Sooner or later it's over (Morax)

Nykurinn gooide haar hoofd fel omhoog. Haar hoefgetrappel op de gladde rotsen echode tegen de rotswanden. De merrie had geen idee waar ze was of waar ze heen moest. Het enige waar ze zeker van was, was dat ze bezig was met gekkenwerk. Enkele meters verderop zag ze sneeuw liggen, ze moest zich op een zodanig hoog punt bevinden dat sneeuw niet meer smolt. De lucht om haar heen was ijl, wat ervoor zorgde dat ze onregelmatig adem hield en regelmatig naar adem moest snakken. Haar flanken bewogen hevig en haar hart klopte snel in haar keel. En adrenaline stokte door heel haar roetzwarte lichaam. En ze genoot ervan, elke seconde van het moment.
Zodra ze een hoef in de sneeuw zette, schoot er een rilling door haar lichaam heen. Ze had het geluid van krakende sneeuw onder haar hoeven lange tijd niet meer gehoord. Waar zij vandaan kwam, sneeuwde het bijna nooit. Koude wind nam Nykurinns staart in zijn greep, speelde met de lange lokken en omarmde haar relatief lange staartwortel. Totaal in contrast met haar staart waren haar dunne maantjes. De dunne plukjes haar groeiden nou eenmaal niet meer en ze lagen bijna altijd warrig op haar manenkam. De wind kon de korte plukken enkel wat heen en weer schudden.

Nykur naderde de top. Ze voelde de druk van de lucht in haar oren versterken en de temperatuur was kouder. Vele paarden zouden snel naar de dalen trekken, waar gras groeide en de temperatuur aangenaam was. Nykurinn moest toegegeven dat ze troosteloze gebieden prefereerde. Toch moest zij ook overleven, en vruchtbare gebieden waren daarvoor nodig.
Hijgend bleef Nykurinn stilstaan op het hoogste punt wat ze kon vinden. Honderden meters onder haar kon ze groene heuvels, kleurige weiden en riviertjes zien. Nykurinn nam de tijd om op adem te komen en haar lichaam aan het nieuwe klimaat te laten wennen.

Nykurinn had lange tijd alleen geleefd. Niet heel lang geleden leefde ze in een kudde, kilometers in het zuiden. Het was niet haar keuze geweest om de kudde te verlaten, kuddes van buitenaf bedreigden haar territorium. Nykurinn had in eerste instantie gezegd om haar gebied te verdedigen, te vechten voor haar kudde. Loyaal zoals ieder ander om zich heen. Alleen de tegenstander deed haar inzien dat het geen nut had. Waarom verliezen terwijl je ook aan de winnende hand kon staan, was haar redenatie geweest. Zij kon haar kuddeleden wel zien lijden, zo lang ze haar eigen hachje maar kon redden. Helaas ging haar plan iets anders in werk. De andere kuddes accepteerde haar natuurlijk niet (iets wat niet in haar stomme brein ook maar een seconde aan had gedubd) en haar oude kudde wilde niets meer van haar weten. Ze was aan de dood ontsnapt, wat haar nu hier bracht. En wat had ze hier te zoeken?
Niets. Er was hier niets. En dat maakte haar kalm. Dit was een van de weinige plekken waar ze helder kon nadenken, niet de druk van de omgeving om haar heen of andere paarden die in haar nek liepen te hijgen. Haar oude fouten hadden haar tot realiteit gebracht. Het had haar intelligenter gemaakt.

Nieuwe echo's drongen in haar oren. Echo's van hoeven tegen de rotspartijen zoals die van haar enkele minuten geleden hadden gedaan. Haar oren spitsten zich in eerste instantie als een reflex naar het geluid, maar zodra ze realiseerde wat het was, draaiden ze fel achter in haar nek. Nykurinn was niet een merrie die van gezellig theeleuten hield. Ze voelde zich net voor het eerst in haar leven echt vrij. Vrij van de bedrukking van andere paarden en bomen om haar heen. Bergen was niet haar leefgebied, ze waren het nooit geweest. Ze had ze alleen van een afstand kunnen aanschouwen, afgetekend aan de horizon. Altijd had ze ervan gedroomd om de steile wanden op te galopperen en van de wind te genieten. Nooit had ze geweten wat het gevoel was om op een bergtop te staan.  Nu werd die vrijheid verstoord.
Nykurinn snoof. Haar ogen scanden de omgeving af. Zodra ze het kraken van de sneeuw hoorde, gooide ze haar hoofd omhoog. Ze drukte haar kin in de lucht. Een donkerbruine hengst ontstond op haar netvlies. Nykur liet haar hoofd iets zakken toen ze de spieren van de hengst zag. Tegen hem zou ze niet kunnen opboksen, hij zou sterker zijn dan haar. Als ze nu te stoer ging doen, kon ze zo van de bergtop af kunnen tuimelen. Toch liet ze haar oren in haar nek en keek de hengst vurig aan. Ze wachtte tot hij bij haar kwam.
'En wie mag jij dan wel zijn?' vroeg de zwarte merrie fel toen de hengst binnen gehoorafstand kwam. Haar ogen gleden vlug over het lichaam van de donkerbruine hengst. Nieuwsgierigheid borrelde in haar op. Ja, wie mocht deze hengst dan wel zijn?