The change I waited for? { Odysseus }

Als gehypnotiseerd staarde de witte merrie naar het kabbelende water, vlak onder haar neus. Om de paar seconden stak ze haar bovenlip er even in, en keek dan hoe de druppels een spoor achter lieten in het snel onder haar door bewegende oppervlak. In eerste instantie waren het kringen, die al snel uitliepen naar alle kanten en een compleet andere vorm aan namen. Vreemd genoeg waren, juist op dit moment, zelfs haar gedachten bij het oppervlak, terwijl die de andere dagen constant bij de gestippelde hengst waren geweest. Dacht hij aan haar? Wist hij wat hij veroorzaakt had? Ja? Nee? Zou ze het voelen, als hij heel sterk aan haar dacht? Of was hij op dit moment weer met Artemis bezig? Was ze misschien al drachtig van zijn veulen, maar had ze te laat haar fout ingezien en probeerde ze nu dan toch afstand van de hengst te nemen? Een zachte zucht achter haar kondigde zijn komst aan. ‘Themis.’ Klonk zijn stem van achter haar, en de merrie draaide zich langzaam om. ’Hallo, Odysseus.’ Een emotieloze stem. Wat kwam hij doen?

‘Hallo Odysseus,’ klonk haar emotieloze stem. Een voor haar onbekende blik in de ogen van de hengst kondigde enkele stappen in haar richting aan. De merrie onderdrukte de opkomende neiging om hetzelfde aantal stappen achteruit te zetten, en bleef netjes op haar plek staan. ‘Vertel me nou eens, wat precies je probleem is? Je negeert me al dagen,’ werd het haar nors toe gebromd. Wat een blinde konijnenkeutel was het toch ook. Ze had niets anders van hem mogen verwachten. ‘Als het gaat om die hele situatie met Artmeis, jij moet toch ook wel in kunnen zien dat ik moet handelen vanuit het belang van de kudde?’ Langzaam knikte te witte merrie. Natuurlijk. Hij had het gedaan om het behoud van de kudde. ’Maar waarom moest je dan toch zeggen dat wij niet bij elkaar zijn? We hebben toch een serieus iets?’ Langzaam kwam de pijn in haar stem door haar façade heen. ’Dat je een beetje met haar flirt is tot daar aan toe. Zo ben je nu eenmaal. Ik kan je niet veranderen. Ik wil je niet veranderen.’

’Dat je een beetje met haar flirt is tot daar aan toe. Zo ben je nu eenmaal. Ik kan je niet veranderen. Ik wil je niet veranderen.’ besloot de merrie haar tirade. Het was bijzonder jammer dat de hengst niet snapte dat het eigenlijk al bijzonder was, zo vrij als ze hem liet. Zij stond toch ook niet met andere hengst te flirten? Al was dat misschien wel een heel goed idee… ‘Om hem bij de kudde te krijgen,’ zou haar excuus dan zijn, mocht de gestippelde hengst er ooit achter komen. En het werd tijd dat ze hem iets ander zou vertellen. Iets dat haar al een tijdje op de maag zat, maar waar ze nog geen moment voor had kunnen vinden. Anders was het enkel een ander probleem, mocht hij er ooit achter komen.

‘Wat wij hebben is ook serieus, ik wist alleen geen andere uitweg..’ Bracht hij er voorzichtig tegenin. ‘We kunnen het ons niet veroorloven leden te verliezen, Themis. En wist ik veel dat jij daar stond.’ De witte merrie zuchtte hoorbaar. ’Dat kon je ook niet weten. Het is alleen een vreselijk gevoel om te weten dat elk moment dat je alleen bent met een andere merrie, je onze relatie voor onecht kunt verklaren. Maar ik moet het misschien maar nemen, als jij dan tenminste dit van mij neemt..’ Even keek ze weg, om moed te verzamelen om dit er werkelijk uit te persen. Was dit nu dan toch echt wat ze ging doen? Ging ze het de hengst tegenover haar toch echt vertellen en misschien wel opnieuw zijn woede over zich heen roepen? Het was moeilijk het humeur van de hengst te bepalen, wat het moeilijk maakte om het juiste moment te kiezen. Nu? Of later, wanneer alles echt weer goed zat? ’Ik heb, heel vroeger, een zoon en een dochter gehad. Van een hengst die ik daarna nooit meer gezien heb. Het was een tweeling. En in ieder geval mijn zoon, leeft nu in Chimorea. Ik liep hem laatst tegen het lijf,’ vertelde de merrie voorzichtig, en kromp alvast ineen voor de reactie van de hengst.

’Ik heb, heel vroeger, een zoon en een dochter gehad. Van een hengst die ik daarna nooit meer gezien heb. Het was een tweeling. En in ieder geval mijn zoon, leeft nu in Chimorea. Ik liep hem laatst tegen het lijf,’ vertelde de witte merrie voorzichtig. Haar instinct vertelde haar vast wat in een te krimpen, misschien dat de vermeende ‘vijand’ haar dan minder makkelijk als prooi zou zien. Want dat was immers waar ze bang voor was. Een uitbarsting, uit de kudde getrapt worden, en achterna gezeten worden door de paarden waar ze eens het bevel over had gehad, zoals de konijnen die ze zelf op hoorde te jagen. Dit zou haar niet gebeuren. Vandaag niet, morgen niet… Haar instinct had best prima ideeën, zo af en toe.

Echter bleef de vermeende uitbarsting uit. ‘Waarom heb je het me niet eerder verteld?’ Was het eerste dat de hengst voor haar over zijn lippen bracht. Odysseus leek met stomheid geslagen, en bijna schoot Themis in haar verdedigende modus. Ze was jong en onbezonnen, op die leeftijd maakte toch iedereen fouten? Echter had ze moeten weten dat de hengst in kwestie niet te vertrouwen was. Had ze moeten luisteren naar enkele anderen, die ze voor straf in stukken had gescheurd. Ze had hen gestraft voor het uiten van de waarheid, en dat deed haar nog steeds pijn, diep van binnen. Echter was het te laat om om de gevallenen te wenen. Daar waren latere, doch even belangrijke tijden voor. Later zou ze aan hen denken, mochten haar gedachten de vrije loop gaan. Op het moment had ze echter al haar gezonde verstand nodig om dit gesprek in goede banen te leiden.

‘Hoe eh.. Hoe gaat het met je zoon?’ glimlachte de gespikkelde hengst voorzichtig. Enkele tellen staarde de merrie hem met stomheid geslagen aan, om zich vervolgens snel weer te herpakken. ’Het gaat eigenlijk best wel goed met hem. Al heeft hij zijn naam van Graham naar Hallucination verandert, om wat kwesties in het verleden.’ Beschaamd staarde de merrie de andere kant op, terwijl ze bedacht waarom ze het hem niet gezegd had. Het was een vreselijke rede, maar voor haar was het genoeg geweest. Zo naïef was ze eerder nooit geweest. ’Ik heb het niet verteld omdat ze niet slecht zijn. Niet zoals wij. Ze zouden nooit een kuddelid worden. Ik dacht het fout, en dat spijt me Ody. Maar hij maakt het goed. Hij is er achter gekomen dat hij homo is.’ Het laatste uitte ze met een trotse glimlach. Het was goed dat hij er voor uit kwam. Er waren paarden die zijn voorbeeld wel eens zouden mogen volgen.

’Het gaat eigenlijk best wel goed met hem. Al heeft hij zijn naam van Graham naar Hallucination verandert, om wat kwesties in het verleden.’ De hengst tegenover haar knikte, en toverde een kleine glimlach om de lippen van de merrie. Het voelde goed het hem verteld te hebben, nu hij er niet heftig op reageerde. Misschien dat hij ooit Hallucination kon ontmoeten, net zoals haar zoon zelf heel graag wilde. ‘Ik hbe het niet verteld omdat ze niet slecht zijn. Niet zoals wij. Ze zouden nooit een kuddelid worden. Ik dacht het fout, en dat spijt me Ody. Maar hij maakt het goed. Hij is er achter gekomen dat hij homo is.’ Odysseus hield zijn hoofd nadenkend schuin, voordat hij een antwoord over zijn lippen liet komen.

‘klinkt als een bijzonder paard, die zoon van je. Maar hij zal vast nooit zo bijzonder zijn als zijn moeder.’ Vervolgde hij grijnzend, en hij raakte voorzichtig haar neus aan. De witte merrie glimlachte, terwijl ze knikte. ’Het is absoluut een bijzonder paard geworden. Maar dat siert hem. Je zult het vanzelf wel zien als je hem eens ontmoet,’ werden de laatste woorden grinnikend uitgesproken, terwijl ze langs hem ging staan en haar neus tegen zijn witte hals liet rusten. ’Ik zie je snel weer Odysseus. Take care, my dear.’ Terwijl deze woorden over haar lippen rolden, stapte de witte merrie rustig weg. Mocht er nog iets zijn, dan kon hij haar terugroepen. Had hij niets meer te zeggen, dan zou ze hem snel genoeg weer zien.

Langzaam plaatste de witte kruising haar hoeven voor de ander. Linksvoor, rechtsvoor, linksvoor, rechtsvoor… In een haast sloffend tempo. Een vreemde gevoel in haar binnenste zei haar dat de gestippelde hengst nog iets te zeggen had, dat ze zich niet te snel van hem moest verwijderen en hem de tijd moest geven om misschien… iets te roepen, of haar terug te halen. Of om haar fysiek tegen te houden, misschien wel. En hoe vreemd ook, haar gevoel kreeg gelijk. ‘Missy, wacht.’ Klonk de stem van haar partner achter haar op. ‘Zou je dan nog wel veulens willen? Met mij bedoel ik… Angezien je al een tweeling hebt…?’ Een grinnik rolde over haar lippen, terwijl de merrie zich langzaam omdraaide. ’Maar natuurlijk Odysseus. Met jou altijd.’