When the sun sets {Brando}

Alle verschillende kleuren van bloesems en vleugels vanb vlinders deden Brando bijna pijn aan zijn ogen. Brando liep in een trage tred tussen de dikke stammen. De geuren van bloemen in bloei waren hem te zoet. Hij kon niet meer op zijn neus vertrouwen, het enige wat hij rook was de zoete geur van nectar.
De Arabier besloot dat het het beste was dat hij hier maar weg moest. Hij gooide zijn hoofd omhoog en met een zwiep van zijn staart versnelde hij zijn pas. Rustig draafde hij met zijn staart omhoog verder. Hij dacht dat hij bijna verlost was van dit gebied, toen hij een stem zijn naam hoorde roepen. Brando draaide zijn oren en keek opzij. Daar zag hij de gouden vacht van Sunset.
Brando toverde een vrolijke grijns op zijn gezicht en in een paar galopsprongen stond hij voor de neus van zijn vriendin. Hij had haar al een poosje niet gezien en omdat hij nog weinig paarden in dit gebied kende, was een goede vriendin altijd leuk om te hebben. 'Sunset,' zei hij met een speels toontje en duwde zijn neus begroetend tegen haar hals en ademde haar zoete merriegeur in. Hij draaide zijn puntige oren naar voren en keek met zijn honingkleurige ogen in de hare. 'Hoe gaat het?' vroeg hij vervolgens om het gesprek op gang te krijgen.