The voices in my head are my only friends ~Hallucination

Aantal berichten : 2 Registratiedatum : 06-05-14

Iblis stond in het midden van de open vlakte en liet haar beige vacht genieten van de zonnestralen die er op neer schenen. Vogels vlogen boven haar hoofd en zongen liefdesliederen voor elkaar, terwijl kleine knaagdieren van plaats tot plaats huppelde met hun partner aan hun zijde. De merrie haar staart hing geen seconde stil daar de insecten die ook genoten van de zon en haar lichaam gebruikte als rustplaats. Echter wilde ze niet in de schaduw gaan staan om deze kleine diertjes te ontlopen, daarvoor genoot ze teveel van het lentezonnetje.

Ze bewoog haar benen richting het bos om toch wat schaduw op te zoeken. "Zou je dat wel doen?" Iblis stopte abrupt. Het was er weer. De charmante hengstenstem die haar soms deed fantaseren. Ze liet haar leven leiden door de twee stemmen in haar hoofd. Ondanks dat ze wist dat ze haar leven niet meer in de hand had en gek aan het worden was, kon ze niet anders, ze kon zich geen leven meer inbeelden zonder hen en ze wist niet meer hoe ze zelf beslissingen moest nemen. Vele noemden haar gek en wilde niet bij haar in de buurt komen, maar dat deerde haar niet, want ze had haar stemmen. Echter waren de stemmen niet goed voor haar, ze geven haar ook slechte raad... Al enkele keren was ze dicht bij de dood, maar toen was er wel altijd iemand die ze niet kende die haar net op tijd kon tegen houden. Natuurlijk was ze zich er van bewust dat haar geluk niet zou blijven duren, maar de twee stemmen zijn haar enige vrienden en naar vrienden moet je luisteren.

"Draai je om en ga weg bij het bos." De hoge, sexy merrie stem was er ook weer bij. Even twijfelde Iblis of ze wel verder van het bos zou weg stappen, ze kreeg het ondertussen wel behoorlijk warm. "Nu!!" Ze haalde snel haar voorbenen van de grond en draaide zich 180° zodat ze daarna van het bos kon weg wandelen. Het duidelijke bevel van de zware stem was duidelijk genoeg voor Iblis. Ze briesde kort en liet haar hoofd zakken om nog wat gras uit de grond te trekken. Nog voor ze haar tanden om het gras kon slagen suste de merrie afkeurend. Een zucht rolde over haar lippen naar buiten en weerkaatste op het gras de lucht in.

Door een ander geluid verdwenen de stemmen even uit haar hoofd en draaide ze gauw haar hoofd in de richting waar het geluid vandaan kwam. Ze briesde luid en waarschuwend. Het enige waar ze echt schrik voor had, andere paarden. De stemmen hebben haar altijd wijs gemaakt dat je in je eentje het veiligst bent en dat andere paarden je alleen maar pijn willen doen. Ze draaide zich naar het geluid en liet haar hoofd zakken en knabbelde war aan het gras. Misschien liep hij of zij dan gewoon voorbij haar en was ze dan toch nog alleen. Haar oren draaide zenuwachtig in het rond en probeerde elk geluid op te vangen.

"Voices" ~ "Speaking" ~ 507 words

I send someone to kill you

You send someone to kill me

Met lange, vlotte passen draafde het smal gebouwde paard door het bos. De lente was alweer volop in gang, overal kon je de fluitende vogeltjes horen, konijnen renden langs, soms zelfs een aantal hertjes. Toch, deerde deze schoonheid de hengst niet echt, hij kon zich op niets anders concentreren dan zijn eigen problemen. En problemen, die waren er genoeg in zijn leven.

Het jonge paard is nooit normaal geweest, zelfs niet drie jaar terug toen hij nog een klein veulentje was en de naam Graham droeg. Hij is geboren met een soort mentale stoornis, waardoor hij zich teveel in kan leven in anderen. Deze stoornis is de oorzaak van zijn “gave”, bij elk klein detail in de natuur dat niet klopt kan hij redeneren wat er is gebeurd. Veel paarden veroordelen hem om deze stoornis, dat hebben ze altijd al gedaan. Eerst durfde hij anderen nooit te vertellen over zijn stoornis, maar nu maakte het hem niets meer uit. So what, als ze hem eng vonden? Misschien dat ze hem dan ook een keer met rust lieten. Om hem te laten wegzakken in zijn depressies.

De depressiviteit was begonnen toen hij twee jaar was, een andere hengst – Hobbs – binnen zijn vriendengroep ontdekte over zijn gave. In een flits van paniek en angst, viel Hallucination de ander aan, Hobbs stierf – zonder dat het de bedoeling was – in het gevecht. Sindsdien wordt het jonge paard geteisterd door hallucinaties van het dode paard. Zijn mentale aanvallen, waren nog een ander punt van aandacht. Zodra een aanval begon, was hij niet langer zichzelf meer. Hij wist niet wat er gebeurde zodra hij een aanval kreeg, enkel dat hij een aantal uur later buiten bewust zijn raakte. De kans dat hij onbewust had gemoord tijdens zo’n aanval, was groot.

Verzonken in zijn eigen medelijden en flashbacks uit zijn leven, merkte hij amper op dat een ander paard bij hem in de buurt was. De geur van een onbekend paard drong zijn neus binnen en nog voordat hij doorhad dat er een ander paard was, draafde hij al de open plek op. Zijn ogen bleven hangen bij de palomino merrie, het was een mooi paard. Maar, dat maakte hem niet uit. Hij is en bleef homoseksueel. ”Hey,” sprak hij zacht, alvorens halt gehouden te hebben.

tag: Iblis | words: 379 | notes: x| ♥ amanda

» Hallucination
» Little {Hallucination}