Cold Hearted {Cheyenne}

De tijd ging erg langzaam voorbij nu de merrie niet meer in kuddeverband leefde, maar helemaal alleen was. Er was niets te doen, niemand om tegen te praten, niemand bij wie ze haar gevoelens kon uiten... De ruzie met haar 2 hogere rangen uit haar vorige kudde was echt wel uit de hand gelopen, maar stiekem vroeg ze zich af hoe het met Odysseus, Themis en de rest van de kudde ging. Ze zou zich nu echt zó graag verontschuldigen tegenover de andere paarden, maar ze wist niet waar ze hen moest gaan zoeken. Als ze Themis alleen zou tegenkomen, zou ze waarschijnlijk in levensgevaar zijn.. De bruine merrie duwde wat sneeuw aan de kant, om te kijken of er eetbaar gras onder verscholen zat. Nee, niets... De al het gras dat 's zomers op de heuvels groeide, was nu verschrompelt. Het was helemaal niet smakelijk, en het kostte erg veel moeite om het in haar mond te krijgen... Misschien was het wel beter om opzoek te gaan naar Themis, om opzoek te gaan naar haar dood, haar verlossing? Maar die gedachten namen al snel een andere wending wanneer ze de sneeuw aan de andere kant van de heuvel hoorde knarsen. Was het Missy? Was het Ody? Misschien was het wel een compleet onbekend dier. Misschien was het wel geen paard? Ze deinsde een beetje naar achteren, niet goed wetend wat ze moest verwachten. Het geluid werd steeds luider, tot ze een wit gedaante aan de top van de heuvel zag staan. "Odysseus?", vroeg ze verwonderd. Ze wou het liefst van al op hem afvliegen en haar excuses aanbieden, en haar terug aansluiten bij de kudde... De kudde! Waar waren alle andere paarden? "Waar is de rest van de kudde?", vroeg de merrie wat bezorgd. Waauw, zo zou ze echt geen goede indruk maken.. "Hoe gaat het met je, Odysseus? Ik heb je gemist...", moest ze toegeven. Haar ogen waren neergeslagen en staarden naar haar hoeven.

Odysseus zette een aantal passen in haar richting. 'Cheyenne', respondeerde hij nogal nors. Uit haar ooghoeken kon de merrie hem zien grijzen wanneer ze toegaf dat ze hem gemist had, en dacht beschouwde ze eigenlijk wel als een vrij goed teken. 'Met de kudde gaat het prima, ze zijn hier dichtbij. Ik heb ze even achtergelaten, om wat tijd te hebben voor mezelf', verklaarde hij waarna hij enkele seconden zweeg. Ze knikte met een zacht glimlachje op haar gelaat, zodat ze niet meteen overhappy zou gaan doen. Cheyé was nog steeds weggelopen bij de hengst, en ze betwijfelde het of hij dat haar zomaar zou vergeven. 'Met mij gaat het redelijk, het leven is een stuk zwaarder nu ik geen Follower meer heb én geen Spice Horse.' Én geen Spice Horse... De merrie moest even slikken. "Het spijt me echt dat ik ben weggegaan! Ik was kwaad, beledigd, verward,... Ik moest er gewoon even tussenuit. Het was echt mijn bedoeling niet om je alleen achter te laten met de kudde. Ik moest gewoon even afkoelen, maar vond je niet terug", verontschuldigde ze zich. Hopelijk begreep Odysseus haar wel zo ongeveer.

De gespikkelde hengst klonk emotieloos, zoals altijd: 'Ik begrijp het ook wel, een soort van.' De merrie slaakte een zucht van opluchting, en stapte de heuvel wat verder op. 'Ik bedoel, Themis was ook niet bepaald vriendelijk tegen jou. Immers deed je het prima als Spice Horse', vervolgde hij. "Bedankt, Ody, maar...", nogmaals zuchtte ze. Meer kreeg ze er even nog niet uit. Ze wist zelfs niet goed wat ze erop moest zeggen, of wat ze bedoelde... 'En okay, ik geef toe. Ik was ook niet al te redelijk tegen je, het was niet jouw schuld dat Themis boos werd.' Cheyenne hield haar hoofd wat scheef, knipperde kort met haar ogen en had een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Zo'n -het geeft niet, ik vergeef je- gezicht. 'Dus ehm, betekent dit dat je weer terug wilt bij de kudde?', vroeg hij aarzelend. De merrie had nu het liefst van al duizenden sprongetjes gemaakt en een oneindig lang vreugde dansje gedaan maar ze moest haar gevoelens beheersen. "Misschien...", begon ze een beetje plagend. "Ik zou niets liever willen Odysseus. Ik kan niet zonder andere om me heen, en Spice Horse zijn in jou kudde, was al van kleins af aan een droom, die jij in vervulling hebt gebracht. Dat kan ik toch niet zomaar opgeven?", vroeg ze een beetje verbaasd om de twijfel van de hengst.

De hengst zond haar een vrij vriendelijke boodschap. Een ander paard, dat Odysseus niet kende, zou dit helemaal niet beschouwd hebben als vriendelijk. Maar zo was Ody nu eenmaal, en misschien moest ze dat maar aanvaarden? 'Nou dan, bij deze Cheyenne benoem ik je weer tot Spice Horse van The Olympus', hinnikte hij een tikkeltje formeel. De merrie was trots, trots op de hengst. Hij had zelfs naar haar geglimlacht, en hij had het haar vergeven. Dat was al erg veel, toch? Er stond een brede glimlach op het gezicht van het bruine paard. 'Het is fijn dat je weer terug bent Chey, ik weet niet wat ik zonder enig hulp zou moeten. En op zo’n korte termijn zou ik ook niemand kunnen vinden die meer geschikt was voor deze rang als jij, als ik die überhaupt al zou kunnen vinden.' Ze werd overladen met complimenten vandaag.. Dat was veel leuker dan alleen rondzwerven zonder iemand om je heen, pratend tegen de vogels en de insecten! "Bedankt Odysseus. Ik zou niet weten waar ik nu was als ik je niet meer was tegengekomen. Waarschijnlijk zat ik dan een krekel te ondervragen, of hij niet ziek was...", klonk haar stem een beetje beschaamt waarna ze zachtjes begon te lachen. Ze stapte nu nog wat dichter nar Ody toe, maar er was nog steeds wat afstand tussen hen.

De hengst lachte mee, waar ze erg van genoot. Het gebeurde niet vaak dat ze hem aan het lachen zag... Ze zette een pas naar voren, en Odysseus volgde haar voorbeeld op door ook een stap naar voor te zetten. 'En eh, hoe voel je je tegenover Themis? Als zij terugkomt bij de kudde, moet je immers ook weer met haar samen zijn..', klonk hij langzaam en zacht. "Ik was al van plan om mijn excuses te gaan aanbieden. Dat vijandschap tegenover haar, dat wil ik gewoon niet meer. Ik hoop alleen dat zij daar hetzelfde over denkt, want soms...", Cheyenne zuchtte even. "Soms weet ik niet goed hoe ik met haar vijandelijke gedrag overweg moet, snap je..?" Het was moeilijk te verwoorden, dus hoe moest het wel niet zijn om het te kunnen begrijpen? Hopelijk vatte hij het niet verkeerd op...