familie miste. Het had hem oprecht pijn gedaan op te merken dat Delusion hem amper herkende. Hoewel hij ook wel wist dat er het een en ander speelde in het leven van zijn tweelingzuster. De bruine hengst onderdrukte een zucht, terwijl hij nogmaals een blik wierp op Shay. Er was nog zoveel dat hij haar moest vertellen, hij had nooit iets verteld over zijn gave, hij had nooit de kans gehad haar te vertellen over de hallucinaties, over de dood van Hobbs. Hij had haar nog niet eens verteld dat hij homoseksueel was. Was het al tijd haar dat te vertellen?

that kind of love was the killing kind,

there was a time when i was so broken hearted love wasn't much of a friend of mine the tables have turned cause me and them ways have parted that kind of love was the killing kind now listen all i want is someone i can't resist i know all i need to know by the way i got kissed i was crying when i met now i'm trying to forget you love is sweet misery i was crying just to get you now i'm dying cause i let you do what you do down on me -------------------------------------------

”Voor zover het kan, wel ja..” ze hij en Shay glimlachte. Ze miste het gevoel familie om haar heen te hebben, maar nu voelde ze zich fijn, vertrouwd. "Fijn dat je er weer bent," verklaarde ze en ze onderzocht hem. Hij zag er anders uit dan de laatste keer dat ze hem gezien had. ”Het is ook fijn jou weer te zien.” zei Hallucination glimlachend. ”En, hoe gaat het met jou?” vroeg hij en Shay zuchtte. "Het kan beter natuurlijk, maar ik voel me wel fijn." verklaarde de palomino merrie glimlachend en ze ontspande zich meer. "Ik ben blij dat er hier een familielid is, het is te lang geleden dat ik iemand gezien heb, die bij de familie hoort." brieste de jonge merrie en haar gedachte dwaalde af naar haar zusje. "Ik weet niet of je moeder of je zusje hier wel wonen eigenlijk," zei ze nadenkend. "Maar heb jij verder nog wat te vertellen?" vroeg ze glimlachend. Ze voelde zich vertrouwd en ontspannen, dat gevoel was vreemd voor haar. Het was te lang geleden.

TAGGED: Hallu :3| WORDS: 501 | NOTES: -