My reward for good behavior? { Odysseus & Entity }

Al een paar dagen had de witte merrie zich afgezonderd van haar kudde. Normaal zou ze de kudde in de gaten houden, vanaf de plek waar ze was… Maar vandaag was het een speciaal geval. Het veulen in haar baarmoeder bewoog zich wild heen en weer en gunde haar duidelijk niet de rust even naar het groepje paarden om te kijken. Af en toe was er al een pijnscheut door haar ribbenkast heen getrokken. Echter zaten hier steeds uren tussen, dus de echte weeën konden het nog niet zijn. Misschien de voorbode van de pijn die komen zou? Het veulen was volgroeid, wist de merrie. Het was tijd dat het naar buiten kwam, en daarom had ze de afgelopen dagen geweigerd met de kudde mee het dark forest te verlaten. Haar veulen moest slecht zijn, en ze geloofde dat de plek van diens geboorte daarbij helpen kon. Als het veulen op deze duistere plek van diens thuiskudde geboren zou worden, zou het vast dezelfde karaktertrekken erven.

Bij haar vorige veulens was dit misschien hetgeen geweest dat fout ging. Hun vader was geen lieverdje, en al sprak ze het zelf uit, hun moeder was ook niet de liefste geweest. Natuurlijk, haar kinderen waren niet door en door goed… Dat had Themis wel gemerkt terwijl ze met haar gay zoon sprak. Hallucination was niet het toonbeeld van het goede. Maar toch vond hij het vreselijk dat hij gemoord had… En dat kon toch niet van haar kant komen. Het zou wel aan de geboorteplaats hebben gelegen. Immers had de witte merrie haar eerste twee veulens in de schaduw van een lentegroene heuvel gebaard. De hete zon had ze op dat moment niet kunnen verdragen…

Een pijnscheut haalde de merrie uit haar mijmeringen terug naar de werkelijkheid. Nog een pijnscheut maakte dat ze het bijna uitschreeuwde, maar zich nog net in kon houden. Het veulen kwam. Het was het enige waar ze aan denken kon, naast de door haar lichaam gierende weeën. ’ODYSSEUS!’ Brullend bereikte haar stem zelfs de verste uithoeken van het donkere woud. Het begon. Langzaam zakte ze neer op haar knieën, om vervolgens helemaal te gaan liggen. Nogmaals schelde haar stem tussen de bomen door. ’ODY.’ Enkele snikken verlieten haar mond, terwijl nog meer weeën door haar buik gierden. Ze moest persen. Het veulen helpen. Het moest levend geboren worden.

’ODY’ had de witte merrie nogmaals geroepen. Ze meende dat de gestippelde hengst het wel leuk zou vinden om bij de geboorte van zijn eerste veulen te zijn, en mee te beslissen over de naam van het kleine diertje dat hopelijk hun karaktertrekken ge-erft had. In de verte klonk een gehaaste hoefslag, de een glimlach op het gelaat van de merrie liet verschijnen. Hijgend kwam de haast naast haar tot stilstand. Glimlachend keek ze naar hem op. ’Zo erg had je niet hoeven ha-‘ Haar woorden werden afgekapt door de woorden van haar partner, die zijn neus tegen haar hals aan drukte. ‘Rustig Missy, ik ben er. Het komt goed…’ deed de gestippelde hengst blijkbaar een poging haar te sussen. Wat had hij nu weer? ’Ody, doe eens rustig!’ snauwde ze hem toe. ’Ik heb al vaker een veulen gehad.’ Langzaam kalmeerde ze weer wat, en keek hem met een schuldige blik aan. ’Sorry. Ik ben blij dat je er bent O-‘ Een luid gekreun kapte haar zin af, een ergere wee dan in uren. ’Je hoeft niet zo te trillen Ody. Het gaat allemaal goed. Je hoort mij wel gillen dat je Cheyenne moet halen als er iets mis gaat,’ sprak ze hem op vriendelijke toon toe. Een glimlach lach op haar gezicht – voor zover mogelijk in deze situatie. ’Ik hou van je Ody. Het komt goed, echt. En dan zijn we one happy bad family.’ Nu verscheen er een grote grijns om haar mond.