ϟ When thunder happens ϟ

O

nderhand was het al weer zeven dagen geleden, dat de witte merrie haar kudde had verlaten. Ze was er klaar mee geweest. De ruzie had haar tot het uiterste gedreven. Het had gevoeld alsof het het allemaal niet meer waard was. En dan ook nog het geen dat met Odysseus voor was gevallen. Nadat de hengst compleet uit beeld verdwenen was, had de merrie zich op haar voorknieën laten vallen, en was daar een tijdje blijven staan, tot ze weer genoeg kracht had om op te staan en verder te gaan. Maar, zoals eerder gezegd, een gebroken duivel moest breken. Zij was altijd al een duivel geweest. Odysseus had haar gebroken. Het was tijd geweest anderen te breken. En vandaag de dag waren de tekenen duidelijk te zien. De witte merrie zat onder de bloedvlekken. In het begin had ze gedood om het doden en om de geur van het bloed die haar nu constant omringde. Later was ze netter met het bloed om gesprongen en had ze haar manen, staart en benen netjes geverfd. Al met al was het niet langer een fraai gezicht. Ze had een spoor van dood en verderf achter zich gelaten, en niet alleen de konijnen hadden eraan moeten geloven. Ook herten, vogels... Eigenlijk alles wat ze te pakken had kunnen krijgen. Haar woede begon langzaam aan te koelen. Echter was haar verdriet nog lang niet geweken. Het pad dat ze bewandeld had, was makkelijk te zien, uitgesleten in het oude graanveld. De sneeuw had hier weinig kans gehad, en het zag er prachtig uit in het licht van de zonsopgang.

ϟ Odysseus

from Kíli @ Kickstart

M

et een gefakete glimlach deed de merrie een poging een wat beter begaanbaar pad door het korenveld te vinden. Ze wilde nog niet dat haar bloedvlekken er al zo snel af zouden gaan. Ze was er nog niet aan toe de tekenen van haar verdriet weg te wassen, wit te wassen, letterlijk en figuurlijk. Het was nog steeds moeilijk voor de merrie te denken aan het gebeurde, de hengst die haar daar gewoon had laten staan, met al haar verdriet. Het was moeilijk, zo moeilijk voor haar geweest. Nog steeds zwierf Odysseus constant aan het randje van haar gedachten, snauwde haar af bij elke stap die ze deed. Het voelde alsof iemand een zwaar blok aan haar schouders had gehangen, dat elke keer dat de hengst haar afsnauwde zwaarder werd, haar neer wilde drukken. Woorden waren genoeg. Herinneringen waren genoeg. Aan hem. Toen zijn stem zacht haar naam riep, dacht Themis dan ook dat haar gedachten haar parten speelden. Ze verbeelde het zich, de hengst kon niet echt hier zijn. Op haar pad. Het kon niet. Was hij haar komen zoeken? Had hij haar geur gevolgd? Waarom was hij hier? Wilde hij haar witte vacht opnieuw rood kleuren, maar dit maal met haar eigen bloed? 'Odysseus?' hinnikte de merrie zacht terug, en begon in de richting van het geluid te lopen. En daar was hij dan. Hij kwam langzaam dichterbij, en ook de merrie zelf begon langzaam naar hem toe te lopen. 'Hoe heb je me gevonden? Waarom ben je hier...?'

from Kíli @ Kickstart

D

e hengst voor haar zweeg. De almachtige Odysseus kwam niet uit zijn woorden. Bizar. Maar, de situatie was natuurlijk ook geheel anders dan normaal. 'Het bloed is van een afstandje te ruiken, dus besloot ik het spoor te vonden en kwam bij jou uit.' zuchtte de hengst. De merrie keek een moment achterom, naar de niet al te net aangebrachte vlekken op haar flanken. 'Je ziet er vreselijk uit meid, wat heb je gedaan?' 'En wat vind je van mijn benen en manen dan?' Deed ze een slappe poging tot een grap. Ze schudde kort haar hoofd. 'Een gebroken duivel moet breken.' Antwoordde ze simpelweg, haar schouders lichtjes ophalende. 'En ik heb me niet tot de konijnen beperkt, ditmaal.' klonk haar stem een tweede keer, duisterder dit keer.

from Kíli @ Kickstart

T

ot haar angst schudde Odysseus zijn hoofd. Niet lachend, niet eens glimlachend. Keurde hij het dan af...? Ze waren immers een slechte kudde...? Het beangstigde de merrie. 'Missy, waar ben je in hemelsnaam mee bezig?' hinnikte de hengst haar zacht toe. Maar zag hij dat dan niet? Ze probeerde haar verdriet te vergeten, maar in plaats daarvan stelde ze het uit tot de momenten dat ze met simpeler dingen bezig was, zoals eten. Dan overspoelde het haar. Moest ze eerlijk zijn? 'Ik probeer dingen te vergeten.' Klonk haar stem zwak op. Snapte hij dan niet wat hij met haar gedaan had, toen hij plotseling wegrende en haar gebroken achter liet? 'Ik begrijp dat je plezier hebt in het doden, maar gaat dit niet een beetje té ver?' De merrie schudde zachtjes haar hoofd. 'We zijn herbivoren. We hebben geen vlees nodig om te overleven.' was haar zwakke tegenwerping. Odysseus zette nog een stap in haar richting. 'En trouwens, ik wist dat je een duivel was. Maar sinds wanneer ben je gebroken?' Themis staarde naar de grond. Misschien was het beter om eerlijk te zijn. Ze hoefde de kudde toch niet meer in, op dit moment. Misschien moest ze zeggen waar het op stond. 'Jij hebt me gebroken Odysseus. Door weg te rennen. Ik... ik ben zwak.'

from Kíli @ Kickstart

'J

ij hebt me gebroken Odysseus. Door weg te rennen. Ik... ik ben zwak.' 'Ik.. eh..' stamelde de hengst voor haar. Nog steeds was Odysseus zwijgzaam. Vreemd. Heel vreemd. Ook keek hij haar niet aan, maar de merrie merkte het niet omdat ze zelf ook naar de grond staarde. Immers waren daar prachtige patronen te zien, die gevormd werden door verdwaalde volkjes sneeuw, verdorde stengels koren, aarde, vreemde plantjes, insecten, molshopen... 'Dat.. dat.. Ik had niet weg moeten rennen.' klonk het aarzelend op. 'Ik was gewoon.. in de war..' De merrie knikte zwak. 'Aha.' Dat was nog steeds geen excuus. Niet goed genoeg, in ieder geval. 'En.. eh... Waar was je door in de war, dan?'

from Kíli @ Kickstart

D

e grond was eigenlijk best wel interessant... besefte de merrie. Best intrigerend. 'Missy. Heb je dat dan echt niet door? Jij bent de eerste die ik echt leuk vind. Ik ken dat gevoel niet, ik raak ervan in de war en dat gedoe van daarnet heeft er niet echt bij geholpen..' De witte merrie slikte een keer. 'Oh.' was alles dat ze uit wist te brengen, terwijl ze haar hoofd iets ophief en de hengst eenmalig diep in zijn ogen keek. Bij zijn volgende woorden keek de merrie echter al weer naar de grond. 'Sowieso was ik al langere tijd in de war, eigenlijk voornamelijk sinds het moment waarop jij vertrok. Sinds de ruzie.' Nog een keer 'oh' zou dom klinken, besefte Themis. Maar ze had haar mond al geopend, en liet haar lippen daarom maar een geluidloos 'oh' vormen. 'Maar... Wat kan ik daar dan aan doen?' Klonk haar stem plotseling heel onschuldig, terwijl ze enkele passen naar voren deed en haar neus vlak voor die van hem liet zweven.

from Kíli @ Kickstart

O

pnieuw had de merrie haar blik naar de grond geslagen. De hengst had gesproken, zij was dichter bij hem gaan staan en had terug gesproken. Echter zag de merrie in zijn ogen dat ze te dicht bij was gekomen. Maar wat wilde de hengst dan? Hij had gezegd dat hij haar leuk vond, maar als ze dichterbij kwam was het niet goed. Haastig nam ze enkele passen achterwaarts, waardoor er weer meer ruimte tussen hen in ontstond. Ze wilde niet dat hij nog een keer van haar weg zou rennen. Het zou trouwens de konijnen populatie ernstig in gevaar kunnen brengen. 'Nou.. Je zou..' begon Odysseus. 'Je zou terug kunnen komen, je opnieuw aan kunnen sluiten bij de kudde.' Klonk zijn stem. Hij gaf haar nieuwe stof tot nadenken. Wilde ze dit wel? 'En je zou kunnen zeggen dat je net zoveel van mij houdt als ik van jou, hoewel dat waarschijnlijk onmogelijk is aangezien ik toch wel meer van jou houdt.' Deze woorden deden haar breed glimlachen. 'Bij deze. Ik hou van je Odysseus. Op dezelfde manier als jij van mij houd.' Haar stem klonk plotseling weer vast en vol kracht.

from Kíli @ Kickstart

E

n nu, zou dan ongetwijfeld de, o zo gevreesde, vraag komen. Dat kon niet anders, als de hengst echt van haar hield. Zou hij het snappen? Zou hij het accepteren? Themis besefte dat ze niet vreemd op zou kijken, als deze comedie enkel zou zijn om haar terug in de kudde te kunnen trekken. Maar ze zou zien. Ze zou zien. En, als dat werkelijk zo was, was ze eerder weg dan hij zich voor kon stellen. Odysseus zette enkele stappen naar voren, om de open gelaten ruimte te vullen, en drukte kort, enkele seconden, zijn neus tegen haar vacht. Vervolgens volgde een enkele stap achteruit. Een kleine glimlach krulde de mondhoeken van de merrie omhoog, kwam het dan nu? Zou hij het snappen? 'En eh.. je wilt zeker niet meer terug bij de kudde?' klonk zijn stem zacht. 'Ik.. Jawel. Ik zou graag terugkomen.' Begon zij haar antwoord te formuleren. Ze moest voorzichtig zijn. Geen valse verwachtingen creëren. 'Maar ik heb vrijheid nodig. Ik reageer op de roep van mijn naam, zal altijd in de buurt zijn, zal altijd een oogje in het zeil houden. Maar ik kan er niet tegen in een groep te leven. In tegenstelling tot de meesten van ons soort, ben ik geen kuddedier.'

from Kíli @ Kickstart

L

angzaam boog de knabstrupper hengst zijn hoofd, en begon aan een antwoord. 'Maar ehm.. dan ben je dus wel weer mijn Follower?' begon hij licht te grijnzen. 'Blijf bij me, Missy.' fluisterde hij de woorden in haar oor, na enkele stappen naar haar toe te hebben gezet. 'Natuurlijk. Ik zou je volgen tot het einde van de wereld. Als dat er al is.' Fluisterde ze voorzichtig terug, nog steeds iets op haar hoede. Met hengsten wist je het maar nooit. Haar hart was al vaak genoeg gebroken. En dan had zij, op haar beurt, die hengsten gebroken. Niemand mocht met haar sollen. Enkel de paarden die haar het dichtst bij stonden, konden haar dingen maken. Echter liet zij nooit iemand zo dicht bij komen. Maar deze gespikkelde hengst was een grote uitzondering. Hij was dichter bij gekomen dan ooit iemand gelukt was. Maar hoe dichtbij zou ze hem laten komen, zonder hem pijn te doen? Het kon niet lang meer duren.

from Kíli @ Kickstart

E

r werd gezewegen, maar de hengst tegenover haar grijnsde breed en de stilte drukte niet langer tegen haar trommelvliezen. Het was geen geladen stilte, zoals ze die zo vaak was tegengekomen. Geen storende stilte, zoals ze die zo vaak had meegemaakt. Het was prima om te zwijgen, omdat er geen woorden meer nodig waren. Zij was weer de Follower, hij stond nog steeds boven haar, maar niet langer op een drukkende manier. Themis had haar punt gemaakt, had laten weten hoe het zat en hoe ze het wilde hebben. Waar het op stond. En - wonderbaarlijk genoeg - had de hengst dat geaccepteerd en had hij geen ander antwoord uit haar mond gewrongen. Zoals anderen dat vroeger deden. De merrie kapte haar gedachten direct af, het was nu geen tijd om oude koeien uit de sloot te halen. Die anderen waren dood of nooit meer terug gezien nadat zij ze zwaar verwond had. Niets om je zorgen over te maken. 'Dus ehm, zullen we dan maar terug naar de kudde? Dan kunnen we ze even duidelijk maken dat ik mijn geliefde Follower weer terug heb en niet meer zo hopeloos ben als de dagen dat ik zonder jou zat.' hinnikte de hengst, en draaide zich zonder op antwoord te wachten om. De merrie knikte tegen zijn rug, en liep hem glimlachend achterna.