Embrace the madness {Artemis}

---

Met lange passen, bewoog de cremello hengst zich voort door het meer. Het koele water klotste tegen zijn lichaam aan, de spetters vlogen om zijn oren. Dat het regende, weerhield hem er niet van rond te dwalen door het grote meer. De regendruppels vielen langzaam, zonder enige symmetrie, uit de lucht naar beneden. Het was pas twee dagen geleden, dat hij de Friese merrie – Artemis – had ontmoet. Toch merkte hij dat zijn gedachtes meerdere malen naar haar afdwaalden. En als je over de duivel spreekt. Focus hief zijn hoofd toen een bekende geur zijn neus binnendrong, Artemis. Hij glimlachte scheef en draafde naar de rand van het meer, om in één soepele beweging op de kant te springen.

---

‘’Hallo Focus, fijn je weer te zien.’’ De hengst, die nog doorweekt was van het water uit de meer en de regen, zond de naderende Fries een vrolijke glimlach. ”Artemis, ook fijn jou weer te zien.” Focus haalde opgelaten zijn lichtgekleurde schouders op. ”Eigenlijk wel ja, het gezelschap van een aantrekkelijke merrie is nooit verkeerd.” Hij ontweek haar blik voor een kort moment, door eerst naar de grond te kijken, naar de druppels op het gras en daarna naar de lucht waar de druppels nog steeds naar beneden stroomden. ”En jij? Heb jij mij ook een beetje gemist?” Sprak hij haar plagend toe.

---

‘’Fijn om te horen dat je mij nog steeds aantrekkelijk vindt.’’ Focus keek de zwarte merrie grijnzend aan, een bepaalde charme – die zich jarenlang niet meer had durven te vertonen – had plaatsgenomen in zijn blauwe ogen. ”Ik mag nou eenmaal niet liegen,” sprak hij, met een vriendelijke toon in zijn stem. ”En jij? Heb jij mij ook een beetje gemist?” Had zijn vragende stem geklonken. ‘’Zeker, ik vond het gezellig met zo’n mooie hengst. Alleen zijn is niet verkeerd, maar in charmant gezelschap zijn is natuurlijk nog beter'' De albino hengst grinnikte zacht, het was een zuiver, laag geluid. Niet geheel onprettig om te horen. ”Bedankt voor het compliment,” hij knipoogde haar lachend toe. ”Ben je vaak alleen dan? Je zit toch in een kudde?” Hij wist zelf hoe fijn het kon zijn om alleen te zijn, hoewel een eenzame opsluiting niet geheel hetzelfde was. Was het drie jaar geweest? Dat hij zichzelf enkel ’s nachts buiten de grot bevond om even zijn benen te strekken, te eten en te drinken? Het leek nog maar zo kort geleden, dat hij elk paard dat de grot – destijds zijn woonplaats – betrad met de dood bestempelde..

---

‘’Laat ik zeggen dat het niet allemaal even soepel gelopen is de afgelopen tijd. Het is een ingewikkeld en een beetje vaag verhaal, niet belangrijk voor nu.’’ Eigenlijk wilde de cremello dolgraag weten wat er aan de hand was, spanningen in een kudde konden voor hem meer macht betekenen. De leider kon afgeleidt of afwezig zijn, dan zou het hem geen enkele moeite kosten de kudde over te nemen. Maar hij wist zijn machtszucht te bedaren, hij kon aan de Friese merrie merken dat ze er niet over wilde praten. ‘’Maar sowieso zou niemand uit de kudde tegen jou op kunnen. Er is er in ieder geval geen een zo knap als jij.’’ Focus grinnikte zacht. ”Jij bent het enige leuke paard dat ik hier in tijden ben tegengekomen.” Zijn blauwe ogen dwaalden de omgeving af. ”Wat vind jij van Chimorea?”

---

‘’Ik vind het vooral heel bijzonder. Er zijn zo veel verschillende plekken met hun eigen sfeer. En jij?’’ De hengst keek Artemis peilend aan, misschien dat het beter was zijn plannen voor haar achterwegen te halen. Hij moest toegeven, het was lang geleden dat hij in het gezelschap was van een mooie merrie, met wie hij het kon vinden. En het beviel hem eigenlijk ook wel, hij wilde absoluut niet dat ze weg zou gaan. ”Het is een.. speciaal land, het is niet perfect. Maar goed genoeg, denk ik..” Focus glimlachte scheef. ”Er is misschien wel plaats voor iets aan verandering, denk je niet?”

---

‘’Misschien wel, maar aan wat soort veranderingen zat je te denken dan? Ik neem aan dat je wel in je hoofd hebt wat je dan graag anders zou willen zien.’’ De cremello hengst haalde onverschillig zijn schouders op. Wat was een gepast antwoord? Een antwoord waarmee hij zijn ware bedoelingen – het uitroeien van de goede paarden – te verdoezelen. ”Er zijn bepaalde paarden, in Chimorea, die ervoor zorgen dat het land niet in zijn perfecte staat verkeerd.” Sprak hij luchtig. ”Heb je ooit gehoord van de Assassins?” Dit was de perfecte gelegenheid om zijn aartsvijanden wat slechter uit de hoek te laten komen, voor hem waren ze echter al slecht genoeg. Focus had een ware hekel aan dat volkje.

---

‘’Ik ken niet veel paarden hier in Chimorea, maar er zullen vast paarden zijn die Chimorea niet waardig zijn.’’ De albino hengst glimlachte en knikte. ”Heb je ooit gehoord van de Assassins?” Hij onderdrukte de haat die in zijn ogen wilde verschijnen, bij het uitspreken van de naam van het volkje. ‘’Ik heb de naam wel een keer horen vallen, maar verder weet ik er niet echt wat van.’’ Hinnikte de merrie hem toe. ”De Assassins zijn het typische volkje die het niet waard zijn te leven in Chimorea, alsjeblieft probeer contact met hen zoveel mogelijk te verwijderen.” Hij keek haar even ongemakkelijk aan met zijn helderblauwe ogen. ”Ik zou niet willen dat zo’n mooie merrie als jij iets zou overkomen.”

---

''Dat is lief van je.'' Had de merrie naar hem geglimlacht. ”Ik ben ook heel lief,” respondeerde hij met een zachte, spottende grinnik. "Ik hoop dat jou ook niets overkomt, jou leven is veel te belangrijk.'' Focus glimlachte terug, het was tijden geweest sinds hij een welgemeende glimlach op zijn gezicht had gedragen. ”Dank je, maar mijn leven is niet zo belangrijk.” Bekende de albino. ”Maar, ik zal voorzichtig doen. Ik zal het proberen tenminste.” Hij was nou eenmaal een beetje een waaghals, dat was hij altijd al geweest. Vooral toen het idee van de machtsovername in Chimorea zijn hoofd in was gedwaald, was zijn innerlijke waaghals wat meer omhoog gekomen. ”Ik denk dat het weer eens tijd wordt om verder te reizen..” Mompelde hij zacht, nog net hoorbaar voor de Friese merrie. ”Maar misschien hoeven we geen afscheid te nemen,” hij glimlachte licht. ”We kunnen misschien de komende tijd een beetje samen reizen.” Opperde de hengst.