Evil is very close {Odysseus}

---

De gevlekte hengst had de laatste paar dagen zijn kudde zo veel als mogelijk vermeden, hij was enkel bij hun om het water, of de slaapplaats te wijzen en ze een klein beetje te sturen. Ook zijn partner – Themis – was hij blijven vermijden, hij had niet met haar over de kudde gesproken, noch over hun dochtertje. Maar hij had haar dan ook zijn redenen voor, gruwelijke redenen. Of nou ja één gruwelijke reden, waarvan hij niet dacht dat hij er ooit toe in staat zou zijn. Maar, het tegendeel was bewezen. Hij had het wel degelijk gedaan. Hij had zich gewaden in het bloed van een paard, voor wraak. Normaal was dat niet zo speciaal voor hem, het kwam regelmatig voor dat hij een paard zijn laatste adem uitblies door zijn doen. Echter, waren de zorgen van deze dood hem wel iets te groot. Het had dan ook niet lang geduurd, voordat hij alsnog paden kruiste met zijn witte partner. Die onderhand ook afwist van zijn zorgen. Een apart bekende geur drong zijn neus binnen, het lukte hem alleen niet om de geur ook daadwerkelijk te plaatsen. Het duurde niet lang voordat hij uit onoplettendheid bijna tegen een gestippelde merrie opknalde. Nee.. hij kende haar niet. Of toch..? Nee.. ”Hoi,” klonk zijn stem ietwat verward.

---

‘’Hoi, het lijkt erop dat ik bezoek heb. Met wie heb ik het genoegen?’’ De gevlekte hengst nam de “onbekende” merrie nogmaals in zich op, hij herkende haar ergens van. Dat wist hij zeker. Maar.. waarvan? ”Ik ben Odysseus,” klonk zijn stem, met nog altijd een verwarde ondertoon. Hij probeerde nog altijd te bedenken waar hij de ander van herkende. Ze kwam hem zo bekend voor, haar geur althans. Hij huiverde, dook zelfs ietwat ineen toen hij de geur eindelijk kon plaatsen. Familie. Het was de geur van familie. Een paar dagen geleden was hij nog doorgedrongen in zijn neus, toen hij.. Een zucht rolde over zijn lippen, terwijl hij de merrie peinzend aankeek. ”Demone?”

---

De gestippelde hengst had het paard dat tegenover hem stond nogmaals in zich opgenomen, tot de veronderstelling komende dat de twee elkaar wel degelijk kende. Het was zijn bloedeigen nichtje die tegenover hem stond, Demone. Hij had haar in geen jaren meer gezien, slechts toen ze nog heel klein was. Immers, was hun leeftijdsverschil vrij groot. ‘’Ja dat ben ik. Je heb op dit moment een gesprek met je eigen nichtje. Ik heb jou echt al heel lang niet meer gezien. Hoe gaat het?’’ hinnikte de merrie hem nieuwsgierig toe. ”Het gaat eigenlijk wel goed, een soort van,” hij toverde zijn kenmerkende schuine glimlach op zijn gezicht, die er altijd een beetje spottend uit zag. ”Met jou?” klonk zijn tegenvraag. ”En hoe gaat het met Setan?” Odysseus was altijd goede vrienden geweest met de broer van Demone, echter hadden ze elkaar in geen tijden meer gezien.