Let it go ~Sunset

De aarde. Een ronde planeet die door iedereen anders word geïnterpreteerd. Sommige houden er van. Het is een planeet die voor eten en drinken zorgt en de brenger van vreugde en geluk door zijn vele kleuren. Echter dachten niet alle aarden hier hetzelfde over. Andere haten de aarde. Ze willen het liefst sterven of naar een andere planeet rennen. Iedereen had zijn eigen mening hierover. Waarom zijn paarden eindelijk op deze planeet gezet? Ze waren de beschermers van God's creatie of de tuiniers voor de hele aarde? Niemand wist daar het goede antwoord op, maar over één ding waren ze het allemaal eens. Wanneer God deze viervoeters aan het creëren was, wist hij maar al te goed wat hij deed. Want zo iets perfect maak je niet zonder geldige reden.

Quizah dacht over al dat gedoe toch anders. Ze geloofde niet in God of  één of andere heilige die hen heeft gemaakt of de wereld heeft gemaakt zoals hij is. Het was gewoon zo ontstaan! Quizah stond in het midden van een grasveld en leek wel versteend te zijn. Geen enkele spier bewoog, geen enkele pees bibberde. Het enige wat bewoog waren haar longen en haar hart pompte hevig. Hetgeen dat het meeste van al werkte waren toch wel haar hersenen. Gedachten rende door haar hoofd heen. Niet alle gedachten waren even belangrijk, sommige betekende zelfs helemaal niet en waren het niet waard om over na te denken, maar toch hielden ze Quizah bezig.

Ze schudde wild met haar hoofd en streek het langs haar been. De gedachten gaven haar een verschrikkelijke hoofdpijn en de onnuttige gedachten hadden plaats gemaakt voor haar jongere broertje. Ze voelde hoe haar benen begonnen te schudden en hoe haar ogen waterig werden. Een bewegende jonge hengst voor haar deed haar verrast opkijken wanneer een traan over haar kaak rolde. Langzaam wandelde ze naar voor en stak haar neus naar voor. Het paard voor haar stak ook zijn neus naar haar, maar toen ze elkaar raakt veranderde de hengst in rook en vloog weg. Quizah trok haar neus snel terug en sloeg haar been naar boven in een poging om haar hoofd te raken. Ze was zot aan het worden, ze zich haar jongere broertje tegenwoordig zo vaak. Ze wist beter, toch bleef ze geloven dat hij het echt was, ook al heeft ze hem zien sterven voor haar eigen voeten. Ze sprong naar voor en gooide haar oren strak naar achter in haar nek. Haar voorbenen verlieten de grond ze steigerde enkele keren hoog gevolgd door een paar bokken. Ze was woedend... Op zichzelf. Waarom blee ze zichzelf zo voor de gek houden?

Ze wou het liefst van al in een grot kruipen en daar blijven liggen dat ze graatmager was en uiteindelijk stierf. Soms wou ze liever sterven dan te blijven leven, wetend dat ze haar broertje nooit meer in het echt gaat zien. Haar benen begonnen te bewegen en brachten haar langs enkele stenen waar ze haar hoofd tegen sloeg. Een bloedstraaltje liep langs haar oog naar beneden. Een zucht rolde over haar lippen naar buiten. Zelfs die slag kon haar gedachten niet verzetten. Ze wandelde verder en probeerde aan andere dingen te denken, zoals vlinders of konijntjes, maar dat was niet echt haar stijl. Als zou veranderde haar gedachten in een donker bos met duistere dieren.

Haar gedachten lieten haar even met rust en nu pas merkte ze waar ze was. Ze was bij de Mystery Paths. Haar ogen keken verbaasd naar het pad. Achter zich hoorde ze stappen, maar ze negeerde ze. compleet. Het was waarschijnlijk toch weer haar gedachte die haar broer nabootste. Echter was het deze keer anders, ze rook nu ook echt een paard, een merrie. Dus het kon hem niet zijn. Langzaam draaide ze zichzelf om met haar hele lichaam en keek de palomino merrie strak aan. De bedroefde blik was meteen uit haar ogen verdwenen en maakte plaats voor een harde, strenge en kwwade blik. Ze kende deze merrie niet, maar ze zag er knap uit en dat maakte haar direct slecht gezind. Ze was kwaad, dat is nog licht uitgedrukt, ze was woedend. Iemand had haar verstoord tijdens een moment van zwakte. Deze merrie had haar gezien wanneer ze droevig was over haar broertje en wanneer de meeste paarden haar zelfs gek zouden vinden. Dit moest ze allemaal maskeren door nu hard te zijn. Ondertussen was de wond gestopt met bloeden en hing er enkel nog een opgedroogde lijn bloed onder haar oog. 

Quizah hield haar hoofd wat schuin. Ging deze merrie nog wat zeggen of ging ze hier gewoon wat staan? Misschien ging de tijd sneller in Quizah's hoofd en stond deze merrie hier nog maar enkele seconde? Ze wist niet goed wat zeggen en zette haar lichaam langzaam in stap. Ze draaide rond de merrie en trok kort aan haar manen. "Mooie bos manen heb jij." Haar stem klonk spottend. Haar naam moest ze nu niet weten, maar misschien wilde deze merrie wel de hare weten. Quizah was eindelijk helemaal geen merrie die andere merrie graag plaagt, maar deze merrie heeft haar kwaad gemaakt zonder dat ze het zelf wist, dus ze zou boeten. Ze ging haar geen pijn doen, zo was ze helemaal niet, nog niet... "De naam is Quizah, voor moest je het willen weten." Ze zei het kort en niet echt met veel interesse. Misschien moest ze deze merrie eerst wat vertrouwen geven voor ze haar ging treiteren. "Wat kom je hier doen?" Haar stem was plots vriendelijker, maar toch kon ze de interesse er niet helemaal insteken. Ze voelde zich nog steeds gek, haar hersenen speelde nog steeds met haar en veel kon ze er niet aan.