I ain't what I look like. Right? { Odysseus }

Een donker gekleurde Arabier stapte wankel door het frisse water van een kleine rivier. Het water klotste om haar benen, de sterke stroming verdrong zich om haar benen en deed een poging haar mee te sleuren. Echter vermande de merrie zich, fluisterde zichzelf moed in. Hoe vreselijk ze zich ook voelde, ze zou zich niet laten overmeesteren door zoiets als water… Een zucht rolde over haar lippen terwijl haar gedachten steeds verder weg zweefden. Een staan rolde weg onder haar voorhoef, ze kleine kreet ontsnapte aan haar mond. Haar hoofd zonk weg in het water, terwijl ze vocht om weer overeind te komen. Haar stoornis kwam weer naar boven, bedacht ze zich terwijl ze eindelijk haar benen weer onder zich gevouwen had gekregen. Haar ‘sociale stoornis’ stak weer de kop op. Haar psychische stoornis eigenlijk.

Elke keer weer, als de zweetvos merrie een lange tijd geen andere paarden had gezien, nam de onzekerheid haar hele hoofd weer over. Ontliepen paarden haar soms? Was ze niet goed genoeg om een praatje te mogen maken met een ander paard, dat zijn leven sleet in Chimorea? En terwijl de vragen haar brein onderdompelden in een ijskoud, verdovend bad, begonnen haar benen aan te voelen als gras. Ze kon ze niet meer vormen zoals zij het wilde, liep voor het zicht van een ander alsof ze over glas liep, zo voorzichtig maar toch onhandig. Als een veulen in een porseleinkast, zoals haar moeder het tot een jaar geleden altijd glimlachend genoemd had. Tja, haar moeder…

De vosmerrie die Numiah al haar hele leven haar moeder had genoemd, was haar moeder niet geweest. En dat was ze een jaar geleden pas te weten gekomen… Op de dag dat ze alleen werd gelaten. Haar moeder had zich niet meer laten zien, nadat deze het nieuws over had gebracht. Kapot was de merrie ervan geweest, haar hele wereld was ingestort. Ze was gevonden, werd haar verteld. Ze was vermoedelijk achter gelaten door haar biologische moeder, en daarom had Kionan haar onder haar hoede genomen. Het was de eerste weken moeilijk voor haar geweest… Haar hele leven stond plotseling op losse schroeven, niets leek meer wat het was. Langzaam was ze er weer bovenop gekomen, maar de onzekerheid bleef. Ze bleef hunkeren naar liefde, sociaal contact… Maar niet altijd kwam dit op tijd, en dan liep ze weer moeilijk en deed haar lichaam niet langer wat het doen moest.

Zwaar ademde ze al, en ze had enkel haar benen nog maar onder zich kunnen krijgen. De echter worsteling volgde nu. De merrie moest zich op zien te duwen uit het water, dat door recente regen hoger was gekomen dan het in seizoenen had gedaan. Enkel haar hoofd en een deel van haar hals kwamen boven het golvende water uit. Langzaam duwde de merrie zich op, en was verrast dat het haar lukte zonder een enkele keer om te vallen. Echter was ze tot op het bot verkleumd, merkte ze terwijl ze op de kant stapte en een gure wind haar omhulde en haar lichte manen liet opwaaien. Een neiging kwam in haar donkere hoofd op, en snel zette de merrie zich in beweging. Misschien zou ze wat warmer worden van een flinke galop de heuvels op…

Met een zwaai van haar staart liet Numiah abrupt het geluid van roffelende hoeven stoppen, en genoot ze van het uitzicht. Het was heerlijk om te kijken naar andere paarden beneden haar, andere dieren die rond de bomen zwierven, op zoek naar eten of een partner. Een zachte zucht van genot verliet haar mond, terwijl ze haar staart licht hief en haar hoofd naar de zon liet wijzen, haar ogen gesloten.

Een zucht rolde over haar lippen, terwijl ze haar elegante hoofd langzaam liet zakken en haar donkere ogen opnieuw opende. Het had weinig zin hier te blijven staan, probeerde ze zichzelf aan het verstand te peuteren, maar het was vergeefse mentale moeite. Het uitzicht maakte dat Numiah zich enkel onzekerder en minder geliefd voelde, maar ze kon niet stoppen ernaar te kijken. Een koude windvlaag hielp haar eindelijk weer in beweging te komen. Na enkele drafpassen volgden haar benen soepel de lijnen van de galop, terwijl haar hoeven in een constant ritme in aanraking kwamen met het gras. Het was tijd dat er iets gebeurde in haar leven. Er zou iets moeten gaan veranderen, als ze zichzelf niet kapot wilde maken met haar eigen denkwijzen en onzekerheden.

In een constant tempo roffelden haar hoeven tegen de grond en brachten ze de merrie steeds verder langs de heuvels. De wind deed een poging haar vacht te drogen, maar deze was gedoemd te falen. Haar natte manen sloegen om haar gezicht op de momenten dat ze met de wind mee rende, haar staart striemde enkele keren haar benen. Echter wilde de merrie niet stoppen. Ze wilde haar zorgen van haar af rennen. Echter deed een plotselinge glooiing in het landschap de merrie abrupt stoppen, net op het moment dat ze naar beneden zou zijn gestort. Het landschap onder haar was compleet leeg, geen levend wezen had schijnbaar zin hier zijn geluk te zoeken, aangezien het er kaal en troosteloos uit zag…

Verdord gras zo ver als het oog reikte, terwijl alles om de zweetvos heen lentegroen was gekleurd en hoger dan haar kogel kwam. Wat was er hier dan toch gebeurd? Wat de merrie niet besefte, was dat het enkel een spiegeling van haar waanzin was. Voor haar lag een lichtelijk naar beneden glooiende helling, gevuld met precies hetzelfde, lentegroene gras zo ver als te zien was. Numiah tilde haar voorste hoeven op, klaar om zich om te draaien. Echter werd ze in haar plannen gestoord door een gestippelde hengst, die plotseling vlak voor haar stond. Onmiddellijk bevroor ze in haar bewegingen. ‘En, wat is de naam van deze mooie merrie?’ sprak de hengst direct met een charmante toon, terwijl hij nog enkele stappen dichter op haar toe zette. ‘Lekker gezwommen?’ klonk zijn stem opnieuw, doelend op haar – nog steeds – drijfnatte vacht. Wat stijf van de schrik knikte de merrie. ’Ooit hebben paarden besloten dat ik de naam Numiah zou dragen,’ begon ze op een enigszins arrogante toon. ’En ik heb niet echt lekker gezwommen. De rivier besloot op mijn pad te blijven liggen, waardoor ik hem moest doorwaden.’ De laatste zinnen verlieten haar mond zonder de eerdere arrogante toon, terwijl haar hoofd langzaam naar een normale hoogte terug zakte. Wat deed de hengst hier, zo plotseling op haar pad? ’En wat is jouw naam, vreemde?’

’Ooit hebben paarden besloten dat ik de naam Numiah zou dragen,’ begon ze op een enigszins arrogante toon. ’En ik heb niet echt lekker gezwommen. De rivier besloot op mijn pad te blijven liggen, waardoor ik hem moest doorwaden.’ De laatste zinnen verlieten haar mond zonder de eerdere arrogante toon, terwijl haar hoofd langzaam naar een normale hoogte terug zakte. Wat deed de hengst hier, zo plotseling op haar pad? ’En wat is jouw naam, vreemde?’ Bizar genoeg deed haar eerdere arrogante toon de gestippelde hengst enkel breder grijnzen. Dit was een vreemd paard. Een heel vreemd paard. Of misschien kende zij enkel hele vreemde paarden. ‘Een mooie naam, voor een hele mooie merrie.’ Een kleine knipoog kwam haar richting op, terwijl de hengst nog steeds grijnsde. Van binnen verlegen, maar van buiten nog met haar harde façade, nam de merrie de knipoog in ontvangst, naast het complimentje. ‘De naam is Odysseus,’ sprak hij terwijl een kleine buiging voor haar maakte. Wat een ongekende luxe. ‘Wat doe je hier helemaal alleen?’ De zweetvos snoof, terwijl ze een blik op de heuvels wierp. ’Ik doe een poging paarden zoals jij te ontlopen. Blijkbaar lukt het niet erg.’ Een flintertje van haar arrogantie was terug gekomen, en ze keek hem enigszins uit de hoogte aan.