With a vow to defend {Assassin}

from Kíli @ Kickstart

D

e wind woei vrolijk door zijn manen, terwijl de zwarte hengst steeds verder klom. Zijn hoeven brachten hem waar hij zijn moest, zijn hele leven al. Waar zouden ze hem dit maal heen brengen? Assassin glimlachte licht, terwijl hij genoot van het prachtige uitzicht. Spieren bolden bij elke stap duidelijk op onder zijn vacht. Littekens glansden in het licht van de zon. Eindelijk was het weer lente. Zouden er veulens worden geboren dit jaar? Nieuwe Tempeliers? Bij zijn weten had hij ze allemaal gedood of verdreven. Niets mocht overblijven van hén. 'Hallo' begroette hij de onbekende merrie voor hem.

from Kíli @ Kickstart

E

en slanke, tanige merrie draaide zich naar hem om. Kende hij haar niet ergens van? Met een simpel, haast onzichtbaar hoofdschudden gaf de hengst aan zichzelf te kennen dat hij haar niet kende en geen personen uit zijn verleden met paarden van nu door elkaar moest halen. Zij had hem absoluut geen opdracht gegeven een valkkleurige hengst te doden. Of was het toch die schimmelhengst? Een licht, haast onhoorbaar gegrinnik vloeide uit zijn mond, terugdenkende aan enkele van de paarden die hem littekens hadden laten overhouden. Het leven was niet altijd leuk. Maar meestal toch wel, als je Assassin heette, getraind en wel. 'Hallo,' had de merrie terug geantwoord, waarna hij even knikte. Dames altijd goed behandelen, tenzij het tempeliers waren. Dan met zo min mogelijk pijn doden. 'Hoe heet je?' Met een glimlach maakte de hengst een lichte knicks, zijn hoofd een moment gebogen. 'Assassin is de naam, milady.' Antwoordde hij terwijl hij weer omhoog kwam. 'En hoe wenst u genoemd te worden?' Nog altijd was zijn glimlach niet van zijn gezicht verdwenen, humor vonkte ergens diep verborgen in zijn ogen.

from Kíli @ Kickstart

D

e zon zorgde voor een heerlijke warmte, zelfs op deze afgelegen bergtop. Ondanks de lange - en vooral toch scherpe - pieken om hem heen, voelde de zwarte hengst geen angst. Misschien was het simpelweg omdat het niet langer mogelijk was voor hem om angst te voelen in een situatie zonder levensgevaar. Hij moest in gevaar verkeren om bang te zijn. Maar hier waren immers jaren van training aan vooraf gegaan. Jaren van vechten, moorden, alles had hem gemaakt tot hoe hij was. 'Ik ben Croft,' antwoordde de merrie vriendelijk. 'Dus.. Wat doe je hier? Op deze mooie lentedag?' De hengst staarde een moment naar de rest van zijn geliefde Chimorea. De Templars mochten geen veranderingen aanbrengen. Hij zou het voorkomen. 'Ik geniet van het prachtige uitzicht. Vanuit de lucht is Chimorea alleen maar mooier,' antwoordde hij. 'En jij dan?'

from Kíli @ Kickstart

S

chuin keek de merrie hem aan, terwijl ze na leek te denken. Waar dacht ze aan? Vond ze hem de waarheid niet waard? Echter bleek het tegenovergestelde waar, dit maal. 'Ik ben hier om mijn verleden te ontlopen,' klonk het aarzelend. Langzaam knikte de hengst, en keek haar ontsteld aan. Haar verleden ontlopen? Hij dacht er juist graag aan terug... Dat was de tijd dat zijn ouders, ook Assassin's, nog leefden en hem zo veel bijbrachten als ze wisten. 'Maar het uitzicht is inderdaad ook wel mooi,' gaf de merrie toe. Een warm gelach werd plotseling voortgebracht door zijn stembanden, terwijl hij de merrie aankeek. 'Wel, dan zal ik maar niet naar je verleden vragen. Wat... doe je zoal? Leef je in een kudde of iets dergelijks?' Nieuwsgierig kantelde hij zijn hoofd.

from Kíli @ Kickstart

Z

ijn reactie op haar woorden deed haar breed lachen, tot zijn grote geluk. Het was prachtig haar te zien lachen, op een moment als dit. Het maakte het totaalbeeld compleet af, een prachtige zon, een prachtig uitzicht en een prachtige glimlach van een prachtige merrie. Zijn dag was goed. 'Ik ben in een kleine groep geleefd, maar ben nu in mijn eentje. En jij dan?' De hengst glimlachte opnieuw. 'Ik ben leider van een groep van Loners, de Assassin's. Wij zijn sluipmoordenaars, als het ware. Wij nemen het constant op tegen de Templars, een andere groep Loners die de macht in Chimorea probeert te grijpen. Ze hebben vreemde ideeën over heersen en dergelijke. Ik ben persoonlijk van mening dat ze allemaal dood moeten, en daar ben ik dan ook al goed mee op weg.' Grinnikte de hengst. 'Verder ben ik niet moordlustig ofzo.' klonk zijn stem met een glimp van humor in zijn ogen.

from Kíli @ Kickstart

D

e merrie tegenover hem grijnsde. 'Hmm, jammer,' klonk de stem van de merrie, de hengst reageerde met vrolijk gegrinnik. Hij had misschien wat gelogen. Als hij eenmaal een doel voor ogen had, een slachtoffer, rustte hij niet tot het dood was. Het moest dood, het moest en het zou. Of nu ja, niet 'het'. Hij of zij. Maar op het moment dat het dood moest, was het als een ding voor de hengst. Hij had er absoluut geen moeite mee. 'Maar dat zegt niet dat ik moeite heb met moorden.' merkte hij dan ook droogjes op. 'Een beetje moordlustigheid doet geen vlieg kwaad,' merkte de merrie dan ook terecht op. 'Of nou ja, eigenlijk wel als je een vlieg vermoordt. Maar, bij wijze van,' klonk het droog. 'Ik snap wat je bedoelt,' grinnikte de hengst. 'Maar, wat doe jij in het dagelijks leven?' begon de hengst geïnteresseerd.

from Kíli @ Kickstart

G

eïnteresseerd had de gespierde hengst haar een vraag gesteld, en wachtte nu op antwoord. 'Dat verschilt nogal per dag, ik zwerf over het algemeen rond. Ik reis door heel Chimorea en probeer zoveel mogelijk te leren van de paarden die ik onderweg tegenkom.' begon de merrie. Een loner dus, net zoals hij was. Echter had hij zich aangesloten bij een groep en was zij werkelijk nog alleen. Meestal dan, tot ze weer een ander paard tegen kwam en iets van dat paard probeerde te leren. Wat zou ze van hem leren? 'Hoewel ik niet veel paarden tegenkom de laatste tijd, jij bent het eerste paard dat ik in tijden heb gezien,' ging de merrie verder. 'Dus je bent een loner?' Een kort moment staarde de zwarte hengst naar beneden. 'En wat denk je van mij te leren?'

from Kíli @ Kickstart

D

e grijze merrie knikte instemmend op zijn vraag over haar leefwijze. Een andere loner dus. Misschien kon hij een tijdje met haar optrekken, haar misschien zelfs wel introduceren bij enkele andere Assassin's. 'Dat ligt eraan,' begon de merrie. Nieuwsgierig kantelde Assassin zijn hoofd iets. 'Aangezien ik onderhand het vermoeden heb dat jij wel vaker paarden doodt, of in ieder geval aanvalt. Zou je me misschien iets bij kunnen brengen aan vechten?' De zwarte hengst knikte al voor de merrie klaar was. 'Maar natuurlijk. Naar mijn idee ben je al redelijk tot erg gespierd, dus met je kracht zal het allemaal wel goed zitten. Maar heb je ooit aandacht besteed aan het verstoppen in de schaduwen, het springen en het sluipen? Vergeet niet dat ik een sluipmoordenaar ben.' begon hij enthousiast. 'Laat ik je vragen, om te beginnen; heb je wel eens iemand geschaduwd?'

from Kíli @ Kickstart

❝N

pe, nou ja vroeger wel. Toen deed ik wel eens pogingen tot het schaduwen van mijn ouders, maar laten we het er maar op houden dat ik er destijds niet zo goed in was.' De gespierde hengst grinnikte, en keek haar met een scheef hoofd aan. 'Waarom heb je je ouders geschaduwd, als ik vragen mag?' Een ogenblik dacht hij terug aan zijn eigen ouders, om te bedenken dat ze al dood waren. Vermoedelijk. Of zwaar verminkt. Er was hoe dan ook niet veel van hen over, of hun hart nog klopte of niet. Snel keek hij de merrie weer aan.

from Kíli @ Kickstart

A

lhoewel de wind door zijn vacht begon te dringen nu die steeds dunner werd, hield de zwarte hengst zijn hoofd nieuwsgierig gekanteld. Zijn ogen keken diep in die van de grijze merrie. Al enkele keren in de korte tijd dat hij haar kende had hij al een poging gedaan bij haar naar binnen te kregen. Haar ogen waren van veraf zo uitnodigend als grijze kussens, maar wanneer je dichterbij kwam bleken deze kussens verandert te zijn in antraciet grijs gesteente. Er was geen beweging in te krijgen, hoe hard je ook hoopte, wilde en duwde. 'Laten we het er maar op houden dat ik vroeger al heel nieuwsgierig was,' begon de merrie aan antwoord te formuleren. 'En ik wilde ze afluisteren, er werd nog wel eens over me gepraat na..' kapte de merrie zichzelf ineens af. Verrast trok Assassin zijn hoofd omhoog. Na wat dan wel niet? Wat was er zo heftig geweest dat andere paarden, haar ouders zelfs, over haar praatten? 'Na wat, Croft?' probeerde hij haar op zachte toon over te halen het hem te vertellen. 'Ik vertel het niet verder.'

❝N

a wat, Croft?’ Met bezorgde doch nieuwsgierige ogen keek hij in de hare. Nog steeds ondoordringbaar steen. Zo zou het voor hem waarschijnlijk voor altijd blijven. Ze was geen Assassin, en leek dit, op het moment, ook nog niet te willen worden of zijn. Ze wilde alleen dingen van hem leren... Jammer toch, de verspilling van goed bloed. Maar de laatste tijd wilden paarden niet meer moorden, hoe goed het doel ook was. ‘Ik vertel het niet verder,’ deed hij een poging haar over te halen. Hij had door dat de grijze merrie hem bestudeerde, maar besteedde hier geen aandacht aan. Hij was natuurlijk ook een prachtige hengst, dacht hij met een ingehouden glimlach van zelfspot. Wie zou hem nu niet als partner willen? Zijn innerlijke stem werd steeds sarcastischer, en werd tot zijn opluchting onderbroken door de stem van de merrie voor hem. 'Na de dood van mijn beste vriendin, ik kreeg er de schuld van. Ik zou gevaarlijk zijn, en vanaf dat moment werd er over me gepraat,' vertelde ze hem met een zachte stem. 'Zelfs door je ouders?' klonk zijn eigen stem verbaasd. Over het algemeen zou je zeggen dat ouders wisten hoe hun kind in elkaar zat. Dat deze niet zomaar iemand zou doden. Maar dit bleek maar weer eens dat andere gevallen ook bestonden. 'Dat is best vreemd.'