Traumatized {Thyphon}

Thyphon bewoog zijn ranke, maar gespierde lichaam in een krachtige galop over de vlakte heen. De spieren rolde onder zijn goudkleurige vacht terwijl zijn staart de golven van de wind volgde. Zijn ademhaling liep gelijk met zijn galoppade. De hoeven van de hengst kwamen telkens met een slag op de grond. De zon deed zijn goudkleurige vacht nog meer opvallen en de zweetkristallen deden het extra glinsteren. Hij vertraagde tot een rustige draf en kon wel wat water gebruiken.

Wanneer hij de rivier naderde ging hij over naar stap en liet zijn lichaam even tot rust komen. Zijn hart pompte zijn bloed in een razend tempo door zijn aderen. De longen onder zijn ribben werkte hard om genoeg zuurstof binnen te krijgen. Een bries verliet zijn neusgaten wanneer hij de hoek om kwam en een merrie verbaast rong zag kijken. Zijn lippen trokken zich tot een halve glimlach, die wat weg had van een grijns.

Hij naderde de merrie en liep haar voorbij om zijn neus in het water te laten zakken en zo langzaam het water naar binnen te nemen. De merrie keek wat raar naar het water, maar hij liet het zoals het was. "Wat is je naam, popje?" Sprak hij. Hij was in het bezit van een charmante, zware en vooral sexy stem. Zijn ogen keken haar charmant en vriendelijk aan. Zachtjes kantelde hij zijn hoofd om zijn vraag wat meer kracht bij te zetten.

Bedaard draaide hij zijn hoofd naar achteren en blikte hij achter zich. Een geluid naderde zijn oren, maar zijn ogen vonden niks dat zijn dat geluid overeen kwam. Zijn ogen werden weer op de merrie gericht. "Wat doet zo'n schoonheid als jouw hier helemaal alleen?" Zijn neus duwde teder tegen haar schouder. Thyphon was een hengst die veel lieve woorden, complimenten en aanrakingen gebruikte om een merrie te doen smelten. Het was een truc. Eerst stelde hij ze gerust om ze daarna te plagen, enorm te plagen. Weer trokken zijn lippen zich tot een charmante, ietwat, sexy glimlach.

Thinking ~ "Speaking" ~ 336 words

Hij merkte dat de merrie zich helemaal niet op haar gemak voelde en zo had hij het graag. Een grijns trok over zijn lippen en mijn neusgaten kwamen meer open te staan. Zijn lange en smalle, maar gespierde benen brachten zijn lichaam in beweging en zo draaide hij eens rond de bonte merrie. "Clementine....." Hij liet de naam over zijn tong rollen en een akelige ondertoon klom tussen de klanken door. De vraag naar wat zijn naam was wilde hij het liefst van al negeren, maar ze mocht wel weten met wie ze oog in oog stond. Hij zou het haar niet gemakkelijk maken. "Thyphon." Zijn normaal zo sexy en charmante toon had plots een botte en ijskoude verandering.

De merrie was een muurbloempje, wat lichtjes te merken was aan haar lichaamstaal, maar hij had er maar wijselijk over gezwegen. "Dus je bent liever alleen?" Het was een overbodige vraag, toch stelde hij ze. Hij wachtte nog even voor hij verder ging. Zijn bruine ogen rolde over de omgeving en zijn oren draaide in het rond om elk geluid op te vangen. "Wel jammer, dat ik jouw nog niet alleen ga laten. Je bent te mooi om alleen rond te lopen." De charmante en sexy toon was er weer en er was niks meer te merken van zijn koele innerlijk in zijn stem. Hij bracht zijn smalle gespierde lichaam in beweging en zijn lange benen zorgde er voor dat hij goed overzicht had over alles. Zonder iets te zeggen liet hij aan zijn lichaamstaal merken dat ze mee moest wandelen.

Thyphon was niet het type paard dat vragen ging stellen over de merrie haar leven. Hij wist maar al te goed dat niemand graag op dat soort vragen antwoorden, of was hij misschien toch de enige die een hekel had aan dat soort paarden? Het soort dat erop uit was om heel je leven te kennen. Hij zwaaide zijn dunne staart tegen zijn flank aan om een stel lastige vliegen weg te jagen. Een hevige wind kwam uit het niets en blies zijn staart helemaal de andere kant op. Van manen die in zijn gezicht vlogen had hij echter geen last, want die had hij namelijk niet. Een pijnlijke stilte was tussen beide gevallen en Thyphon genoot van de spanning tussen beide, dat was zijn energie bron. Ongemakkelijkheid en angst. Een bries verliet zijn neusgaten. Hij besloot de stilte dan maar de onderbreken met meer geslijm. "Ik snap niet dat nog geen enkele hengst zo'n knappe merrie als jouw heeft opgemerkt?" Clementine was niet bepaald zijn type van merrie, hij hield meer van merrie's met een donkere kleur van vacht, maar met deze cliché zinnetjes kregen hij van elke merrie zijn zin.

Thinking ~ "Speaking" ~ 453 words