Let it go {Flicka}

CLAP ALONG IF YOU'RE HAPPY

Flicka was een tijdje alleen op pad.
De shetlander was ondanks haar jonge leeftijd haar erg gekleineerd en pijn gedaan.
Haar vader was nooit trots op haar geweest, ze was zoals hij had gezegd een waardeloos levend wezen dat helaas op de wereld was gekomen. Haar moeder had misschien nooit de bedoeling om haar te kwetsen, maar die had gewoon niet het lef om tegen haar vader in te gaan.
Dan was er ook nog haar broer, die haar altijd vertelde dat ze beter dood zou kunnen zijn omdat niemand haar zou missen.
Dit had de merrie erg gekwetst en haar verleden had er waarschijnlijk voor gezorgd dat ze nooit honderd procent gelukkig zou zijn met zichzelf.
Plotseling rook Flicka de geur van een ander paard.
Ze begon een beetje rond te stappen en zag toen vaag een wit paard staan.
Voorzichtig liep ze richting het paard, echter met hele kleine passen omdat ze bang was het witte paard af te schrikken.

CLAP ALONG IF YOU'RE HAPPY

Flicka was na enkele kleine passen steel komen te staan.
Het onbekende witte paard had ook een paar passen dichterbij gezet, maar de angst was duidelijk zichtbaar.
”H-hoi,” had het witte onbekende paard gestameld.
”Ik ben.. Clem..” had het paard nogmaals gestameld.
”Clementine,” daar was het dier zacht mee geëindigd.
Om het dier niet af te schrikken besloot Flicka rustig en zacht zichzelf voor te stellen.
De shetlander wilde absoluut voorkomen dat het onbekende paard weg zou gaan uit angst.
Zo eng was Flicka immers niet, ze zou nooit iemand wat kwaad doen, maar dat kon het onbekende dier nog niet weten.
´´Mijn naam is Flicka´´ zei de merrie zacht.
De shetlander wachtte rustig en geduldig de reactie af.

CLAP ALONG IF YOU'RE HAPPY

”Ik ehm, het is een lange tijd geleden dat ik voor het laatst een ander paard heb gezien.” Had Clementine verklaard. Flicka knikte even.
”Hoe gaat het?”
‘’Het gaat wel’’, antwoordde de merrie verlegen.
‘’Voor mij is het ook al een lange tijd geleden dat ik met andere paarden heb gezien, dus je bent niet de enige.
En hoe gaat het met jou?’’
De shetlander had een vriendelijke glimlach.
Flicka was ontzettend lief, maar haar onzekerheid zat haar altijd in de weg.
Ze had altijd al dat ze niet heel blij was met zichzelf omdat ze dacht dat ze het nooit honderd procent goed deed.
Het communiceren met anderen ging soms ook moeilijk.
Altijd maar die angst om iets verkeerde te doen of iets verkeerd te zeggen.
Soms werd Flicka er wanhopig van.
Dan zou het liefst willen gaan slapen en nooit meer wakker worden.

CLAP ALONG IF YOU'RE HAPPY

”Met mij gaat het ook wel goed,”  had de jonge merrie geglimlacht.
”Ben je ook een Loner?”het wit-bruine paard had haar hoofd vragend schuin gehouden.
‘’Ja ik ben ook een loner.’’ Hinnikte de shetlander
Voor Flicka was het ook maar beter want echt goed met groepen was ze niet, tenminste niet dat ze wist. Eigenlijk had de merrie alleen maar met haar ouders en haar oudere broer samen geleefd.
Die hadden haar zo gekwetst, dat ze er op dit moment niet aan moest denken om in een kudde te leven.
‘’Ben je al lang alleen?’’ hinnikte Flicka
Toch was het fijn om iemand tegen te komen. Als er een hele groep was geweest had de shetlander er nooit op af durven gaan. Aangezien Clementine alleen was, leek het tot nu toe goed te gaan.
Flicka bleef een beetje voor zich uit kijken.  

CLAP ALONG IF YOU'RE HAPPY

”Enkele maanden, ik ehm.. leefde samen met mijn broer.” Had de wit-bruine merrie aarzelend gesproken. ”Maar.. hij ehm.. deed een poging me te vermoorden.”
Dat was heftig, dat had Flicka niet aan zien komen. Stiekem wilde ze wel weten waarom, maar ze was te verlegen om het te vragen. Het verdriet was te zien bij Clementine.
”En jij? Ben jij al lang alleen?” had Clementine zachtjes gevraagd.
‘’Enkele maanden’’ hinnikte de shetlander.
”Waarom leef jij alleen? Of heb je daar geen specifieke reden voor?”
''Ik leefde samen met mijn ouders en mijn twee jaar oudere broer. In de ogen van mijn ouders kon ik nooit iets goed doen. Volgens hun was mijn leven een groot misverstand. Niemand van mijn familie hield van me en daarom heb ik besloten mijn leven voort te zetten zonder hen.''
Dit was de eerste keer dat Flicka over haar familie had gesproken. Het deed haar verdriet, maar de opluchting was ook van haar gezicht af te lezen.
''Maar vergeleken jouw verhaal stelt het mijne niet zoveel voor'' voegde de merrie er nog snel aan toe. Ook al deed haar verhaal pijn, vergeleken wat Clementine had meegemaakt, had zij geluk gehad.

CLAP ALONG IF YOU'RE HAPPY

”Dat van jou is ook erg hoor..”  had Clementine zacht gesproken.
”Nou ja, het is toch fijn om te weten dat ik niet de enige ben met een rottig verleden..”
‘’Gedeelde smart is halve smart zegt men vaak. In ons geval zal dat ook wel zo zijn.
Heb je sinds je alleen bent nog leuke dingen meegemaakt?’’ hinnikte Flicka.
Tot zover liep de communicatie redelijk goed. Het was best bijzonder dat er persoonlijke en heftige dingen waren besproken, aangezien de twee merries elkaar hadden ontmoet.
Het was fijn om even niet meer alleen te zijn. Helemaal in de weet dat Flicka goed met Clementine kon praten.
Tevreden keek de shetlander een beetje op zich heen.

CLAP ALONG IF YOU'RE HAPPY

”Mijn angsten weerhouden me er dagelijks van om leuke dingen te kunnen doen,” had Clementine zacht gesproken.
”Ik ben bang voor water, bijvoorbeeld.”
‘’Dat lijkt me echt vervelend als je daar bang voor bent.,’’ hinnikte de shetlander.
”En jij? Heb jij nog leuke dingen meegemaakt?”
‘’Nee niet echt, ik heb voornamelijk gevlucht omdat ik bang was dat mijn familie mij zou vinden. Ik wil ze niet meer zien, na alles wat er is gebeurd. Ik denk ook niet dat ze mij willen zien eerlijk gezegd. Misschien missen ze alleen iemand om hun frustraties op af te reageren. Dat was ik altijd.’’
Flicka was niet echt bang voor bepaalde dingen. Het enige waar ze eigenlijk bang voor was is falen. Het niet goed kunnen doen voor anderen.