I still don't know who I'm looking for {Hannibal}

from Kíli @ Kickstart

S

pinsels gingen al dagenlang door zijn hoofd. Waarom bewoog de zon? Waarom bestond de nacht? Waarom at hij paardenvlees? Het laatste was al tijden geen echte vraag meer. Hij at paardenvlees omdat hij het lekker vond. Omdat hij het prachtig vond te kijken hoe bloed zich gedroeg. Omdat, als je je normaal gedroeg, er toch íéts in je leven moest zijn dat je onderscheidde van anderen. In zijn geval was dat dan kannibalisme. Een ongewone keus misschien, maar absoluut de juiste wat hem betreft.
Hij was nog jong, er waren nog genoeg keuzes om te maken. De gewone keuzes, zoals rechts of links gaan. Maar ook andere, moeilijkere keuzes. Al vanaf dat de hengst klein was, had hij zich meer aangetrokken gevoeld tot de andere hengsten dan tot de merries. Later pas, had hij dit aan iemand durven vertellen. De keuze in dit geval was geweest, zijn leven verder leven als een hetero paard, en misschien nooit compleet gelukkig worden, of verder leven als de gaylord die hij was en misschien wel heel gelukkig worden.
In zijn onderbewustzijn voelde Hannibal nog altijd zijn hoeven op de grond neerkomen, hoorde hij de takjes onder zijn hoeven breken en rook hij de heerlijke geur van bomen, gras, en paard. Direct werd het zwarte hoofd omhoog gegooid en scanden de al even zwarte ogen de horizon af. Paard? Paard had niet in het beeld behoord dat hij voor zijn geestesoog had willen schetsen. 'Hallo?' Zijn stem galmde door het bos, om even later te verdwijnen.

from Kíli @ Kickstart

S

teeds langzamer kwam de zwarte hengst met grote passen dichtbij. Waarom wist hij niet, maar het andere paard deed iets vreemds met hem. Voor een keer stelde Hannibal zich geen moordscène voor, die steevast eindigde met bloed om zijn mond. Natuurlijk, hij vermoordde niet elk paard dat hij tegen kwam. Soms wilde zelfs hij een praatje maken, kijken hoe de zaken ervoor stonden in de kuddes, of in de grote groepen. 'Hallo,' galmde een stem terug. Nog zeker een halve minuut bleef het stemgeluid van de ander hoorbaar tussen de bomen, terwijl de zwarte hengst bleef wandelen. Langzaam naar de ander toe. Meteen kunnen vluchten. Meteen kunnen vechten. Altijd je wegen openhouden. Zo had hij het geleerd. 'Wie ben jij?' weerklonk er opnieuw een stem. Steeds duidelijker was er een paard te zien, eerst enkel een schim, maar hoe dichter hij naderde, hoe beter zelfs de kleur te zien was. 'Men noemt mij Hannibal.' Begon hij op gewichtige toon. 'Hannibal the cannibal. grinnikte hij erachteraan, maar schudde snel zijn hoofd om zijn woorden van hun kracht te beroven. 'En met wie heb ik het genoegen, beste...?'

from Kíli @ Kickstart

❝M

en noemt mij Hannibal. Hannibal the cannibal.' grinnikte de zwarte hengst, terwijl zijn rechte neus naar de grond wees. De andere hengst zag er niet zo uit zoals hij dat vermoedelijk had... Kunnen doen, maar was onder alle slapeloosheid zeker niet lelijk. Gelukkig werd zijn uitspraak toch voor een slechte rijmende grap aangezien, en bleef de ander na even, wat leek, getwijfeld te hebben gewoon op diens eerder gekozen plaats staan. Geen nieuw slachtoffer dus, gelukkig. Met een schok schoot het zijn hoofd binnen dat dit één van de eerste keren was dat hij een andere hengst niet wilde vermoorden. Hij mocht dan zelf op hengsten vallen, dit zei niet dat hij niet kieskeurig was. Alles wat niet goed voelde - of gewoon niet homo was - werd gedood of opgejaagd. 'Graham.. Ehm nee Hallucination luidt de naam,' antwoordde de ander, waarna de blik naar boven afgewend werd. Blijkbaar wilde deze Hallucination zijn verspreking niet bespreken. 'Aangenaam kennis te maken, Hallucination.' sprak hij met een gewichtige stem en een kleine knicks. 'Hoe gaat het met je, dezer dagen?'

from Kíli @ Kickstart

B

lijkbaar wilde deze Hallucination zijn verspreking niet bespreken. 'Aangenaam kennis te maken, Hallucination.' sprak hij met een gewichtige stem en een kleine knicks. 'Hoe gaat het met je, dezer dagen?' Een enigzins dromerige glimlach was om zijn zwarte lippen verschenen, alsof de hengst maar half met zijn gedachten op de plek was, waar hij zijn moest. In werkelijkheid was dit precies het geval. Één oog van de zwarte hengst was op Hallucination gefocust, terwijl zijn anderen oog langs hem heen keek en andere aspecten van de omgeving in zich opnam. De omgeving was heerlijk donker, maar dat wist hij al lang. Wat hij net op had gemerkt, was dat er een vreemd donker gekleurde eekhoorn boven in een boom rechts zat. Links, echter, zat een grote roek met diens normale kleuren. Grotendeels zwart, met een licht grijze jas. 'Zo goed als het kan, onder de duistere omstandigheden die deze wereld me brengt.' Duister sprak de ander hem toe, wat Hannibal zich geheel op de ander deed focussen. 'Maar natuurlijk.' Beleefd knikte hij naar de ander, ter... 'acceptatie' van diens antwoord. 'Natuurlijk...' mompelde hij vervolgens in zichzelf. 'En bij jou dan?' De vraag deed hem glimlachen, alhoewel hier geen strikte reden toe was. 'Zo goed als het vermoedelijk met die roek daar gaat. Genoeg te eten, ik overleef. Maar er is geen... plezier in mijn leven te bekennen. Behalve op die kleine, bepaalde... hoogtepunten. Al met al geen bijzonder leven.'

❝Z

o goed als het vermoedelijk met die roek daar gaat. Genoeg te eten, ik overleef. Maar er is geen... plezier in mijn leven te bekennen. Behalve op die kleine, bepaalde... hoogtepunten. Al met al geen bijzonder leven.' Een sarcastische toon lag onder in zijn stem verscholen, terwijl hij de grijs met zwarte vogel bekeek. Het dier was geland op de grond en leek te zoeken naar beestjes tussen de afgevallen naalden. Na echter niets gevonden te hebben, spreidde het dier zijn vleugels uit en koos het luchtruim als betere verblijfplaats op dit tijdstip van de dag. Als de zwarte hengst hem nu maar achterna kon vliegen... Vanuit de lucht zou de wereld er heel anders uit moeten zien. Misschien dat zijn kijk op andere paarden dan eens zou veranderen. Misschien zou hij ze niet langer als eten zien. Misschien juist wel veel meer. Wie zou het weten? Het bruine paard voor hem glimlachte licht, alvorens hij zelf azijn mond open trok. 'Plezier is in mijn leven ook ver te zoeken,' merkte Hallucination op droge toon op. 'Maar ach, blijkbaar valt er ook prima te overleven zonder plezier.' Met een zacht, humorloos gegrinnik antwoordde de zwarte Morgan op de bewering van de ander. Jammer genoeg was deze bewering maar al te waar. Maar waarom? Waarom gunden de Ghost Horses hem geen plezier in het leven behalve op die donkere momenten dat hij plezier putte uit het ontnemen van het leven van anderen? Het was niet juist wat hij deed. Hij wist het. En hij genoot er van. 'Maar waar moeten we het plezier om door te leven dan vandaan halen? De drang? Kliffen worden zo wel erg aanlokkelijk.'

❝M

aar waar moeten we het plezier om door te leven dan vandaan halen? De drang? Kliffen worden zo wel erg aanlokkelijk.' Langzaam trilden zijn woorden na in de lucht, terwijl zijn toon steeds zwaarder en vermoeider werd. 'Voor sommige paarden zijn de kliffen altijd al aanlokkelijk geweest, dus dan veranderd er ook niet zoveel. Maar, aangezien ik hier niet het enige paard ben zonder plezier in zijn leven. Wat doe jij dan zoal? Om de tijd op te vullen?' Hannibal draaide zijn hoofd weg, om naar de bomen om hem heen te kijken. 'Ik... Besluip zo eens een beest. En probeer daarnaast over het algemeen andere paarden zo goed mogelijk te ontwijken. Maar... Bij jou lukte dat niet.'

E

en lome grijns begon zich te vormen op het gelaat van de zwarte hengst, terwijl deze naar de ander keek. Waar zou deze hengst op vallen? Op merries, zoals al die andere freaks? Of zou dit de hengst zijn waar hij al die tijd al naar op zoek was geweest, de hengst die voor hem voelde alsof hij thuis kwam en die ook op hém zou vallen? ‘Zo te zien lijken paarden die anderen proberen te ontwijken elkaar altijd weer te vinden. Ik probeer anderen ook zoveel als mogelijk te ontwijken, aangezien ik sociaal ongemakkelijk ben,’ vertelde de andere hengst hem. Langzaam knikte zijn hoofd op en neer, terwijl hij over deze woorden nadacht. ’Sociaal ongemakkelijk? Daar is op het moment dan toch weinig van te merken.’ grinnikte hij, nog steeds loom. ’Mag ik je iets persoonlijks vragen?’

❝A

ch, bij sommige paarden voel ik me meer op mijn gemak dan bij anderen.’ Antwoordde de bruine hengst, en Hannibal grinnikte, nog steeds wat loom. ’Mag ik je iets persoonlijks vragen?’ sprak de zwarte hengst, plotseling roekeloos. Het voelde zo goed… Waarom zou hij het dan toch niet vragen? Als het antwoord niet was wat hij hoopte dat het zijn zou, kon hij de ander altijd nog in stukjes scheuren. Of opvreten. Waarom dan toch niet? ‘Natuurlijk,’ sprak de ander met een vriendelijke glimlach op diens gelaat. Waarom dan toch niet… ’Val je op merries? Heel eerlijk alsjeblieft?’ begon hij wat voorzichtiger dan voorheen. ’Dan mag je mij daarna ook iets persoonlijks vragen.’ grinnikte de hengst, terug op zijn gemak.