{ STORY }

Heeii !
Ik heb besloten een verhaal te schrijven, dus ik hoop dat het bevalt! ;D

-
Inleiding;
Het was koud, enkele sneeuwvlokken vielen in het ondiepe laagje sneeuw dat zich op het harde asfalt bevond. Het was midden januari, voor het eerst in jaren sneeuwde het weer. Een koude wind blies over het stille erf, het was misschien net half 6 's ochtends. Alleen de auto van de stalbeheerder en de oude, verroestte brommer van de stalhulp stonden op de parkeerplaats. Zacht gebries kwam uit de grote pensionstallen, waar veel paarden stonden die niet bij de manege hoorde of die van de familie Rijsvelt zelf waren. Toppers stonden er tussen, vaak zat werden er weer paarden verkocht die tot de familie behoorde die ze opgeleid hadden. Ze kregen er veel geld voor, die ze uitgaven aan nieuwe manegepaarden en -pony's of aan vernieuwing van de manege. Voor zichzelf gebruikte ze het geld bijna nooit, hun leven draaide om de paarden en de manege.
Met een zucht poetste de stalhulp een van de manegepaarden, een klein bont paardje met de naam Bonita. Ze moest de paarden alvast voorbereiden voor de manegeles die om 7 uur begon, een achterlijke tijd vond ze zelf. Er waren dan ook weinig mensen die in die les reden, voornamelijk volwassenen. Ze poetste voorzichtig met de zachte borstel het laatste beetje modder weg van de neus van het gevlekte pony'tje. Bonita was een chagrijn eerste klas, haar oren lagen meteen plat in haar nek toen Rosie, de stalhulp, voorzichtig met haar zachte, koude handen het halster wat omhoog schoof om ook bij de plekjes onder het halster te komen. Bonita legde haar oren diep in haar nek en snoof zachtjes. Wolkjes kwamen uit haar zachte neus, die je maar beter niet kon aanraken. Bonita was dan ook niet de favoriete pony van de manege, maar was zeker handig om kinderen te leren rijden. Ze was met rijden ook niet de makkelijkste, al hadden de meeste paarden wel zo hun problemen. Rosie schoof voorzichtig het halster terug en haalde haar telefoon uit haar jaszak. 6:03, gaf het lichte schermpje aan. Ze wist dat ze ook nog Arrow en Candy moest opzadelen, maar dat duurde nooit zo lang, die reageerde meestal rustig.  
Gekletter klonk buiten de stallen en de deuren gingen krakend open. Algauw kwam er een grote, bruine kar tevoorschijn. Meteen kwamen de meeste paarden met hun opgewekte hoofden naar de boxdeur om ongeduldig tegen de boxdeur te tikken. Rosie staarde stilletjes naar de kar, die even stil bleef staan, maar algauw verscheen de hele kar, gereden door Chantal. Chantal was de 17 jarige dochter van de staleigenaren en deed ook veel werk op de manege, met veel plezier. Ze had een eigen paard, Starlight, een prachtige, zwarte ruin van 6 jaar, die momenteel tot de L gereden werd. Ze had al veel wedstrijden gereden en reed al sinds ze 6 was, dus had veel ervaring.
"Rosie!" zei Chantal met een vriendelijke glimlach, terwijl ze ondertussen de brokken krachtvoer in de voederbakken van de paarden deed. Deze begonnen gelijk opgewekt te eten.
"Hoi Chan," antwoordde Rosie rustig, terwijl ze ondertussen het zadel van de boxdeur afhaalde die ze daar eerder op had gehangen. Bonita duwde haar donkerbruine kont meteen richting Rosie. Ze legde het zadel voorzichtig op de rug van het bonte paardje, die haar oren inmiddels weer strak in haar nek had gelegd.
"Bonnie, stop," zei Rosie streng toen Bonita met haar staart sloeg en hard haar achterbeen op de grond zette. Chantal lachte en schepte ook bij Bonita wat brokken in haar voederbak. Meteen vloog Bonita naar voren om haar neus in haar voederbak te duwen om de brokken op te schrokken.
"Bonita is altijd zo lief," lachte Chantal en Rosie keek haar gespeeld boos aan.
"Zo geweldig is het anders helemaal niet!" ze gooide een platgestamp stukje hooi naar Chantal, die deze behendig ontweek.
"Kijk maar uit," waarschuwde Chantal haar, terwijl ze met haar licht getinte handen haar lange, steile bruine haren uit haar gezicht streek. Ze leunde even op de boxdeur en dacht na.
"Geweldig, zo'n vrije dag, ik ga zo even naar Star toe," verklaarde Chantal toen en ze draaide zich richting de hoge staldeur om de stal te verlaten.
"Als je klaar bent, kom ook even kijken!" zei ze opgewekt en ze huppelde in een mislukt pasje  naar de deur, terwijl Rosie grinnikend verder ging aan Bonita. Het enige wat je nu nog hoorde waren de briesende paarden, de schrapende hoeven en het krakende geluid van de brokken die werden opgeschrokt door de grote paarden. Angstaanjagend voor mensen die het niet gewend waren, Rosie vond het tegenwoordig niet erg. Ze vond het fijn dat ze hier nu werkte, nog twee maanden en ze kon haar droom waarmaken, een eigen paard.
Voetstappen klonken in de stal, Rosie verwachtte eigenlijk dat het een van de ruiters was die de eerst volgende les ging rijden. Ze had Bonita's hoofdstel nog niet ingedaan, anders moest het paard meer dan een half uur met hoofdstel staan. Dat mochten de mensen zelf doen. Ze zat verveeld op een hooibaal, die ingewikkeld was met zwart plastic dat tegenhield dat het hooi ging beschimmelen. Ze staarde op het schermje van haar iPhone, die aangaf dat het kwart voor 7 was. De ruiters moesten nu echt komen. Er kwam een app binnen, Rosie keek meteen wie het was. Kiara, ze was benieuwd wat er was. Ze opende het bericht en las het zorgvuldig. "Zadel Bonnie maar weer af, ben ziek vandaag. Sorry x" Met een zucht stond Rosie op en liet naar Bonita's stal, en leunde op de boxdeur. Ze hoorde voetstappen achter zich en draaide zich met een grijns om. "Ik hoorde je wel, kom maar!" zei ze, maar er kwam geen reactie. Enigszins verbouwereerd draaide ze zich weer om naar Bonita. Ze voelde zich enigszins angstig, ze voelde zich bekeken. Ze voelde adem in haar nek, maar was te verstijfd om zich om te draaien. "Leuke laatste dag beleefd?" klonk de stem die achter haar stond, ze herkende de stem niet. Ze voelde hoe de armen zich om haar nek knelde en alles werd langzaam zwart.

-

Commetaar altijd welkom ~

Okaayy, ondanks dat ik het je gister ook al heb gezegd; I really like it <3

Hoofdstuk 1
Een jazz deuntje klonk uit de radio, tot de ergernis van de vrouwelijke rechercheur Kersenberg. Met een plastic beker koffie reden zij en haar collega op een rustig tempo door de stad, eigenlijk moesten ze patrouilleren. Er kwam weinig van, ze zaten sowieso in de verkeerde wijk en zoals altijd gebeurde er verschrikkelijk weinig. Goudsen, een rond de 40 jarige man, altijd strak in pak, halve pot gel in zijn haar, tikte met het relaxte deuntje mee op het stuur van de witte auto. Kersenberg staarde geïrriteerd naar buiten.  
"Kun je die muziek alsjeblieft afzetten, ik word er compleet gestoord van," zei ze fel, ze schrok een beetje van haar felle toon. Ze had haar dag niet, eerst werd ze om half zeven haar bed uit gebeld omdat ze een patrouille moet doen, dan is haar collega te laat en dan is er niks aan de hand ook. Ze keek wat schuldig naar haar collega, die emotieloos naar voren staarde, terwijl zijn hand naar de schakelklop zocht.
"Wat gezellig ben je vandaag," merkte hij droog op en Kersenberg glimlachte onschuldig, zonder antwoord te geven. Ze zuchtte en meteen verzwakte die glimlach weer. Moe staarde ze naar buiten, naar de sneeuwwitte wereld. Het was erg rustig, er liep niemand op straat en er reden amper auto's rond. Zoals altijd gebeurde er rond deze tijd niks. De jonge, blonde vrouw keek naar Goudsen, die nu de muziek op een andere zender stond ook niet erg blij keek.
"Laten we terug gaan," merkte hij sukkelig op en Kersenberg knikte, enigszins opgelucht.
Eenmaal aangekomen stapte ze uit de auto, op commando van haar collega die de auto nog op het terrein moest parkeren. Ze besloot vast naar binnen te gaan, om te vertellen dat er niets bijzonders te zien was. Bij het binnenstappen van het bureau voelde meteen de warmte van het bureau. Ze knikte vriendelijk naar de receptioniste, die ernstig keek.
"Jolanda, kom eens hier," zei ze op een zeer serieuze toon, die Kersenberg wat verbaasde. Normaal was het altijd zo'n vriendelijke, onserieuze grappenmaker, maar nu scheen er wat ergers te zijn.
"Je moet naar de Wit komen," zei ze en Kersenberg keek haar wat verbaasd aan. Op het zelfde moment kwam Goudsen binnen gestapt, die zich meteen neer nestelde in de wachtkamer.
"Weet je wat er aan de hand is?" vroeg ze en de receptioniste knikte. Kersenberg nam zichzelf voor niet het ergste te denken, maar toch zat het haar niet lekker.
"Ken je die manege, de Misty Hoeve?" Kersenberg knikte, ze kende het wel maar had het niet zo op paarden. Ze keek enigszins opgelucht, aangezien het niet iets over haar was, maar aan de serieuze blik te zien was het geen leuk nieuws.
"Om kwart voor zeven is daar een lijk aangetroffen door een van de ruiters die haar paard ging ophalen voor de les. Ze is naar mijn weten nog niet geïdentificeerd, maar de oproep was zo'n half uur geleden, dus er kan altijd iets veranderd zijn," zei de vrouwelijke receptioniste, die Kersenberg rond de 35 à 40 schatte.
"Ga maar gauw," zei ze voor Kersenberg nog enig antwoord kon geven en ze knikte alleen en liep richting het bureau van hoofdrechercheur de Wit. Voorzichtig klopte ze aan, al snel klonk de lage, harde stem van de Wit.
"Kom binnen."
Kersenberg opende de deur en de Wit keek even op van zijn werk. De vrouwelijke, blonde rechercheur ging zitten voor het bureau van de Wit, die druk aantekeningen aan het maken was van enige doodsoorzaken.
"Welkom Jolanda," zei hij met een zwarte stem en Kersenberg glimlachte vriendelijk. Met een schuin oog keek ze naar het werk van de oudere rechercheur, die afgelopen week zijn jubileumfeest had, 30 jaar in dienst. Ze vond het knap, hij was al 61 jaar. Toch zag hij er altijd goed uit, zijn haren in een goed model, altijd dure werkkleding.
"Zoals je misschien al gehoord had is er op de manege, de Misty Hoeve een lijk gevonden," zei hij terwijl hij weer wat op het papier voor hem krabbelde in een handschrift die Kersenberg niet kon ontrafelen.
"Ze weten niet of het om een moord of om een ongeval gegaan is, al sluiten we moord buiten aangezien er niemand naast de stalhulp is gezien op het erf. Ik wil dat jij met Jan de Beek naar de manege gaat, sowieso om te kijken of het lijk al geïdentificeerd is en om enkele vragen te stellen."
"Is goed, hoe laat moet ik gaan?"
Even dacht de Wit na, niet wetend hoe laat de Beek zou komen. Ze zag dat de Wit zijn telefoon pakte. Kersenberg wachtte geduldig, terwijl ze probeerde te ontrafelen wat er op zijn papier stond. Ondersteboven lezen was niet erg makkelijk.
"Hallo, met de Wit," klonk het en ze luisterde of ze de Beek kon verstaan.
"Ja, kun je het liefst zo snel als mogelijk naar het bureau komen?"
"Oké, ik zie je om half acht bij mijn bureau, tot dan!"
Kersenberg keek naar de Wit, die zijn telefoon op de standaard neerlegde en zijn mond open deed om wat te zeggen, maar Kersenberg onderbrak hem al.
"Half acht hier, ik zal er zijn. Ik ben te vinden in de wachtkamer, onder het genot van een lekker bakje koffie," zei ze en ze verliet de kamer, waar nu alleen nog de verbaasde de Wit zat.
Met gekruiste benen zat Kersenberg in de wachtkamer, naast haar op het kastanjebruine tafeltje stond een kopje koffie, terwijl ze ondertussen een van de roddelbladen die op het tafeltje lag aan lezen was. Een of ander zoetsappig verhaal, zo'n verhaal die ze normaal gesproken niet las, maar nu kon ze niks anders doen. Ze nam een slok koffie, waarna ze haar tijdschrift weglegde en op haar telefoon naar de tijd keek. In haar linker bovenhoek verscheen het icoontje van sms. Ze las snel de sms, die van haar moeder was. "Wanneer kom je weer eten? Mama" Las ze en ze glimlachte. Die vraag stelde ze elke week, al was ze niet dement. Ze verheugde zich er altijd op als ze kwam eten, aangezien haar jongere broer zich nooit meer meldde. Hij was gewoon verdwenen, verhuist naar een of ander Afrikaans land zonder het te zeggen.
"Jolanda?" vroeg een stem, duidelijk een mannenstem en Kersenberg draaide haar hoofd. Ze zag de Beek binnenkomen, ruim voor half acht. Het was een lange, slanke man met opvallend krullend haar, dat tussen blond en bruin inzat. Ze schatte hem rond de 25 à 30, ze wist dat hij net afgestudeerd was en dat dit zijn eerste echte opdracht was.
"Jan de Beek," zei ze en ze stond op. Ze reikte haar hand uit en hij schudde hardhandig haar hand.
"Aangenaam kennis te maken," zei hij en hij leek wat nerveus. Zo'n grote eerste opdracht was altijd spannend, zelf vond ze het ook spannend. Ze liep de hal in, naar achteren, waar de Wit zijn kantoor was. De Beek volgde haar alsof hij een schoothondje was en ze klopt op de deur. De Wit opende de deur met een verwelkomend gebaar. Een oudere vrouw, met een bril en kort, grijs haar zat achter de computer. Ze glimlachte vriendelijk naar hen. Kersenberg ging weer op dezelfde stoel als dezelfde ochtend zitten en de Beek ging was nerveus naast haar zitten.
"Welkom, leuk dat jullie er zijn," zei de Wit en hij glimlachte.
"Dit is Mevrouw Groeneveld, zij zal het lijk onderzoeken," zei de Wit en Kersenberg stak haar hand uit naar de vriendelijk ogende vrouw, die glimlachend met een zachte hand haar hand pakte en zachtjes schudde. Dat was heel wat anders dan de Beek.
"Kersenberg, de Beek," zei ze met een vriendelijke, luide stem. Ze had een bredere glimlach op haar gezicht geplakt, en Kersenberg keek weer naar de aantekeningen die de Wit had geschreven. Langzaam begon ze zijn letters door te krijgen. Plaats delict: Misty Hoeve. Moord/Ongeluk: Onduidelijk. Slachtoffer: Ongeïdentificeerd.
"Even om alles op te frissen," zei de Wit en hij pakte zijn papiertje.
"Het slachtoffer is nog ongeïdentificeerd, al zeggen de mensen dat het om ene Rosie gaat. Het is gebeurd bij de Misty Hoeve, Blockstraat 67, het is onduidelijk of het om een moord of ongeluk gaat, veel succes!" zo sloot de Wit het af en Kersenberg knikte en nam alle informatie goed in zich op.
"Wie rijd?" Een korte stilte viel en de Beek schuifelde ongemakkelijk een en weer.
"Eh, u? Ik heb geen rijbewijs," zei hij aarzelend toen ze eenmaal op de hal stonden en Kersenberg kon een grijns net onderdrukken.
"Oké, is goed."
Ze stapte in de witte auto, die ze meestal gebruikte als ze undercover gingen, om bijvoorbeeld te kijken of er mensen te snel reden op een weg waar geen flitsers hingen. Kersenberg vond het onzin, alsof de agenten graag boetes uitdeelde en alsof ze niks anders te doen hadden. In dit stadje is eigenlijk inderdaad weinig te doen, afgezien van deze opdracht.
Ze startte de auto en reed weg. Ze zette zachtjes de radio aan, die op Radio XL Rock stond, een van haar favoriete zenders. Ze reed in een normaal tempo richting de weg waar de manege zich bevond, ongeveer een kwartier rijden.
"Heb je een kladblok bij?" vroeg Kersenberg, kijkend naar zijn reactie. Geschrokken keek hij haar aan, maar Kersenberg keek hem met een grijns aan.
"Voortaan meenemen hé, je hebt geluk dat ik nu wat mee heb." verbouwereerd keek de Beek haar aan en een zucht verliet zijn mond, zonder reactie te geven. Kersenberg zuchtte en staarde wat voor zich uit.
"Kijk, daar is het," klonk de nerveuze stem van de Beek en Kersenberg keek naar een erf, wat inmiddels al was afgezet door de politie. Zij als rechercheurs kregen nu voorrang, maar ze wist zeker dat de Beek het lijk niet wilde zien. Kersenberg draaide de auto de hoek om en zag de politie een gebaar maken dat ze moesten stoppen. Ze draaide het raampje open.
"Kersenberg, rechercheur in oproep van de Wit," zei de ze de politie knikte.
"Rijd maar door!" sprak deze luid, om boven de hard waaiende wind te komen. De sneeuw was hier al een stuk minder dan in de stad, maar de wind was erger. Ze parkeerde haar auto aan de zijkant van de weg en stapte uit.
"Waar kunnen we het lijk vinden?" vroeg ze op een strakke toon en de agent wees naar het huis van de stalbeheerders.
"Ze is daar heen gebracht," was het enige wat de agent zei en ze stapte in een snelle pas richting het huis.
"Moet ik het lijk ook zien?" vroeg de Beek en nu keek Kersenberg hem streng aan. Dit meende hij toch niet serieus.
"Je bent dit werk niet gaan doen omdat je braaf in de auto moet zitten en wachten tot je collega alles oplost, je moet leren de waarheid onder ogen te komen, de waarheid kan niet altijd even fijn zijn, maar als je het niet aankan, kan je beter stoppen met dit werk," de woorden van de vrouwelijke rechercheur waren hard, maar gemeend. Meteen zag ze de jongere man geschrokken kijken en slikken.
"Ja, is goed," zei hij en Kersenberg klopte op de deur. Na een paar seconden werd er open gedaan door een lijkbleke vrouw met enigszins rode ogen, waarschijnlijk omdat ze gehuild had.
"Hallo," zei ze stotterend en ze maakte een verwelkomend gebaar.
"Wij zijn de rechercheurs Kersenberg en de Beek, wij zijn in opdracht van de Wit hier heen gestuurd om enkele vragen te stellen en om het lijk te bekijken. Ze zal vandaag nog worden opgehaald en naar het mortuarium worden gebracht," zei Kersenberg en ze gaf de vrouw een hand. De Beek knikte enkel en veegde zijn schoenen af aan de mat buitens huis, al had dit weinig nut door de sneeuw die erop lag.
"Kom binnen, we hebben haar naar binnen gehaald," zei de vrouw en Kersenberg wist meteen dat het geen slimme zet was om het lijk aan te raken. Misschien zijn er enkele vingerafdrukken weggeveegd of vermengd met het DNA van de dragers. Kersenberg werd meteen naar een kamer geleid, waar een lijkbleek meisje lag, Kersenberg schatte haar 15, misschien 16. Ze had halflang blond haar, met lichte golfjes. Op het eerste gezicht leek ze te slapen, ook waren er geen verwondingen. Ze was alleen lijkbleek. Een meisje zat naast haar op het bed, haar lange, bruine haren vielen tot haar billen. Zacht gesnik kwam richting het meisje vandaan en Kersenberg hurkte zich naast haar neer.
"Zeg meisje, weet je wie dit is?" was haar eerste vraag, om maar gelijk te starten. Het meisje draaide haar hoofd naar de rechercheur toe en knikte snikkend, al kwamen er geen woorden uit haar mond.
"Zal ik een glas water halen? Kom, we praten anders wel in de woonkamer," zei Kersenberg lief en de Beek keek geïnteresseerd naar het lijk, al een stuk minder angstig. Ondertussen maakte hij aantekeningen en het meisje knikte en stond op.
"Wat heb je opgeschreven?" vroeg Kersenberg en de Beek liet zijn aantekeningen zien.
"Gewoon het lichaam van het meisje, om aan te geven of er bijzonderheden zijn," zei hij en ´Kersenberg knikte.
"Goed werk, kom mee en schrijf zorgvuldig op wat het meisje zegt."
Kersenberg nestelde zich op de bank, tegenover het tienermeisje die enkele slokjes water nam. Ze was lijkbleek en staarde naar de tafel.
"Je hebt het recht om te zwijgen, maar als je zwijgt komen we niet erg ver," legde de rechercheur uit en de Beek had zijn pen al klaar om te schrijven. Het meisje knikte.
"Wie was het meisje?"
Het meisje scheen moeite te hebben met die vraag, maar antwoordde toch.
"Rosie, dat was Rosie Henkels," zei ze en ze barstte weer in tranen uit. De Beek schreef snel de naam op en Kersenberg keek naar het meisje.
"Ga maar even wat voor jezelf doen, we vragen je morgen nog wel wat meer," zei ze en ze pakte haar telefoon.
"Ik bel Mevrouw Groeneveld of ze Rosie kunnen ophalen, ik denk dat ze niet erg lang met een lijk in huis willen zitten," zei Kersenberg en de Beek kon een grijns niet onderdrukken.
-
Thankss <'33

Dit. Is. Creepy. xD Ik wil verder lezen! Dx Maar een erg leuk verhaal! (:

"Moord, ik weet het zeker," zei dokter Groeneveld, terwijl ze over een lijk heen gebogen zat. Een jonge vrouw, blond haar in een staart, een klein, blauw brilletje en ze is slank en klein, krabbelde wat tekst op een klein blokje.
"Hoe? Hoe laat ongeveer? Met wat?" waren de vragen van het jongere vrouwtje, die een schets maakte van het lichaam, om de verwondingen of bijzonderheden op te schrijven.
"Zo te zien aan de verwondingen is ze sowieso één keer geslagen, op haar ribben. Ze heeft gebroken ribben," zei de vrouw terwijl ze ondertussen voorzichtig op haar ribben voelde, die gebroken leken. "Voor zo ver ik zie zijn er aan de linkerkant twee gebroken ribben, kan komen doordat ze gevallen is, maar dan moest ze wel erg had gevallen zijn en er waren geen ladders of andere hoge voorwerpen waar ze vanaf kon vallen," verklaarde de oudere vrouw en het meisje krabbelde snel de aantekeningen op haar blaadje, met nadruk op de gebroken ribben, waar een pijltje naar een vraagteken toeging.
"Weet u de tijd al?" vroeg het jongere meisje zich hardop af en de vrouw schudde haar hoofd.
"Nee, maar de precieze tijd zal je nooit met alleen een lichamelijk onderzoek kunnen vinden, maar je kan wel binnen halve uren kijken. Het lijkt me dat ze tussen 6 en 7 vermoord is, aangezien de oproep is gedaan rond kwart voor zeven. Ze moeten de aanwezigen nog ondervragen, maar dat zal pas later komen aangezien de aanwezigen alleen maar konden huilen. Ze is dan al stijf aan het worden, maar er zijn nog geen lijkvlekken te zien."
"Wat betekend dat dan?"
"Na verloop van tijd stroomt al het bloed naar het laagst gelegen deel van het lichaam, dus aan de kant waar het lijk op ligt," verklaarde Groeneveld en het meisje knikte geïnteresseerd, terwijl ze ondertussen alles noteerde.
"Maar, hoe herken je die lijkvlekken dan?"
"De vlekken zijn paarsblauw," was het korte antwoord van de oudere vrouw, die besloot de Y-snede toe te passen op het lichaam. Ze pakte een van haar mesjes en keek naar het meisje.
"De Y-snede, wat houd dat ook alweer in?"
"Dat je onder de borst aan beide kanten naar beneden snijdt en dan als de meswonden elkaar bereiken naar beneden snijden," legde het jonge meisje wat klungelig uit en de vrouw knikte.
"Goed, de enige fout die je maakte was dat je boven de borst moet beginnen met snijden," zei de vrouw met een zucht en ze dacht even na. "Kun je het dossier van ene Rosie voor me pakken, Rosie Henkels? Hij ligt op de koffietafel," zei Groeneveld en het meisje knikte.
Groeneveld bekijkt het jonge lichaam van het meisje nog eens, maar weinig wijst naar een moord, geen wonden en geen verdere botbreuken. Zou het kunnen dat ze die gebroken ribben al had? Was het een ziekte die haar fataal geworden was of had ze problemen met haar hart?
"Mevrouw Groeneveld, hier het dossier," zei de jonge vrouw die druk bezig was het dossier te lezen. "Ze had geen verdere ziektes, afgezien van dat ze zwakke botten had en last had van nierproblemen, ze had een donornier waardoor het de laatste jaren beter ging," las de student af van het dossier. Groeneveld zuchtte, ze waren weer terug bij af. Misschien was ze gevallen wat toch voor de ribbreuk zorgde? Dit leek Groeneveld sterk, aangezien ze dan misschien ook andere botbreuken moest hebben, maar het was mogelijk.
"Streep moord maar door, we moeten verder onderzoeken."

"Welkom Groothagen," klonk de stem van de Wit, die naar een jonge man keek. Hij knikte alleen en nam plaats naast Kersenberg, die eerder was aangekomen om wat te bespreken met de vrouwelijke rechercheur.
"Fijn dat je zo snel kon komen, je bent hier om de dood van de jonge Rosie Henkels," zei de Wit en Groothagen, een man rond de 35 jaar, met kort, zwart haar. Hij was bijzonder groot, Kersenberg schatte hem rond de 1.90, misschien groter. Hij moest in ieder geval bukken om de deur binnen te komen.
"Jullie zijn samen geroepen om de manege-eigenaar te ondervragen, misschien weet hij meer over Rosie Henkels, aangezien wij tot nu toe weinig over haar weten. Groeneveld heeft haar dossier bekeken, ze had wel enkele gezondheidsproblemen, wat ons onderzoek weet terug bij af zette. Verder hebben we de ouders van Rosie Henkels al ingelicht, maar we hebben besloten deze even met rust te laten, al zal een gesprek zo snel als mogelijk komen," even stopte de Wit om de informatie de twee rechercheurs te laten bezinken.
"Dus ik vraag jullie, zouden jullie de manege-eigenaar enkele vragen willen stellen, ik heb al enkele belangrijke vragen op een blaadje gezet, jullie mogen zelf weten hoe jullie het verwoorden en of jullie enkele vragen meer willen stellen. Veel succes," zo sloot de Wit zijn woorden af en Kersenberg knikte, terwijl ze de vragen van het onduidelijk geschreven blaadje probeerde af te lezen. Groothagen torende boven haar uit, maar dat was ze wel gewend, ze deed vaak werk met grotere mensen, gezien zij een van de kleinste was.
"Wat staat er op het blaadje?" vroeg Groothagen toen ze eenmaal buiten stonden en Kersenberg keek hem aan.
"Lastig te lezen, maar ik denk iets van," meteen onderbrak Groothagen haar door het blaadje ruw uit haar handen te trekken en Kersenberg keek hem beledigd aan.
"Hallo? Ik was wat aan het vertellen!" zei ze fel en Groothagen keek haar arrogant aan.
"En ik onderbrak je, we willen het onderzoek zo snel mogelijk afronden dus ik handel dit wel af," zei hij met een arrogante stem en Kersenberg keek hem ongelovig aan.
"Snel mogelijk afronden? Kom op, dit is een van onze eerste grote zaken en dat willen ze zogenaamd snel afronden? Geef dat blaadje maar weer terug en rap," zei ze op een felle toon en ze zag dat Groothagen wel schrok van de felheid van haar stem, al stond ze er bekend om. Hij aarzelde, maar gaf het blaadje terug, zonder er een woord aan vuil te maken.
"Dat dacht ik ook al," zei Kersenberg, met een lichte grijns. Ze vond het grappig hoe onderdanig hij er nu uit zag, net als de Beek er altijd uitzag. Ze vroeg zich af waarom hij er nu niet bij was.
"Op het blaadje staat: Hoe vaak ze zich op de manege bevond, wat deed ze zoal op de manege, was ze vaak verwikkeld in een ruzie, had ze veel vrienden op de manege, hoe omschrijven jullie haar. Dat zijn de vragen die de Wit het interessantst vindt, al weet ik nog wel enkele vragen."
"Zoals?"
"Had ze een eigen paard," zei Kersenberg en Groothagen keek haar aan.
"Waarom die vraag dan?" klonk zijn stem, het klonk geïnteresseerd. Kersenberg keek hem verbaasd aan, gezien hij daarnet nog arrogant klonk.
"Misschien waren er jaloerse kinderen op de manege, kinderen die er niet tegen konden dat zij een eigen paard had en zij niet," legde Kersenberg uit en Groothagen knikte instemmend.
"Slim, maar nu de tweede vraag, wie rijdt er?"
Kersenberg moest lachen. "Jij, ik heb al gereden vandaag."

Het verbaasde Kersenberg dat hij ook van dezelfde muziek als haar hield. Radio XL Rock stond op, maar het klonk zachtjes. Ze tikte zachtjes mee op het ritme, terwijl ze goed rondkeek. Hier had ze vorige keer ook al gereden naar de Misty Hoeve, maar nu was het mistig, je kon de manegestallen amper zien. Alleen het licht van het huis van de eigenaren was zwakjes zichtbaar. Zachtjes reed de witte auto op het onverharde pad, hobbelend van de kleine steentjes die er lagen. Tussendoor reden ze door een paar kuilen.
"Vreselijke weg, als je hier moet fietsen," mompelde Groothagen afkeurend en Kersenberg knikte. Zelf fietste ze vaker, door het bos bijvoorbeeld. Maar meestal waren dat ook gewoon verharde wegen of harde bospaden, er lagen meestal geen steentjes.
"Klopt," was het korte antwoord wat de vrouwelijke rechercheur gaf en Groothagen keek strak voor zich uit, hij moest uitkijken aangezien er sloten aan de zijkant van de weg zaten.
"Hallo, wij zijn rechercheur Groothagen en Kersenberg en wij komen voor nader onderzoek voor de dood van Rosie Henkels," zei Groothagen en Kersenberg knikte naar de vrouw, die ze enkele dagen terug gezien had. Deze leek al wat roder van kleur dan enkele dagen terug, al was er nog geen glimlach te zien op haar gezicht. Emotieloos, zo kon je het verwoorden. Enigszins angstaanjagend, vond Kersenberg.
"Kom binnen," klonk de stem van de vrouw, die Kersenberg rond de 45 schatte. Meteen schreef ze op hoe de vrouw keek toen ze de twee rechercheurs zag, misschien hadden ze er wat aan. De vrouw keek hen wat angstig aan, wat Kersenberg meteen opviel. Had zij er wat mee te maken? Wist zij er meer over?

"Hallo," zei de emotieloze stem van de vrouw en ze nodigde de twee rechercheurs uit om op de crèmekleurige bank te gaan zitten. Groothagen las de aantekeningen van Kersenberg en knikte, alsof het hem ook was opgevallen.
"Willen jullie een kopje thee?" vroeg de vrouw terwijl ze opstond. Groothagen knikte.
"Doe mij maar koffie," antwoordde Kersenbergen en de vrouw verdween de keuken in.
"Viel het jou ook al op dat die vrouw zo vreemd deed?" vroeg Groothagen snel aan Kersenberg, die knikte.
"Ik heb het gevoel dat ze ermee te maken heeft, misschien iets meer weet."
De vrouw kwam binnen en keek hen aan. "Melk en suiker?" vroeg ze en Groothagen keek de vrouw aan.
"Alstublieft," zei Groothagen en Kersenberg knikte bevestigend.
"Twee klontjes graag," zei de vrouwelijke rechercheur en de vrouw verdween weer in de keuken. Even was het stil, Groothagen en Kersenberg vermoedde dat ze het gesprek probeerde af te luisteren. Enkele minuten later kwam de vrouw met twee kopjes aangelopen.
"Voor mevrouw en meneer," zei de vrouw en ze ging tegenover de twee rechercheurs zitten. Kersenberg keek even naar de onduidelijke aantekeningen van de Wit en gaf het blok aan Groothagen, die knikte. Ze scheurde het blaadje met vragen eruit en gaf de pen aan de mannelijke rechercheur naast haar.
"Oké, u hoeft geen antwoord te geven, maar zonder uw antwoord komen we niet verder," legde Kersenberg uit en de vrouw knikte, duidelijk niet op haar gemak.
"Wat deed Rosie op de manege?" was de eerste vraag van Kersenberg en de vrouw glimlachte. Het gaf Kersenberg een goed gevoel, misschien vond de vrouw het gewoon erg om er weer over na te denken. Kersenberg gaf een seintje naar haar collega, die wist wat ze bedoelde.
"Rosie was een van onze stalhulpen, ze werkte elke dag op de manege," verklaarde de manege-eigenaresse. Meteen begon Groothagen wat op het papiertje te krabbelen.
"Wat deed ze allemaal? Kreeg ze er geld voor?"
"Ze poetste de paarden voor lessen, mestte de stallen uit, hielp bij de beginners lessen en," even stopte de vrouw. "ze gaf de paarden eten en ja, ze kreeg er geld voor. Ze spaarde voor een eigen paard, we hielpen haar graag. We hadden zelfs al uitgedacht dat als ze haar paard had en door ging met de klusjes dat ze de stalling niet hoefde te betalen," legde de vrouw uit en Groothagen schreef haar woorden zorgvuldig op. De vrouw keek wat bedroeft naar de bodem.
"Het spijt me voor u, maar wilt u alstublieft de vragen blijven beantwoorden? Zal ik een glaasje water halen?" vroeg Kersenberg, ze had enigszins medelijden met de vrouw.
"Ja, sorry," zei ze met een hese stem. Groothagen keek naar de vrouw en krabbelde wat op het papier.
"Hoe beschrijven jullie haar?"

"Ze was er vriendelijk, had veel vrienden en was erg slim. Ze was altijd hard aan het werk en paardrijden kon ze goed. Al reed ze pas 3 jaar, ze wist erg veel van paarden en deed het werk met plezier," zei de vrouw en ze haalde haar neus op. Meteen schreef Groothagen ook dit weer op en nam ondertussen een slok van zijn thee.
"Was ze vaak in een ruzie verwikkeld?" vroeg Kersenberg en ze keek naar de bedroefde vrouw. Het leek er nu totaal niet op dat ze er wat mee te maken had. Meteen schudde de vrouw wild haar hoofd en keek de rechercheurs aan.
"Totaal nooit, ze hield zich altijd buiten deze ruzies," verklaarde de vrouw uiteindelijk en Kersenberg knikte begrijpelijk.
"Nog één enkele vraag die we willen stellen, wat is uw naam?"

De Wit staarde naar zijn beeldscherm, hij had enkele aantekeningen van Groeneveld ontvangen. Meteen krabbelde hij wat op het whiteboard achter hem. Hij had een vergadering waar enkele surveillanten en rechercheurs aanwezig waren. Hij keek op het witte blad dat de receptioniste hem gegeven had, waar enkele namen opstonden, de namen van de mensen die meededen aan het onderzoek. Hijzelf, de Beek, Groothagen, Kersenberg, Groeneveld, van Doornen en als laatst Driessen. Hij pakte zijn dikke 4-banden map en schoof het blaadje in een speciaal mapje, waar op stond: Zaak Henkels.

"Welkom!" zei de Wit toen iedereen op een van de vergaderstoelen zat. De Wit stond naast zijn whiteboard met een zwarte stift in zijn handen, terwijl iedereen hem aankeek.
"Ik wil het hebben over de zaak Henkels," vertelde hij en iedereen pakte zijn vel met aantekeningen, enkele pakte er zelfs een mapje bij. "Wie van jullie heeft iets nieuws?" was zijn vraag en enkele bladerde door hun aantekeningen. Groeneveld keek naar van Doornen, die haar een knikte gaf.
"Groeneveld en ik hebben kunnen concluderen dat ze zwakke botten had en nierproblemen, ze had dan wel een donornier, waardoor alles weer beter ging," legde ze uit en de Wit schreef haar woorden zorgvuldig op. "Tevens hebben we uitgevonden dat ze waarschijnlijk tussen 6 en 7 gestorven was," verklaarde ze en Kersenberg stak haar hand op om aan te geven dat ze wat bij wilde voegen.
"De oproep is rond kwart voor zeven gedaan, dus om de tijd wat de verkleinen zal ze waarschijnlijk voor kwart voor zeven overleden zijn," zei Kersenberg en van Doorn knikte. De Wit veegde de zeven uur uit en verving het naar kwart voor zeven. "We moeten Chantal van Ackere nog ondervragen, aangezien dat woensdag niet lukte," vertelde Kersenberg en meteen keek de Wit op.
"Handig om inderdaad de datum van haar dood op te schrijven," zei de Wit, druk schrijvend. "12-2-2014."
Groeneveld kwam nu aan het woord. "We hebben twee gebroken ribben gevonden, wat kan verwijzen naar een stomp tegen haar ribben of ze was inderdaad gevallen," zei de oudere lijkschouwer en de Wit zette op zijn whiteboard: Doodsoorzaak: Onbekend.
"We moeten nog onderzoeken wat ze de laatste dagen gedaan heeft," zei Groothagen en iedereen knikte instemmend.
"Slim plan, misschien is er wel wat interessants gebeurd, iets wat haar dood kan verklaren," murmelde Groeneveld en iedereen knikte. De Wit keek even rond.
"Ik stuur van Beek en Groothagen eropuit om dat te onderzoeken, van Doorn en Groeneveld mogen kijken welke medicijnen ze gebruikte," zei de Wit nadenkend en hij knikte. Van Beek en Groothagen schreven dit meteen op in hun aantekeningen, van Doorn keek naar Groeneveld.
"Misschien kan Kersenberg naar de ouders gaan om informatie te halen," vroeg Groeneveld en ze keek naar de jonge rechercheur. "bijvoorbeeld de pillendoosjes halen."
Kersenberg knikte en de Wit dacht na.
"Klopt, kun je gelijk enkele vragen stellen," bedacht de Wit en Kersenberg knikte. Ze noteerde enkele vragen op haar blad. "Misschien kun je inderdaad de pillendoosjes halen en vragen naar haar situatie op school en thuis, naar vrienden vragen, of ze vaak boos was of stemmingswisselingen," was de opdracht die de Wit de rechercheur gaf en ze knikte. Meteen schreef ze alle opdrachten op.
"Verder nog informatie over haar dood?" vroeg de Wit en iedereen dacht na. Groothagen opende zijn aantekeningen.
"Zeker wel," vertelde hij en iedereen keek hem benieuwd aan. "de eigenaresse van de Misty Hoeve gedroeg zich bij het binnenkomen erg vreemd, emotieloos leek ze," verklaarde hij en de Wit keek hem aan.
"Bedoel je dat je denkt dat ze ermee te maken heeft?"
"Ja inderdaad, maar wacht even met haar naam opschrijven. Ze vertelde ons dat Rosie elke dag op de manege was, maar nooit ruzie had en ze had erg veel vrienden, ze was ook erg slim," vertelde Groothagen en de Wit noteerde meteen wat Groothagen zojuist verteld had.
"Ook spaarde ze voor een paard, dus misschien waren er wel meisjes op de manege jaloers," verklaarde hij, maar Groeneveld schudde haar hoofd.
"Er zijn zat mensen met betere paarden, ze had zelf niet eens een paard, dus waarom zij?" meteen was iedereen stil, ze wisten dat de oudere vrouw gelijk had.
"Nou, heeft er nog iemand andere informatie?" vroeg de Wit en iedereen keek in de aantekeningen.
"Ik denk dat we eerst Chantal en haar ouders moeten ondervragen, misschien haar leraar of mentor, vriendinnen en andere familieleden," stelde Kersenberg voor en iedereen stemde daar mee in.
"Oké, Groeneveld en van Doorn gaan verder aan het onderzoek, Groothagen en de Beek gaan onderzoeken wat ze de laatste dagen gedaan heeft en Kersenberg gaat haar moeder ondervragen en om de pillendoosjes vragen," zei de Wit en hij schreef de taken op een blad, samen met de aantekeningen die ze gemaakt hadden. "Van Doorn, wil jij dit even aan de receptioniste geven om het uit te printen? Zelf zal ik Chantal ondervragen, ik wil dat Groothagen en Kersenbergen haar school langs gaan, de Beek en ik gaan naar andere familieleden," vertelde hij en iedereen pakte zijn aantekeningen, om na een lange dag terug naar huis te gaan.

~

Thanks ;D