The silence of the forest {Open}

"Weet je zeker dat het hier veilig is, Hold?" De zwarte schim knikte. Zijn roodgloeiende ogen keken haar vriendelijk aan. "Ik zal je beschermen mocht er ook maar een vlieg je aanraken," zei hij zachtjes. De schimmel trok even met haar oren toen ze hoorde dat Shade snoof. Shade was er eerder dan Hold voor haar verschenen toen ze voor de eerste keer de stemmen in haar hoofd hoorde. Dag na dag werden de twee scherper voor haar ogen en ze had al het vermoeden dat ze Passion ook snel terug zou zien. Passion verscheen meestal als een gevlekte schim met groene ogen, ze was vriendelijk, maar erg zwak en verdween altijd na een paar tellen. Soms kon Delusion haar waarnemen, haar stem althans. Dan kon ze de zwakke, aanmoedigende woorden van haar horen en dan kreeg ze terug moed. Shade liet zijn blauwgloeiende ogen langs de grond gaan. De zwarte gestalte stond naast haar, terwijl de voskleurige schim van Hold zich voor hun verder stapte, de duisternis van het woud in. "Hold," De stem van Shade klonk scherp. "Dit voelt echt niet veilig aan," Delusion keek even van het zwarte paard naar de vos. Zijn rode ogen priemend in dat van Shade. "Kom op, ben je zo bang?" Vroeg hij, een stem gevuld met spot en bezorgdheid. Het eerste was waarschijnlijk op Shade gericht, maar de tweede toon voor haar. Ze sloeg haar ogen van de twee en knikte. Haar hoofd ging laag, toch raakte hij de grond niet. "Zie je, we kunnen beter ergens anders heen gaan!" Opperde de schim aan Hold. De duistere blik in de ogen van de voskleurige, liet Delusion verschieten en ze stapte behoedzaam naar achter. Beide koppen draaide zich naar haar, maar ze waren niet op haar, maar op iets achter haar gericht. De schimmel merrie volgde hun blik en draaide zich behoedzaam om. Nog voor ze kon zien wie het was, had Hold al woorden tegen Delusion gezegd. "Merrie, War Horses, zwart, ik gok rond de 4 jaar," De merrie knikte. "Bedankt Hold," zei ze nog voordat ze oogcontact maakte met de merrie. Ze knikte even vriendelijk en keek toen even schuin naar Shade, die zich naast haar had gevoegd.

{OOC: Hold en Shade zijn niet echt, maar beelden en haar hoofd die ze zich voorstelt, dus je kan ze niet zien ;3}

Toen ze haar ogen terug op het paard voor haar richtte, zag ze spot in haar gezicht. Delusion sloeg haar ogen van de merrie, te bang voor scheldwoorden. Ze voelde hoe een streling haar raakte en ze keek op. Hold had zijn neus tegen haar flank geduwd. Ze hapte even naar adem... De merrie had hem nog nooit zo... Zo... Paardachtig gezien. "Aha, dus jij hebt al door dat het hier spookt." De schimmel keek op en ontmoette even de spottende blik van de pikzwarte merrie. "Je zou hier niet moeten komen, het is hier bijzonder gevaarlijk." Delusion keek haar even aan, een gemengde blik van angst en onwetendheid was weerspiegeld in haar ogen. "Spookt?" Herhaalde ze de woorden van het paard. "Het spookt hier helemaal niet," Hold grinnikte zachtjes. "Ik denk dat ze niet goed bij haar kop is," Even moest Delusion ook grijnzen. "Hold zegt me dat het veilig is en Shade is hier om me te beschermen, dus kan niks me pijn doen," bevestigde ze de merrie. Ze wist dat zij hen nooit zouden achterlaten, niet zoals Passion, die zich maar om de zoveel dagen liet zien.

"Ach ja, Hold en Shade. En waar zie jij die?" Delusion fronste, zag dat paard ze dan niet. Shade slikte. "Die is niet goed bij haar kop, Delu," zei Hold scherp. Zijn voskleurige contouren waren duidelijk en hij leek nog feller te gloeien dan ooit tevoren. Delusion huiverde. Wat als dit paard hen niet zag? Nee, zij zag ze. Shade en Hold waren er, zij kon gewoon niks zien. Ze spreidde haar benen en liet even een vijandige blik op de merrie vallen. "Hold heeft gelijk," siste ze. "Ik dacht dat jij zeker wist dat het hier niet spookte." Het paard probeerde zich groot te maken. Maar de schimmel liet zich niet doen en maakte zich ook zo groot mogelijk. Haar ogen priemend in dat van de merrie. Ze had twee paarden aan haar kant terwijl dit paard niet eens één levensvorm aan haar kant had. De overwinning lag al voor haar klaar, ze moest het nu enkel nog gaan ophalen. "Het spookt hier ook niet," siste ze. "Jij denkt dat alleen."

Het paard rolde met haar ogen en liet een zucht horen. Delusion legde haar oren plat in haar nek. "Natúúrlijk weet ik dat het hier niet spookt. Ik probeer je gewoon weg te jagen, maar als dat niet op die manier werkt doen we het wel anders." Nog voor ze iets kon doen vloog de merrie naar voren en stampte ze in haar zij. De schimmelmerrie verkrampte even van de pijn, maar al snel voelde ze de warmte van buiten, die haar tot aan het bot verwarmde. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe de neus van Hold tegen haar flank was aangedrukt. Een rode gloed omringde de plek waar ze was geraakt en even hapte ze naar adem. Het was de eerste keer dat ze pijn voelde, toch na een stamp. Was dit iets nieuws? Ze keek even naar de merrie. Schok was te lezen in haar ogen toen ze zag hoe Shade naast haar stond. Zijn blauwe ogen priemend in de hare. Hij drukte zijn neus tegen de rechter achterhand van de merrie. Wel meteen snapte Delusion hem. Ze moest haar daar aanvallen! Ze sprong naar links, zette haar gewicht op haar achterhand en raasde met haar hoeven door de lucht, tot ze rechts neerkwamen en ze razendsnel haar achterhand kon draaien naar de rechterkant van de merrie. Ze strekte haar benen en probeerde zo hard mogelijk te stampen in diens flank. Toen ze dacht dat ze haar had geraakt, draaide ze haar lichaam, deinsde ze achteruit, waarna ze naar voren sprong en recht op de merrie sprong. Haar hoeven dreigend gericht op de borstkast van de merrie, waar ze op probeerde te landen.