Adventure calls my name {Shotgun}

De hengst liep met zijn hoofd laag tegen de grond, gevolgd door Dratin en de rest van de kudde. Ze liepen voorzichtig de laatste heuvel af, en kwamen net toe op een klein, open grasveldje. Ze hadden de Meadows weer bijna bereikt, maar voor ze daarheen zouden gaan namen ze hier nog even pauze. Eigenlijk waren ze twee dagen voordien ook nog bij de Meadows geweest, maar door de sneeuw was er bijna geen gras. Ze waren er dus enkel een slokje water gaan halen waarna ze naar de Mountains vertrokken waren. Ook die zet was zonder succes, dus had Shotgun besloten dat ze maar beter liepen naar waar zijn neus hen bracht. Ze waren nu hier beland, en de zwarte hengst ging even verkennen om gevaar te voorkomen terwijl Dratin bij de kudde kon blijven om de paarden even te laten grazen. Sho's keel gaf een onaangenaam, prikkelend gevoel van dorst, dus draafde hij in de richting van de Wooden Bridge. Onder het bruggetje was een rivier gelegen, die vrij veel stroming had, dus die was vast niet zo bevroren. Echter, toen hij aankwam, stond er aan de overkant van het bruggetje een slanke merrie. "Wie ben jij?", was, zoals gewoonlijk, zijn begroeting. Zo te zien was het paard hier nog niet eerder langs gekomen, aangezien het dier er niet zo geweldig gerust uitzag, vrij onzeker over de sterkte van de houten planken, leek het.

Wat de hengst meteen opviel, was dat de merrie grote, nieuwsgierig kijkende, ogen had. 'Croft', stelde ze zichzelf voor, kort maar krachtig. 'En jij bent?', vroeg ze met een zachte, aangename glimlach. "Ik ben Shotgun, maar noem me maar Sho", hinnikte hij. Zijn staart zwaaide ontspannen heen en weer. De hengst richtte zijn hoofd even naar de brug die voor hem gelegen was. "Ben je van plan om over te steken?", vroeg hij met een grijns op zijn gezicht. Zijn kudde stond wat verderop, waarschijnlijk te grazen, en als zij de merrie zouden zien, zonder dat hun leider er bij was, zou dat wel eens fataal af kunnen lopen. "Mijn kudde staat namelijk te grazen, wat verderop", verklaarde hij. Dit moest wel een duidelijke hint zijn, toch? Zo zou ze toch wel moeten begrijpen dat hij een kudde had, en dus vrij belangrijk was, of niet dan? Nogmaals liet hij zijn ogen over het lichaam van Croft glijden, en inspecteerde alle details. Ze had prachtige, opvallende oren en ogen...

Crow keek hem met een nieuwsgierige blik aan toen hij haar vertelde over zijn kudde. 'Eigenlijk was het wel mijn plan ja, om over te steken', hinnikte de merrie. 'Dus, Sho.. Je hebt een kudde, dat hoor je ook niet elke dag', hinnikte ze een beetje twijfelend. "Klopt", luidde zijn stem kort. Zijn donkere ogen staarde naar het bruggetje. "Ik kan je wel even meenemen naar de andere paarden? Ze wachten namelijk op me", stelde hij voor. Zijn kudde was niet zo geweldig groot, en ze wachtten momenteel allemaal op zijn terugkeer, dus kon hij beter niet al te lang wegblijven...