✘ One step back, two steps forward. || Shotgun ||

Shotgun liet een diepe zucht zijn mond verlaten. Het kietelde een beetje aan zijn lippen, waardoor hij erg zijn best moest doen om zijn lach in te houden. Nee, glimlachen was niets voor hem. Dan zou hij vast overkomen als slap, en een watje. Iemand die niet sterk genoeg was om een kudde te leiden. Hij keek over de grazende dieren uit, en besefte dat er iemand miste in de groep; Dratin. Het werd wel eens tijd om zijn Follower aan te spreken, over iets belangrijks, iets in het belang van de kudde. Maar waar was die verdomde hengst nu weer op af? Hij vond hem echt nooit als hij hem nodig had! Als ze hem, dé Shotgun, nodig hadden, was hij er altijd. Het zou zo fijn geweest zijn als hij dat ook over alle andere paarden uit zijn kudde zou kunnen zeggen. Nogmaals zuchtte hij, waarna nog een keertje over zijn kudde uitkeek en vervolgens slenterde hij van de kleine heuvel waar hij op stond. Sho ging met volle tegenzin opzoek naar de witte hengst, om eens een goed gesprek met hem te voeren. Het was wel beter zo, dat de rest van de kudde hier even niet bij was. Dit was iets voor de hoogste rangen, daar hadden die lage-rang's niets mee te maken.
Wat verderop zag hij het dier al staan, helemaal in gedachten verzonken leek het. Een windvlaag deed de sneeuw omhoog komen, en de vlokjes leken elk apart hun eigen dansje te doen. De vlaag van opstuivend sneeuw omhulde Dratin, en Shotgun schudde zijn hoofd van nee, vol met afgunst. "Dratin", liet hij de hengst uit zijn gedachten opschrikken. Of hij echt schrok, nee, vast niet, maar hij zou vast wel weer bewust worden van het feit dat zijn leider hier aanwezig was. "We moeten praten, serieus praten", klonk zijn luide stem. En inderdaad, hij klonk serieus. Maar dat was de hengst wel gewoon van zichzelf, hij had geen zin om vrolijk te doen, nooit...