What happens next, happens next { Ody }

W

ind speelde ruw met de witte manen, nog steeds verreikt met rode plukjes. Het geluid klonk hard in de oren, maar deerde de statige witte merrie niet, terwijl ze zich door het kniehoge gras repte. Langzaam aan was het gras weer gaan groeien, tot het zijn oude lengte terug had gekregen. In de winter was het gras al snel kort gewiekt tot enkele centimeters boven de grond, door de welwillende kaken van honderden hongerige paarden. Bij elke stap verbaasde Themis zich over de buigzaamheid van het lange gras. Wat voor beweging ze ook maakte, na enkele minuten kwamen de meeste stengels gras weer netjes omhoog te staan. Als een samenleving, schoot het haar hoofd binnen. De meeste paarden bogen mee met de veranderingen, en kwamen haast ongeschaad weer recht te staan wanneer de tijd daarvoor rijp was. Echter waren er enkele paarden die de veranderingen niet konden verkroppen en voor eeuwig gebogen bleven staan. Zo leefden zijn verder, of zij stierven af. Een prachtig symbool van het leven.

from Kíli @ Kickstart

L

ange dagen waren het geweest, die de witte merrie in hun geheel in de kudde had doorgebracht. Ze had er gegeten, ze had er geslapen, ze had Odysseus geholpen met dingen, ze had met leden gepraat... Maar toen de merrie vanochtend wakker was geworden, wist ze dat ze even tijd voor zichzelf nodig had. Enkele uurtjes maar, om even alles op een rijtje te kunnen zetten en daarna weer vol voor alles te gaan. Ze had Odysseus beloofd het te proberen. En ze had het nu al enkele dagen uit gehouden, zonder ook maar een moment van zijn fictieve zijde te wijken. De rust op de Hills deed de witte merrie veel goed. Meer nog dan ze verwacht had, al wilde ze het niet toegeven. Ze was een bitch, dat wist ze zelf ook wel. Dat ze vanmorgen weg was gegaan terwijl zelfs Odysseus nog sliep en hij geen enkel idee had waar ze heen was en wanneer ze terug zou komen. Of ze uberhaupt terug zou komen, of dat ze weg zou blijven. Om een vreemde reden die ze nog niet verzonnen had. Een geur prikte in zijn neus, en de merrie keek om. Een gespikkelde hengst kwam op haar af. Langzaam draaide ze zich om en begon langzaam op hem af te stappen. 'Missy,' klonk zijn stem. 'Odysseus,' klonk de hare in response.

from Kíli @ Kickstart

D

e gestipte hengst glimlachte haar licht toe, wat de merrie enigzins beangstigde. Vond hij haar verdwijning vreemd? Zou ze een preek krijgen over haar verantwoordelijkheden in de kudde? 'Waar was je vanochtend?' klonk zijn stem. Daar kreeg ze het al. Daar begon de preek. 'Ik werd wakker en had even een momentje voor mezelf nodig. Iedereen sliep nog. Ik had niet verwacht iemand tot last te zijn?' klonk haar stem voorzichtig, bang om zijn woede op te weken om zoiets kleins. De witte merrie had geen zin in ruzie. 'Was er iets aan de hand? Had ik moeten bemiddelen bij iets?' Langzaam begon de rust in haar lichaam weer terug te komen.

from Kíli @ Kickstart

D

e gestippelde hengst schudde zijn hoofd. 'Nee, er is niets aan de hand. Ik vroeg me gewoon af waar je was en..' begon de hengst, maar stopte en glimlachte in zichzelf. Themis keek hem enigzins bevreemd aan, hij kon toch alles tegen haar zeggen? Ze was niet voor niets zijn Follower, immers. 'En.. ehm.. Ik wilde je wat vragen, maar toen was je er niet vanochtend en ben ik je gaan zoeken.' De merrie knikte, en wachtte met afwachtende blik tot hij verder zou gaan. Toen de hengst dit echter niet deed, knikte ze nogmaals en trok zelf haar mond open. 'En, wat wilde je dan vragen?' Een ondeugend glimlachje kwam om haar lippen te liggen. 'Je hebt me immers gevonden.'

W

at ondeugend keek de witte merrie de hengst voor haar aan en hief haar staart als een vlag. In haar hals kwam langzaam een trotse ronding, terwijl ze wachtte op zijn vraag. Ergens, diep van binnen wist ze al wat hij ging vragen. Het moest wel, kon niet anders na deze weken. 'Ehm, Missy,' begon hij aan zijn vraag. 'Ja?' klonk haar antwoord geheel overbodig. 'Wat zijn we van elkaar? Ik bedoel.. Hebben we een relatie, of..?' De hengst viel al snel weer stil, en de merrie glimlachte. 'Nu, jij bent Leader en ik ben je Follower.' antwoordde ze op plagende toon. Echter werd haar blik haast meteen weer ernstiger. 'Ik.. Als jij.. Zou jij mijn partner willen zijn...?' haperde haar stem. Haar blik keek hem telkens kort even aan, en dwaalde dan weer naar andere interessante dingen.

OOC: SPREAAAADD THE LOOOOVVVVEEEE <'3

from Kíli @ Kickstart

E

en grijns sierde het gezicht van de gestippelde hengst voor haar, nadat zij enigzins stamelend haar vraag gesteld had. 'Steel mijn tekst niet kleintje,' grinnikte hij haar plagend toe, en de witte merrie ontspande. Natuurlijk, hij was een hengst. Dus eigenlijk had hij het moeten zijn, die haar vroeg of zij zijn partner wilde zijn. Liefst heel romantisch, met een sierlijk gebogen hals en een bloedrode roos in zijn mond of iets dergelijks. Maar, aan de andere kant, was ze geheel niet romantisch aangelegd. Dus waarom verwachtte ze dat de hengst dit wel was? Dit was prima zo. 'Maar ehm.. Natuurlijk wil ik je partner zijn Missy.' 'Gelukkig,' zuchtte ze zachtjes. Wat nu als hij nee had gezegd? Met een nieuwe glimlach om haar mond keek ze opnieuw naar hem op. 'Wat dacht je ervan om... Wat rode verf te lenen bij de konijntjes? Om het te vieren?' Met haar meest onschuldige blik keek ze hem zwoel in de ogen, een ondeugende glimlach trok haar mondhoeken omhoog.

from Kíli @ Kickstart

D

e hengst voor haar grinnikte, en tot haar verrassing deden zijn ogen vandaag mee. Het was heerlijk hem zo te zien. 'Met liefde. Laat me maar eens zien hoe jij arme konijntjes van het leven beroofd,' grinnikte hij haar toe. Met een humoristische snuif draaide ze zich op haar acterhoeven om en stoof de eerste paar heuvels af, naar een kleinere heuvel met een gapend gat in de zijkant. Een konijnenhol. Alhoewel het hol uitgestorven leek, hield de merrie er voorzichtig bij halt. Ingespannen staarde ze naar de ingang van het hol, waar enkele geluiden uit opklonken. De arme beestjes hadden onderhand geleerd dat het geluid van naderende paardenhoeven onheil betekende.

from Kíli @ Kickstart

A

l snel klonk van achter de witte merrie een nieuwe hoefslag op, in een rustiger tempo echter. Een grote glimlach sierde haar gelaat. Ze stoof de eerste paar heuvels af, naar een kleinere heuvel met een gapend gat in de zijkant. Een konijnenhol. Alhoewel het hol uitgestorven leek, hield de merrie er voorzichtig bij halt. Ingespannen staarde ze naar de ingang van het hol, waar enkele geluiden uit opklonken. De arme beestjes hadden onderhand geleerd dat het geluid van naderende paardenhoeven onheil betekende. En nog een hoefslag stopte bij het hol. 'Dus, dit is wat je al die tijd zonder mij hebt gedaan, deary?' werd het langzaam in haar oor gefluisterd. Zacht grinnikte ze, terwijl ze een snelle blik op haar nieuwe.. ja, op haar nieuwe partner, en knikte langzaam. 'Normaal, als ik kwaad of eenzaam ben, jaag ik ze op.'

from Kíli @ Kickstart

E

en zuchtje wind speelde speels met haar manen, terwijl ze met van plezier twinkelende ogen achterom keek naar de - bizar genoeg - nog steeds glimlachende hengst. Het deed haar goed dat hij blijkbaar zo om haar gaf dat hij voor en door haar de hele dag aan het glimlachen was. Bizar genoeg. 'Misschien dat de konijnen populatie toch nog te redden valt,' werd er naar haar gegrinnikt. 'Denk je?' sprak ze zachtjes met een glimlach op haar gelaat. 'Ik zal ervoor proberen te zorgen dat je niet meer eenzaam zal zijn, of kwaad. Ik hoop in elk geval niet dat je veel kwaad zal zijn,' werd het haar plotseling grijnzend beloofd. 'Dat ligt er natuurlijk aan hoe jij je best doet. O kijk, daar komt er eentje!' fluisterde ze hem toe. Haar zwartbruine ogen stonden strak op de ingang van het konijnenhol gericht, waar nu langzaam een neusje uit stak.

D

e blik van haar partner was direct gericht op het konijnenhol, waar het onschuldige, pluizige beestje onderhand was begonnen aan een pol gras. Misschien deed ze eens wat goeds voor de natuur. Immers zouden de beesten al snel weer terug komen, aangezien het nu eenmaal konijnen waren. Die jonken als... als.. als konijnen. 'Teach me, Miss.' klonk een stem fluisterend in haar oor, en direct kwam de witte merrie in beweging. Het konijn merkte haar haast direct op, en ging er als een haas vandoor. Een witte rij tanden blikkerde in het beetje zonlicht, terwijl een grijns langzaam om haar mond verscheen en ze het konijntje bij de staart greep. 'De kuwnst is ze zo snel mofelijk wee te hebfen. Andels wolden ze moe. Ook eents?' grinnikte ze, met haar mond vol konijn. Met twinkelende ogen keek ze de hengst aan.

N

og steeds hield de merrie het konijn stevig vast. Het zou haar nooit meer gebeuren dat het beest ontsnapte, terwijl ze er mee wilde spelen na die ene vreselijke keer dat het haar weldegelijk gebeurd was. ‘Maar natuurlijk,’ grijnsde haar wittige partner, terwijl een neusje opnieuw het hol uit werd gestoken. ‘Zow dawn?’ klonk zijn stem vervormd door het konijn in zijn mond. ’Goef zow.’ Grinnikte ze langzaam, terwijl ze haar konijn op de grond zetten. ’En nu laat je hem opnieuw gaan.’ Grinnikend porde de witte merrie het beduusde beestje, dat nog niet besefte dat het al weer vrij was, en wat nu begon te rennen. ’En dan trap je eens op hun staart ofzo.’ Snel als de bliksem rende ze achter het beestje aan, en zette snel haar hoef op de staart zodat het beest niet verder rennen kon en het uitgilde van de pijn. ’Als een speenvarken.’