{ Focus }

Een ijskoude bries gleed over de open vlakte, die zich schuil hield in het donkere bos. Vreemde schaduwen gleden over het groene gras, afkomstig uit het donkere bos, waar je amper in kon kijken. De zon ging langzaam onder, de oranje lucht maakte plaats voor een duistere lucht, bewolkt. Enkel een paar manenschijnen kwamen door de dikke, grijze wolken. Een lichte flits schoot door de lucht, het gaf het weiland licht. De wind ging steeds harder waaien, de wind stoof tussen de dikke bomen door. Het enige geluid was op dat moment het wilde geritsel van de blaadjes. Tot er weer een verschrikkelijk harde klap klonk, gevolgd door een felle lichtflits.

Enkele regendruppels vielen op de harde bodem. Een goed teken, het betekende dat het ging stoppen met onweren. De wind stormde over het weiland, maakte geluiden alsof er geesten rond zweefde. De onweer was nog te horen, zoals de flitsen nog te zien waren maar minder heftig als een half uur geleden. Nu schoven de wolken langzaam weg, naar een ander deel van Chimorea, om daar verder te stormen. De donkere wolken maakte langzaam plaats voor een donkerblauwe lucht, gevuld met flikkerende sterren. De grote maan kwam voorzichtig te voorschijn achter de donkere, grijze wolken. De wind minderde echter niet.

Zacht getrippel werd hoorbaar, uit de donkere schaduwen van het ritselende bos. Het leek wel dat de bladeren een verhaal vertelde, iets fluisterde. Misschien dat er gevaar op komst was. Er was alleen gevaar op komst als je je alleen begaf, in de duisternis van de nacht, als een hengst. Een witte schim galoppeerde in een nette, constante galop voorwaarts, tussen de stevige takken door. Gekraak klonk onder de hoeven van de sneeuwwitte merrie, die geen enkele bruine of zwarte vlek op haar glimmende vacht toeliet. Ze was trots op haar prachtige vacht, die moest ze dan ook niet verwaarlozen. Met een zwiep van haar staart viel de merrie in een snelle draf terug, om vervolgens voorzichtig af te remmen naar een constante, rustige draf.

Haar mond maakte kauwbewegingen, toen ze een hap van het sappige, natte gras. Met een ruk haalde ze het gras uit de grond. Snel slikte ze het in en herhaalde het ritueel opnieuw, tot ze genoeg ervan had. De maan scheen op haar witte vacht, het gaf een gevaarlijke gloed. De maan hing nu helemaal bovenin de lucht, een geheimzinnige gloed lag over het duistere bos. Enkel de felle maan kon het bos en de open plek verlichten. Haar donkere ogen staarde rond. Ze verwachtte niemand, maar voelde dat ze niet alleen was deze nacht. Misschien bood iemand haar wel gezelschap. De merrie verwachtte geen goedaardig paard, die zou zich niet dit moment op deze plek vertonen, maar vluchten naar de veiligere, lichtere plekken. Dit kon nog leuk worden.

”Hello there, deary.” hoorde ze de stem van een ander paard, die ze al aan hoorde komen. Ze greens. Ze hoorde aan zijn stem dat hij een hengst was, maar ze kon altijd ongelijk hebben. Even onderzocht ze zijn witte vacht, zijn blauwe ogen, die amper zichtbaar waren in het donker. Ze keek hem glimlachend aan. "Hello," hinnikte ze zachtjes, haar blik niet van hem af houdend. Hij had was interessants over zich heen.

Haar vacht glinsterde mysterieus in het witte maanlicht, evenals die van de hengst. Ze glimlachte en luisterde naar zijn vraag. ”Is het niet een beetje te laat voor zo’n mooie dame om door het bos te struinen?” zei hij en de merrie schudde haar hoofd, een grijns lag om haar lippen. "Deze merrie geniet meer van het maanlicht en de sterren, in een diepblauwe hemel," verklaarde ze zachtjes, haar ogen gericht op de flikkerende sterren. Ze brieste zachtjes, haar gedachte week af van het gesprek. "Wat is de naam van deze beeldschone hengst?" vroeg ze glimlachend en lief, haar hoofd keek hem vragend aan.

Ze hoopte dat hij erin zou trappen, al leek hij niet op zo'n naieve hengst. Ze glimlachte lief naar hem, haar blik onderzocht de hengst nieuwsgierig. Ze wilde graag zijn naam weten. Ze sloeg het beeld van de hengst op in haar geheugen, enkel zonder naam of andere informatie. Ze was benieuwd waarom hij hier was, aangezien hij het haar al gevraagd had. Ze schudde haar manen uit, maar wachtte met de vraagstellen, tot ze zijn naam wist. De vraag brandde op haar lippen, maar ze wachtte geduldig af.