A whore or a shy angel? ~Tarquando

De zon scheen tussen de bomen door en viel neer op haar sneeuwwitte vacht. Slaperig knipperde ze met haar ogen en haar kaken produceerde een geeuw. Ze rolde zich helemaal op haar zij en genoot nog van de zon die als maar feller en warmer werd, de zon die haar vacht verwarmde en verlichte. Haar lippen creëerde een glimlach die iets laten werd gevold door een zucht die er over heen rolde. Ze kroop overeind en slenterde het bos uit. Haar lichaam kwam tot stilstand aan de rand en ging naar achter hangen zodat ze haar voorbenen even kon strekken. In een langzaam tred wandelde ze richting de rivier en liet haar neus langzaam. De temperatuur van het water veroorzaakte een ijskoude rilling die over haar rug heen gleed. De zon scheen tussen de bomen door en viel neer op haar sneeuwwitte vacht. Slaperig knipperde ze met haar ogen en haar kaken produceerde een geeuw. Ze rolde zich helemaal op haar zij en genoot nog van de zon die als maar feller en warmer werd, de zon die haar vacht verwarmde en verlichte. Haar lippen creëerde een glimlach die iets laten werd gevold door een zucht die er over heen rolde. Ze kroop overeind en slenterde het bos uit. Haar lichaam kwam tot stilstand aan de rand en ging naar achter hangen zodat ze haar voorbenen even kon strekken. In een langzaam tred wandelde ze richting de rivier en liet haar neus langzaam. De temperatuur van het water veroorzaakte een ijskoude rilling die over haar rug heen gleed. Vogels vlogen over haar hoofd heen en ze hoorde knaagdieren door het gras trippelen. Djinn haalde haar neus weer uit het water en draaide zich weg van het water om zich enkele passen verder te plaatsen en van het sappige gras te genieten.

De dag vloog voorbij en voor ze het wist was het al schemerig geworden en hadden wolken zich voor de ondergaande zon geschoven. De maan stond al aan de hemel wanneer het bijna nacht was. De temperaturen bleven aangenaam tot een druppel op haar neus neer viel. Meteen was haar humeur om zeep, haar oren kantelde Djinn lichtjes naar achteren en ze versmalde haar ogen. In een kalme drafje keerde ze terug richting het bos aan de rand van het bloemenveld. Eenmaal in het bos ging ze over in galop om zo snel mogelijk bij het adembenemende veld te zijn. Ze vond het heerlijk om in de lente te kijken hoe alle bloemen mooi in bloei stonden en zich samen op dit veld hadden verzamelt om een prachtig kleurenpatroon te ontwikkelen. Met een bruuske stop kwam ze tot stilstand en keek naar de bloemen die werden verlicht door de laatste zonnestralen voor hij helemaal verdween achter de aarde. Zelfs deze kleurrijke bijeenkomst leek plots al zijn kleur te zijn verloren door de toenemende regen. Djinn werd nog maar door enkele druppels geraakt en zelfs dat ergerde haar, ze kon zich helemaal inleven hoe die bloemen zich voelde. Ondanks dat de witte merrie geen echte levensgenieter was, hield ze er wel van om van bepaalde landschappen te genieten, zoals deze. De glimlach die de regen had doen verdwijnen was terug gekeerd, slecht voor enkele seconde, maar hij was er wel. Ze kantelde haar hoofd enkele graden naar recht en stak haar neus enkele centimeters naar voor. Zelfs de regen kon de bloemen hun geur niet ontnemen.

Een geluid van achter haar deed haar verrast opkijken en haalde haar gedachten bij de bloemen weg. Haar bruine keken argwanend in het rond. Ze vertrouwde niet snel andere paarden, ze acteerde het alleen maar. Een luide en misschien licht waarschuwend bries verliet haar neusgaten. "Hallo?" Ondanks dat ze misschien wel tegen zichzelf aan het praten was klonk haar stem nog steeds fluweelzacht, verleidelijk en sexy. Ze was met deze stem geboren en kon er zelf niks aan doen. Vroeger klonk haar stem niet zo sexy, maar die toon had ze nodig om hengsten aan haar kant te krijgen en na het vaak te gebruiken is het blijven hangen. Ze voelde zich alles behalve op haar gemak en draaide haar hoofd een beetje bibberig terug naar voor. Gespannen staarde ze naar het veld terwijl haar oren alles achter haar wilde horen. Bij elk simpel geluid draaide haar oren die kant op. Ze voelde een aanwezigheid, maar tegelijkertijd had ze geen andere geluiden gehoord die er op konden wijzen dat er nog paard niet zo ver van haar vandaan stond.  

Ze had de hengst al horen aan komen en had zichzelf al proberen voor te bereiden op een eventueel gesprek, toch sprong ze bijna een halve meter opzij wanneer hij langs haar ging staan en sprak. Ze stond nu meer tussen de bomen en niet meer op het pad zelfs. Ze schaamde zich voor haar verlegenheid en schrik. Het lukte haar niet meteen om te antwoorden op de hengst zijn woorden. Haar hersenen kronkelde in verschillende vormen over hoe ze het deze keer kon aanpakken zonder dat ze weer gekwetst werd. Het liefst van al kwam ze niet in contact met hengsten, maar ze kon hem nu niet laten stikken. "Heey" Haar stem klonk als een fluister, maar nog steeds mierzoet.

De druppels rolde nog steeds vanuit haar manen, langs haar hals naar beneden. Ze had bang en dat was te zien in haar ogen en aan haar lichaamstaal. Deze hengst was veel groter als haar en ook veel robuuster. Ook zijn kleur gaf haar rillingen, echter kon ze er geen reden op leggen. Haar vader had dezelfde kleur, maar dat kon toch niet de reden zijn, wel? Ze wist niet echt wat ze wilde zeggen, ze wilde rennen, liefst zo ver mogelijk hier vandaan. Een ijskoude rilling liep over haar rug alsof een hand van ijs zijn nagels langs haar ruggengraat zette en zijn hand zo tot aan haar staartwortel trok.

Weer vond zijn stem de weg tot aan haar oren. Ze dacht even na wat ze hier op moest antwoorden. "Ik hou niet zo van regen." Sprak ze kort en stilletjes. "Ik heb liever een meer om af te koelen." Dit was bijna onhoorbaar en ze trok haar hoofd wat naar binnen alsof ze het niet mocht zeggen en of ze schrik had. Ze zette een stap naar achteren en zette nog een stap opzij weg van de hengst. Flitsen van haar verleden bleven voor haar ogen komen en ze voelde hoe haar benen het bijna begaven van het geschudder en het getril. Ze sloot haar ogen en schudde zachtjes. Ze viel op haar knieën op de modderige zachte ondergrond. Haar benen zagen helemaal bruin en haar ademhaling werd zwaarder. Haar lichtbruine ogen bleven voor zich uit staren.