{Shield~} Sunset

Het ijskoude water klotste tegen de kant aan, spetters vlogen door de lucht. Enkele wolken bewogen zich boven het hoofd van een hengst. Hij keek opgewonden en dominant rond, zijn oren stonden stijf naar voren. Even draaide hij zijn oren. Veel geluiden drongen zijn oren binnen, het klotsende water, de waaiende wind. Enkele sneeuwvlokken vielen in het ondiepe laagje sneeuw wat zich voor hem bevond, je kon het gras er nog bovenuit zien. Weer stak hij zijn oren strak voor hem uit en met een zwiep van zijn staart sprong hij opgewonden naar voren. Hij kwam tot stilstand na enkele stappen en weer hief hij zijn hoofd hoog op. Wolkjes kwamen uit zijn donkere neusgaten, die wijd open stonden. Maar algauw raakte hij verveeld in het sneeuw, hij had het jaar op jaar gezien dus was hij het weer zat. Hij sloot even zijn ogen, zijn oren draaide oplettend om hem heen, maar er was naast het klotsende water geen geluid. Een diepe zucht verliet zijn snuit. Hij had geen enkele reden om blij te zijn, maar hij moest doorgaan met het leven. Een steek van pijn doorbrak zijn hart, toen hij terug dacht aan dat ene moment. De hengst zuchtte en draafde er zachtjes vandoor. Meteen had hij spijt, waarom dacht hij daar nu weer over na.

Words: 212 ||Tag: Illusion || Note: -  

De hoeven van de hengst kraake op de bevroren bodem, enkele stappen zette hij voor hij stopte en weer met een hooggeheven om zich heen keek. Even leek hij de pijn die hij met zich meedroeg weer te vergeten, maar dit was hij zeker niet. Zijn oortjes die recht naar voren stonden zakte was naar beneden en hij zuchtte diep uit. De hengst keek met een hongerige blik naar de licht aangevroren grond en hief zich voorover om een hapje van het koude gras te nemen, met enkele ijskristallen als beschermlaag eromheen. Het was niet lekker, vers. Het was koud en smakeloos. De hengst hief zijn hoofd weer op en besloot dat hij de lente toch een leuker seizoen vond, niet alleen om het eten. Met een verveelde blik staarde hij rond, zijn oren zakte weer wat ongeinteresseerder naar beneden. Enkele passen zette hij naar voren, in een snelle stap. Hij voelde een ijskoude wind door zijn dunne vacht waaien. Zijn oren schoten omhoog toen hij luid gekraak hoorde. Meteen keek hij strak voor zich uit, waar hij, zonder dat hij het gemerkt had, een paard zag staan, een palomino vanuit zijn oog. De hengst keek geinteresseert naar het postuur van het paard en zag, verschrikkelijk groot was het paard niet. Illusion staarde naar de palomino, die stijf naar hem staarde. Zo eng was hij toch niet? Hij keek het paard nog even onderzoekend aan en draafde toen in een verzameld drafje naar het paard toe, die op een kleine afstand van hem afstond. Hij wilde vragen wie het was, hij was er onderhand al achtergekomen dat het een merrie was. Hij stelde zich vriendelijk op. "Hallo," hinnikte hij met een stem die was hees klonk, hij had al een langere tijd niet gesproken met een paard. Zijn stem klonk vriendelijk, zijn oren stonden nieuwsgierig naar voren gericht. "Wie ben jij?" vroeg hij voorzichtig, in de hoop niet eng of opdringerig over te komen. De hengst keek haar aan en hief zijn hoofd hoog op.

Words: 149 ||Tag: Illusion || Note: -  

“Wie ben jij?” was de laatste vraag die de hengst had gevraagd, waarna hij zijn hoofd hoog in de lucht hief. Zij bekeek de merrie nauwkeurig, ze zag er niet gevaarlijk uit. Ze zag er wel vriendelijk uit, schattig. ”Ik ben Shield,” had de merrie gezegd en de hengst nam het beeld van de merrie en haar naam in zich op. Ze zag er nieuwsgierig uit, iets wat hem wel beviel. Geen klein, angstig paardje. De hengst zag een lichte glimlach op haar gezicht en hij toverde ook een glimlach op zijn gelaat. "Mooie naam, voor zo'n mooie merrie," zei hij met een charmante, vriendelijke toon en hij liet zijn hoofd weer wat zakken om zijn manen te schudden. Zijn smalle, gespierde nek beweegde zich heen en weer en zijn ogen sloten zich, maar algauw richtte hij weer alle aandacht op de palomino merrie met de naam Shield. ”En jij?” vroeg ze en hij glimlachtte naar de merrie. "Illusion, is de naam," hinnikte hij op een chermante, vriendelijke toon en hij brieste zachtjes. Zijn staart stond hoog in de lucht, zijn oren stonden nog strak naar voren gericht. De zon verscheen achter de wolken vandaan en liet de vacht van de hengst enigszins schijnen. Hij genoot van warmte, al werd het vast niet erg warm. Zijn donkere ogen keken haar vriendelijk en nieuwsgierig aan. "Heb jij ooit van die kudde's gehoord die hier wonen?" vroeg hij zich af, aangezien hij nog nooit zo'n paard gezien had. Hij sloeg met zijn staart en keek naar de palomino merrie, die jong leek. Hij was er over uit. Ze zag er schattig uit.

Words: 161 ||Tag: Illusion || Note: -  

”Mooie naam, voor zo’n mooie hengst,” zei de merrie op een plagende toon, zijn woorden herhalend, maar ze veranderde het een beetje. De hengst keek haar onschuldig aan en glimlachte. "Wat orgineel!" zei hij plagend. Zijn ogen keken de merrie nog wat onderzoekend aan, hij zette een enkele stap naar voren wat de bevroren grond onder hem liet kraken. Hij staarde naar de groene, bevroren grasplukjes, hij had honger. Maar het gras was niet lekker. Hij zuchtte en sloeg met zijn staart, waarna hij zijn blik weer op de merrie richtte. "Heb jij ooit van die kudde's gehoord die hier wonen?" vroeg hij zich af, hij had er zelf wel van gehoord maar nog nooit gezien. Hij bedacht zich dat als ze er nog nooit van had gehoord, nu in ieder geval wel. ”Wel van gehoord, maar nog nooit gezien,” antwoordde de palomino merrie en ze hield haar hoofdje schuin, waardoor de hengst dit automatisch ook deed. Vragend keek hij haar aan. ”Heb jij ze wel eens gezien?” de hengst schudde zijn hoofd. Nee, hij had nog geen van die paarden gezien of ontmoet. "Nee, nog niet gezien," vertelde hij en hij begon het enigszins koud te krijgen van het stil staan. "Zullen we iets gaan doen?" vroeg hij dus maar, in de hoop dat hij zich even kon bewegen.

Words: 142 ||Tag: Illusion || Note: -